Αν το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού είναι ο ιμπεριαλισμός, σύμφωνα με τις παλαιές γραφές, το ανώτατο στάδιο του αυταρχισμού είναι ο εξυπνακισμός ή, σε άλλη εκδοχή, το ανώτερο στάδιο της αλαζονείας είναι η δοκησισοφία. «Ανώτατο» ο Θεός να το κάνει αλλά τέλος πάντων. Βλέπουμε λοιπόν εσχάτως τον εξυπνακισμό να εκδηλώνεται όλο και συχνότερα, όλο και επιθετικότερα, και μάλιστα με «φορείς» του εξουσιούχους και γραφειοκράτες που υποτίθεται ότι έχουν δεσμευτεί να πολιτεύονται υπό το δόγμα «σεμνότητα και ταπεινότητα». Πληθαίνουν πάντως τα σημάδια ότι το δόγμα αυτό έχει αρχίσει να παίρνει τον δρόμο προς την αποθήκη όπου ήδη αραχνιάζουν διάφορα άλλα βαρύηχα πλην κενά νοήματος ζεύγη, από το «συνέχεια και συνέπεια» έως το «ύφος και ήθος» (για να μην αναφέρουμε και το αυλωνίτειο εκείνο «πνεύμα και ηθική»).
Τα ευφυολογήματα, τα λογοπαίγνια, οι κακιούλες, οι σοφιστείες συνοδεύουν πάντοτε τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Είναι το αλατοπίπερό τους, και τίποτε δεν μπορεί να τα αποκλείσει, ούτε βεβαίως να τα απαγορεύσει. Αλλά για να φτάσουμε να πιστεύουμε ότι η όλη ουσία ισούται με το αλατοπίπερο και δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο, θα πρέπει να έχουμε πέσει πρώτα θύματα μιας βαθιάς σύγχυσης και να ταυτίζουμε τη σοφιστεία με τη σοφία και την εξυπνάδα με τον εξυπνακισμό. Αυτής της συγχύσεως θύματα πρέπει να έπεσαν τις τελευταίες μέρες δύο υπουργοί, που εκτός των άλλων πρέπει να μπέρδεψαν και τη Βουλή με τα τηλεπαράθυρα. Αλλιώς πώς να εξηγηθεί ο λοίδορος τόνος που χρησιμοποίησαν για να «απαντήσουν» στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, περιφρονώντας όχι τον ίδιο ως πρόσωπο, αλλά τον θεσμικό του ρόλο; Οι εξυπνακίστικες ελαφρότητες που ακούστηκαν αντί άλλων επιχειρημάτων μπορεί να συνηθίζονται στα προεκλογικά μπαλκόνια ή στις αυστηρώς κομματικές συνάξεις, όπου η ειρωνική αντιμετώπιση των πολιτικών αντιπάλων επιστρατεύεται για να καλύψει τις αδυναμίες του πολιτικού λόγου, αλλά απάδουν προς τη Βουλή. Και οπωσδήποτε δεν περιποιούν τιμή σε όσους ομνύουν ότι τιμούν τον «πολιτικό πολιτισμό».
Δεν θα πρέπει πάντως να μείνει ασχολίαστο ένα ακόμα κρούσμα εξυπνακισμού, με πρωταγωνιστές γραφειοκράτες αυτήν τη φορά, όσους διοικούν την ΕΥΔΑΠ. Αντί να απαντήσουν με σαφήνεια για τη σχέση της λυματολάσπης με τη φοβερή δυσοσμία που κατάντησε αβίωτο το βίο των κατοίκων των Νέων Λιοσίων, αμφισβητούν ειρωνικά την ίδια την οσφρητική ικανότητα των ταλαιπωρούμενων. Θα χρησιμοποιούσαν άραγε το ίδιο χλευαστικό ύφος αν ήταν να απαντήσουν σε κάποιον από τους «ευγενείς» δήμους;