H κατεύθυνση του ελληνικού πιστωτικού συστήματος αποτυπώνεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στον ποταμό των διαφημιστικών μηνυμάτων για πιστωτικές κάρτες και καταναλωτικά δάνεια. Αν και ο ανταγωνισμός σ’ αυτά τα πεδία είναι πολύ έντονος, δεν έχει καταφέρει να σπάσει την έμμεση πλην σαφή ολιγοπωλιακή κατάσταση που επικρατεί. Οι τράπεζες μπορεί να διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς, αλλά δεν θυσιάζουν τα κερδοσκοπικά τους προνόμια.
Ο χαρακτηρισμός μπορεί να ακούγεται βαρύς, αλλά απεικονίζει την πραγματικότητα. Τα ποσοστά κέρδους στον κλάδο είναι κατά πολύ τα υψηλότερα στην ελληνική οικονομία και από τα πρώτα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και βεβαίως δεν προέρχονται από εύστοχες επενδυτικές πρωτοβουλίες. Το ελληνικό πιστωτικό σύστημα απέχει πολύ από το να αποτελεί βασικό αναπτυξιακό μοχλό. Στο επίπεδο αυτό, η πραγματικότητα είναι απογοητευτική. Ειδικά σε ό,τι αφορά τη χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι τράπεζες δεν δίνουν έμφαση στην υγεία και στις καινοτόμες ιδέες, δηλαδή στην προοπτική μιας επιχείρησης. Παραμένουν προσκολλημένες στην παραδοσιακή μονοδιάστατη αντίληψη των εμπράγματων ασφαλειών. Εξ ου και ο όγκος αυτού του είδους των χρηματοδοτήσεων είναι περιορισμένος.
Η αφαίμαξη των καταθετών και των δανειοληπτών αποτελεί την κύρια κατεύθυνση των τραπεζών. Τα κέρδη τους προέρχονται κυρίως από δύο πηγές. Πρώτον, από το πλήθος και την ποικιλία των προμηθειών. Και δεύτερον από την υπερβολική διαφορά, που υπάρχει ανάμεσα στο επιτόκιο καταθέσεων και στο επιτόκιο χορηγήσεων. H διαφορά αυτή είναι σχεδόν διπλάσια από τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Ο ποταμός των διαφημίσεων για πιστωτικές κάρτες και καταναλωτικά δάνεια οφείλεται στο γεγονός ότι το επιτόκιο σ’ αυτά είναι μέχρι και πενταπλάσιο του επιτοκίου καταθέσεων. Ουσιαστικά, πρόκειται για τοκογλυφικό κέρδος, το οποίο επιβαρύνει τα ήδη πιεζόμενα λαϊκά στρώματα. Εάν μάλιστα συνυπολογισθεί ότι ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά καταφεύγουν πλέον στον δανεισμό για να αντιμετωπίσουν ακόμη και τρέχουσες καταναλωτικές τους ανάγκες, η υπόθεση προσλαμβάνει διαστάσεις μείζονος κοινωνικού προβλήματος.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, είναι επιβεβλημένο να τεθεί το ζήτημα και των προμηθειών και του απαράδεκτα υψηλού επιτοκίου χορηγήσεων. Και καλό θα ήταν η πρωτοβουλία να προκύψει από το ίδιο το πιστωτικό σύστημα. Διαφορετικά, η Επιτροπή Ανταγωνισμού οφείλει να αναζητήσει τις αιτίες που διατηρείται αλώβητη η εύκολη κερδοσκοπία. Ειδικά όταν η συμβολή των τραπεζών στην ανάπτυξη είναι δυσανάλογα μικρή συγκριτικά με την αντίστοιχη ρητορική των τραπεζιτών.