Τουλάχιστον επί μία δεκαετία συζητείται στη δημόσια σκηνή η οικονομική κατάσταση της Ολυμπιακής Αεροπορίας στη βάση της καθαρής διαπίστωσης, ότι δεδομένων των μεγάλων προβλημάτων της, ο βίος της δεν θα μπορούσε να είναι μακρύς. Εδώ και χρόνια δεν υπήρξε κυβέρνηση και διοίκηση της O.A. που να αγνοεί την έκταση των προβλημάτων. Και γνωστό είναι βεβαίως, ότι την περασμένη δεκαετία εκατοντάδες δισ. δραχμών από χρήματα των φορολογούμενων πολιτών χάθηκαν στις χαράδρες διαφόρων «εξυγιαντικών» επιχειρήσεων, που σχεδίασαν ατάλαντοι πολιτικοί παράγοντες του τόπου. H αφανής για το κοινό, πλην ορατή στο εσωτερικό της εταιρείας, ιδιότυπη συνδιοίκηση συνδικαλιστών και διοίκησης της O.A. οδηγούσε επί χρόνια αργά και σταθερά τον εθνικό αερομεταφορέα σε κατάσταση «φαλιμέντου».
Οι κυβερνήσεις, ανήμπορες να παρέμβουν αποφασιστικά στην O.A., απρόθυμες να έρθουν αντιμέτωπες με τους «ισχυρούς» συνδικαλιστες και να δυσαρεστήσουν «πελατείες», για να ανακόψουν την πορεία προς την κατστροφή της εταιρείας, περιορίστηκαν στο να γεμιζουν τις τρύπες της, δαπάναις των φορολογούμενων Ελλήνων βεβαίως. Στον συνδικαλιστικό χώρο, το γεγονός, ότι η διαρκώς επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση της O.A. οδηγούσε σ’ ένα οδυνηρό τέλος της, που θα έφερνε σε τραγική κατάσταση και τις χιλιάδες των εργαζόμενων στην εταιρεία δεν συγκινούσε. Πάντοτε μακριά απ’ τα δύσκολα οι αστέρες του «ακηδεμόνευτου»…
Μακράς διαρκείας το συνενοχικό παιχνίδι μεταξύ πολιτικών, κομματικών και συνδικαλιστικών παραγόντων, που τόση αγάπη και σεβασμό έτρεφαν στα λόγια για τον εθνικό «μας» αερομεταφορέα. Με το «έχει ο Θεός» πορεύθηκε επί έτη η O.A. Ανέμελα χρόνια ανέξοδης «φιλεργατικής» ρητορείας και «παροχών» προς τη διαρκώς υπερχρεούμενη Ολυμπιακή, αερολογιών στη Βουλή, σπατάλης, ασυνάρτητων «εξυγιάνσεων», δηλητηριωδών φημολογιών για «λοβιτούρες». Αδιαφορία και ξόρκια μπροστά το επερχόμενο κακό. Δεδομένο διά της κοινής λογικής και της απλής αριθμητικής το τελικό στάδιο της ιστορίας, δεν απασχολούσε τους σοφούς εγκεφάλους της πολιτικής τάξης, που διαχειρίζονταν τα δημόσια οικονομικά της χώρας. Αν το μέλλον προβλεπόταν άσχημο, μπορούσε να περιμένει…
Ηρθε, λοιπόν, κάποτε η ώρα του λογαριασμού. Σε «φαλιμέντο» πλέον ο εθνικός αερομεταφορέας «μας» βγαίνει τώρα στο σφυρί. Μοιραία εξέλιξη. Τίποτε το απροσδόκητο. Συνέβη απλώς το από πολύ καιρό αναμενόμενο. Απτόητο, όμως, ένα μικρό πλήθος «κατάπληκτων» και σφόδρα «ταραγμένων» για το κακό που βρήκε τον αερομεταφορέα «μας», θρηνεί εντός και εκτός τηλεοπτικών «παραθύρων» καθημερινώς για το επελθόν αερομεταφορικό δράμα. Καθόλου περίεργο, βέβαια, το ότι οι περισσότερο υπεύθυνοι για την τραγική οικονομική θέση της εταιρείας είναι τώρα οι πλέον θορυβώδεις θρηνωδοί. Με την ένταση της βραχνιασμένης απ’ την «αγανάκτηση» φωνής τους επιχειρούν να καλύψουν τις ευθύνες τους. Και διάφοροι «κορυφαίοι» συνδικαλιστές, που για χρόνια θεατές του δράματος της O.A. δεκάρα δεν έδιναν για την καθαρά προδιαγραφόμενη τύχη της Ολυμπιακής, τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Με βομβαρδισμούς γενικολογιών προσπαθούν να «εξηγήσουν» στην κοινή γνώμη πόσο φρικτό και εθνικώς εγκληματικό θα ήταν να κλείσει ή να πουληθεί σε κομμάτια ο εθνικός αερομεταφορέας «μας». Και βεβαίως είναι οδυνηρότατο για τη χώρα αυτό που συμβαίνει σήμερα με τον εθνικό αερομεταφορέα. Και δικαιολογημένα, φυσικά, αγωνιούν οι χιλιάδες εργαζόμενοι στην εταιρεία. Αλλά πάρα πολύ αργά αποφάσισαν να ταραχθούν μπροστά σ’ αυτήν τη θλιβερή υπόθεση οι σήμερα υποκριτικώς και επαγγελματικώς θρηνολογούντες, μηδενίζοντας φυσικά και το παρελθόν για τις ανάγκες της «μαχητικής» ρητορείας τους. H κυβέρνηση του κ. K. Καραμανλή σ’ αυτό το εξαιρετικά δυσάρεστο «ραντεβού» της με το τελευταίο κεφάλαιο τούτης της ιστορίας έχει την απόλυτη ευθύνη των χειρισμών που γίνονται, με στόχο την καλύτερη δυνατή λύση στο δυσχερέστατο πρόβλημα. Και επ’ αυτού θα κρίνεται στο εξής και από την αντιπολίτευση, έως ότου κλείσει ο κύκλος αυτής της ιστορίας. O καταμερισμός των ευθυνών (και της Ν.Δ.) του παρελθόντος σίγουρα δεν είναι ζήτημα που συνδέεται με την ευστοχία ή την αστοχία των χειρισμών της στην παρούσα φάση. Ομως, απ’ την άλλη πλευρά, είναι απαράδεκτο να ζητούν τώρα απ’ την κυβέρνηση «τα ρέστα» για τη σημερινή κατάσταση πολιτικά πρόσωπα και συνδικαλιστικές δυνάμεις που συνέβαλαν αποφασιστικά με τις «πολιτικές» τους στον θανατηφόρο τραυματισμό της εταιρείας.
Το καλύτερο που θα είχαν να κάνουν αυτή την περίοδο τα πολιτικά κόμματα και οι από αυτά ελεγχόμενες συνδικαλιστικές δυνάμεις θα ήταν να επανεξετάσουν τους τρόπους θεώρησης των μεγάλων προβλημάτων, που ταλαιπωρούν το ευρύτερο Δημόσιο με θύματα τους εργαζόμενους. Αν θέλουν να ληφθούν προσεχώς σοβαρά υπόψη των πολιτών οι ρητορείες τους, πρώτα θα έπρεπε να κοστολογήσουν αυτοκριτικά τις έως τώρα «πολιτικες» τους, που ούτε συνέβαλαν στην καλή λειτουργία του δημόσιου τομέα, ούτε και προστάτευσαν τη δουλειά των «πελατών» τους, όλων εκείνων που τώρα οδηγούνται στην ανεργία ή απειλούνται άμεσα από αυτήν. Το πρόβλημα της Ολυμπιακής δινει όλα τα στοιχεία για μια τέτοια μελέτη αναθεώρησης.