H δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει η Ολυμπιακή Αεροπορία (και οι Ολυμπιακές Αερογραμμές που τη διαδέχθηκαν) συνιστά χωρίς αμφιβολία οξύτατο πρόβλημα για τη χώρα. Οχι μόνον επειδή κρίνεται η τύχη χιλιάδων εργαζομένων, αλλά και για τον πρόσθετο λόγο ότι δεν είναι βέβαιο, τουλάχιστον υπό τις σημερινές συνθήκες, πως οι υπηρεσίες του κρατικού αερομεταφορέα μπορούν να υποκατασταθούν πλήρως από την ιδιωτική αγορά.
Το πρόβλημα αυτό, όμως, δεν προέκυψε σήμερα, ούτε καν μέσα στα λίγα τελευταία χρόνια. Χρονίζει από δεκαετίες, με την απειλή της πτώχευσης να επικρέμαται πάνω από τις εθνικές αερογραμμές εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, πράγμα εμφανές και μόνον στο ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ υπέβαλαν τρία σχέδια εξυγίανσης στην E.E. Τι συνέβη στη διάρκεια των ετών αυτών; Τα σχέδια εξυγίανσης έμειναν στα χαρτιά, τα ελλείμματα διογκώνονταν χωρίς κανείς να αντιδρά, ο δε κρατικός αερομεταφορέας παρέμεινε προσφιλής χώρος διορισμού κομματικών φίλων, με αποτέλεσμα να βυθίζεται όλο και περισσότερο στο «κόκκινο μελάνι» των ελλειμμάτων.
Τι έλεγαν τότε οι πολιτικοί και συνδικαλιστές, που σήμερα θρηνολογούν και εγκαλούν την κυβέρνηση, ως εάν το πρόβλημα είχε γεννηθεί χθες; Πώς στάθηκαν απέναντι στο πρόβλημα τόσα χρόνια, που έβλεπαν την κατάσταση να επιδεινώνεται; Μίλησαν ποτέ για το αδιέξοδο, ζήτησαν ποτέ να σταματήσουν οι πελατειακές προσλήψεις, έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για την τύχη της εταιρείας και των θέσεων εργασίας της; Οχι. Αντίθετα, ανέχθηκαν ή και συνέπραξαν ενεργά στις πελατειακές πρακτικές που επέτειναν το αδιέξοδο και προεξόφλησαν την κατάρρευση. H κοινοτική νομοθεσία ήταν δεδομένη, οι έρευνες της Κομισιόν γνωστές, το ανάλογο πρόβλημα εταιρειών άλλων κρατών προβεβλημένο· όμως κανείς δεν μίλησε. Πολιτικοί και συνδικαλιστές -όλου του πολιτικού φάσματος, αλλά πρωτίστως του ΠΑΣΟΚ που ήταν στην κυβέρνηση- συναυτούργησαν με τη σιωπή ή και με την ενεργό στάση τους στην κατάρρευση της Ολυμπιακής.
Κύριο ζητούμενο παραμένει βεβαίως η τύχη της Ολυμπιακής και των θέσεων εργασίας της. Δεν μπορεί, όμως, κανείς να συγκρατήσει ένα αίσθημα οργής, όταν βλέπει όσους την κρίσιμη ώρα αδράνησαν να ολοφύρονται σήμερα, σαν να μη γνώριζαν από χρόνια πού οδηγούσε η στάση τους. Πρόκειται για αηδή πολιτική υποκρισία, αλλά και για ένδειξη μεγίστης ανευθυνότητας απέναντι στους πολίτες από πλευράς εκείνων, στους οποίους είναι εμπιστευμένη η πολιτική και συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Οχι ότι δεν υπήρξαν στελέχη που ξεχώρισαν, αναγνωρίζοντας τα επί των ημερών τους λάθη. Δυστυχώς, όμως, αυτοί οι αιδήμονες δεν είναι παρά μικρή μειοψηφία…