Για να αποβεί μια αντιπολιτευτική στάση αποτελεσματική δεν χρειάζεται να είναι οξεία και καταγγελτική εφ’ όλης της ύλης: Εκείνο που προέχει είναι η σαφήνεια και η πειστικότητα. Οταν τα στοιχεία αυτά ελλείπουν η αντιπολιτευτική στάση όχι μόνον είναι ανούσια και ατελέσφορη, αλλά -συνηθέστατα- αποβαίνει και εις βάρος του αντιπολιτευομένου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τακτική που τηρεί το ΠΑΣΟΚ στο θέμα της «Ολυμπιακής», το οποίο τις ημέρες αυτές βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαραθέσεως, λόγω της οικονομικής και κοινωνικής του σημασίας.
Ακόμη και ο πλέον αδαής ή άσχετος Ελληνας γνωρίζει ότι το πρόβλημα της «Ολυμπιακής» έφτασε στο σημερινό του αδιέξοδο, κυρίως λόγω της πολιτικής και των χειρισμών της τελευταίας 10ετίας. Δηλαδή επί των τριών τελευταίων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και με αρμοδίους ή -επί το ορθότερον- υπευθύνους υπουργούς Μεταφορών τους κ. Χάρη Καστανίδη, Τάσο Μαντέλη και Χρ. Βερελή. Το γεγονός ως προς τον χρόνο και τον βαθμό επιδεινώσεως του προβλήματος επιβεβαίωσε, με απολύτως συγκεκριμένα στοιχεία, προχθές και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που καταλογίζει στη χώρα μας ανεπίτρεπτες χρηματοδοτήσεις στον χρεοκοπημένο αερομεταφορέα ύψους 240 δισ. δρχ., μόνο για την εξαετία 1998-2004.
Με άλλους λόγους, η σημερινή κυβέρνηση καλείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση να επιλύσει -και μάλιστα άμεσα- ένα πρόβλημα, το οποίο γιγαντώθηκε, με παρελκυστικές τακτικές, με κουτοπονηριές και με απατηλές ρυθμίσεις, τις οποίες απαριθμεί και καταλογίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επί κυβερνήσεων Σημίτη. Υπό την έννοια αυτή, θα μπορούσε να αιτιολογηθεί και η παρατηρούμενη πολυγνωμία των συναρμοδίων υπουργών επί του πρακτέου, την οποία, εν πάση περιπτώσει, είναι υποχρεωμένος να άρει εντός των ημερών ο πρωθυπουργός, επωμιζόμενος ο ίδιος το βάρος της αποφάσεως για την τύχη της «Ολυμπιακής» και των 6.200 εργαζομένων της.
Υπό το πρίσμα αυτό, τίθεται το ερώτημα ποια θα ‘πρεπε να είναι η αντιπολιτευτική θέση του ΠΑΣΟΚ, με την επιδίωξη να είναι εύληπτη και πειστική, κυρίως δε να μην προσβάλει την κοινή νοημοσύνη. Οι εκδοχές είναι δύο. Κατά την πρώτη, την ευθύνη του αντιπολιτευτικού λόγου του ΠΑΣΟΚ θα ‘πρεπε να αναλάβουν οι τρεις υπουργοί του (Καστανίδης, Μαντέλης και Βερελής), που διαχειρίσθηκαν την τελευταία δεκαετία το πρόβλημα, προκειμένου να υπεραμυνθούν της πολιτικής τους ως ορθής ή υποχρεωτικής και αναπόφευκτης. Κατά τη δεύτερη, το ΠΑΣΟΚ δεχόμενο, έστω και σιωπηρώς, την αποτυχία της δεκαετούς διαχειρίσεως του προβλήματος, θα ‘πρεπε να αναθέσει στον αρμόδιο εκπρόσωπό του να εξαγγείλει τη νέα, σαφή και εφικτή λύση, την οποία προτείνει το κόμμα του. Αντ’ αυτού ο κ. Ευ. Βενιζέλος ετάχθη προχθές, γενικώς και αορίστως, υπέρ μιας «έντιμης ιδιωτικοποιήσεως της εταιρείας». Μια δήλωση, η οποία, πέραν από ανεύθυνη αοριστολογία, έγινε και καταγέλαστη λίγες ώρες αργότερα όταν το ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε ότι δέχεται την πρόταση για «κοινή αγωνιστική δράση» του ΣΥΝ, ο οποίος έχει ταχθεί κατηγορηματικά και αδιαπραγμάτευτα υπέρ της διατηρήσεως του δημοσίου χαρακτήρος της «Ολυμπιακής». Παράλληλα, η γενικότερη στάση του ΠΑΣΟΚ εστιάζεται στην εκμετάλλευση της αγωνίας των 6.200 εργαζομένων, που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας.
Με άλλους λόγους, το κόμμα που κατέστησε την «Ολυμπιακή» τραγικά ζημιογόνο και επαχθέστατο οικονομικό βάρος για το σύνολο του ελληνικού λαού, οι άνθρωποι που επί χρόνια προέβαιναν σε αθρόες προσλήψεις και ενέκριναν για τους εργαζόμενους υπερδιπλάσιους μισθούς εκείνων των ανταγωνιστριών εταιρειών, προτάσσουν τώρα το κοινωνικό πρόβλημα, σε περίπτωση κλεισίματος ή πωλήσεως της O.A. Διότι, βεβαίως, ουδείς αγοραστής θα επωμισθεί τις υποχρεώσεις και τα οικονομικά βάρη, που επισωρεύθηκαν από μια πολιτική πρωτοφανούς ασυδοσίας και προκλητικής κραιπάλης δεκαετιών. (Ως ενδεικτική «λεπτομέρεια» αναφέρεται ότι ο πρώην υπουργός Μεταφορών του ΠΑΣΟΚ κ. Γιάννης Χαραλάμπους παραδέχθηκε προ ημερών δημοσίως, ότι το 1994 η πασοκοκρατούμενη διοίκηση της «Ολυμπιακής» έχοντας απευθείας έρεισμα στο Μέγαρο Μαξίμου, μέσω της κ. Δήμητρας Λιάνη, έκανε συμφωνίες με τους εργαζόμενους, «κάτω από το τραπέζι», αγνοώντας τον υπουργό Μεταφορών). Προτάσσοντας, λοιπόν, σήμερα το ΠΑΣΟΚ το επαπειλούμενο κοινωνικό πρόβλημα για τους εργαζομένους στην «Ολυμπιακή» ουδόλως διαφέρει από τον πατροκτόνο, ο οποίος ζητούσε την κατανόηση και την επιείκεια του δικαστηρίου διότι… έμεινε ορφανός.
Είναι προφανές ότι το ίδιο ισχύει και σε όλο το εύρος της αντιπολιτευτικής παρουσίας του ΠΑΣΟΚ. H παντελής αδυναμία πειθούς και αποτελεσματικότητος του κόμματος αυτού καθίσταται πασιφανής κάθε φορά που η πολιτική αντιπαράθεση εστιάζεται σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, το οποίο τελεί προς επίλυση (αφαλιστικό, εργασιακό, εξυγίανση ΔΕΚΟ, διαρθρωτικές αλλαγές κ.λπ.). O απλός ψηφοφόρος διαπιστώνει τότε ότι το ΠΑΣΟΚ, όπως έπραξε την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, αντιπαρατίθεται στην κυβέρνηση μόνον με γενικούς αφορισμούς και αόριστους καταλογισμούς (ακρίβεια, κοινωνική αναλγησία, υπηρέτηση μεγάλων συμφερόντων κ.λπ.). H συγκεκριμένη θέση, η εναλλακτική πρόταση, η δεσμευτική λύση απουσιάζουν παντελώς από τον αντιπολιτευτικό του λόγο.
Η επί 18μηνο εμμονή του ΠΑΣΟΚ στο είδος αυτό της αντιπολιτεύσεως εύλογα αποδίδεται από την κοινή γνώμη στην αδυναμία του κ. Παπανδρέου να «γυρίσει σελίδα», όχι, κατ’ ανάγκην, αποδοκιμάζοντας τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων Σημίτη, αλλά παρουσιάζοντας μια νέα πολιτική, η οποία, όπως ο ίδιος είχε διακηρύξει, θα βασιζόταν σε «ρήξεις, τομές και ανατροπές». Αν τούτο δεν είναι εφικτό λόγω της απειλής εσωκομματικών συγκρούσεων και διασπαστικών επιπτώσεων, όπως ήδη αρχίζει να πιστεύει η κοινή γνώμη, τότε τα πράγματα για το πολιτικό μέλλον του ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του είναι ακόμη χειρότερα…