Εκεί που θα περίμενε κανείς ο προβληματισμός της κυβέρνησης (ιδίως μετά την τελευταία αναταραχή που προκλήθηκε στους κόλπους της Εκκλησίας με τα σκάνδαλα ιερέων και αρχιερέων και την αποκάλυψη κυκλωμάτων ύποπτης δράσης τους στον οικονομικό και δικαστικό τομέα…) να εστιάζεται στο διαρκώς και εντονότερα προβαλλόμενο ζήτημα του διαχωρισμού πολιτείας και Εκκλησίας, αντίθετα ήρθε χθες το κράτος να ικανοποιήσει ένα από τα μονιμότερα και πιεστικότερα αιτήματα του κ. Χριστόδουλου προς την κυβέρνηση, την «αναβάθμιση» δηλαδή των ανώτερων εκκλησιαστικών σχολών σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, σε πανεπιστημιακές σχολές, δηλαδή, που θα υπάγονται στην κρατική παιδεία. Και μπορεί μεν η κυβέρνηση να μην υποχώρησε σε όλο το… εύρος των πιέσεων του κ. Χριστόδουλου (που «έβλεπε» τον εαυτό του σε ισόβιο αρχιπρύτανη και πανεπόπτη αυτών των «πανεπιστημιακών» εκκλησιαστικών σχολών!), αλλά η κίνησή της καταδεικνύει σαφώς ότι στους στόχους της παραμένει η διατήρηση του περίεργου «μίγματος» κράτους και Εκκλησίας, όταν σε όλες τις αναπτυγμένες κοινωνίες επιχειρείται το ακριβώς αντίθετο, και μάλιστα με καθαρές νομοθετικές ρυθμίσεις, όπου επί χρόνια οι ρόλοι και οι εξουσίες παρέμεναν σκόπιμα σε μια γκρίζα ζώνη…
Υπάρχουν στη σημερινή τριτοβάθμια εκπαίδευση δύο θεολογικές σχολές που ικανοποιούν και με το παραπάνω τις ανάγκες που υπάρχουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Οσοι, δηλαδή, θέλουν να σπουδάσουν σε αυτόν τον κλάδο είτε για να ακολουθήσουν ακαδημαϊκή καριέρα είτε για να επιλέξουν μετά τις σπουδές τους να υπηρετήσουν ως καταρτισμένοι κληρικοί την Εκκλησία έχουν τις απαραίτητες προσβάσεις. Πτυχία αυτών των θεολογικών σχολών, όπως και άλλων αντίστοιχων του εξωτερικού, διαθέτουν ήδη οι περισσότεροι από τους σημερινούς ιεράρχες της Εκκλησίας…
Δικαίωμα, βεβαίως, της Εκκλησίας όπως και κάθε θρησκευτικού οργανισμού, είναι να έχει τις δικές της «παραγωγικές» σχολές, για να έχει ειδικά καταρτισμένα στελέχη για την ικανοποίηση των λειτουργικών αναγκών της, διοικητικών και ιερατικών. Αν η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία θέλει, ας έχει (όπως και έχει…) τέτοιες παραγωγικές σχολές, που θα λειτουργούν υπό τον απόλυτο έλεγχο και την εποπτεία της, και από αυτές θα βγαίνουν καταρτισμένοι κληρικοί, διοικητικοί υπάλληλοι κ.λπ.
Ποιος ο λόγος, αυτές οι εξειδικευμένες σχολές της Εκκλησίας (που δεν έχουν ως αντικείμενο σπουδών τις θρησκείες γενικώς, αλλά αποσκοπούν στο «να καταστήσουν τους φοιτητές τους κοινωνούς της ορθόδοξης πίστης και του χριστιανισμού» και «να τους παράσχουν την κατάλληλη αγωγή και τις αναγκαίες γνώσεις…», ώστε «να αναπτύξουν το πνεύμα ενότητος, αγάπης, συνεργασίας, τα οποία αυτοί με τη σειρά τους θα μεταλαμπαδεύσουν στους πιστούς της Ορθοδοξίας…», όπως διαβάζουμε στο κείμενο του σχετικού νομοσχεδίου, που έδωσε στη δημοσιότητα η κυβέρνηση…) να περιβληθούν τον μανδύα του κρατικού (που πάει να πει κοσμικού…) πανεπιστημίου;
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, οι ανώτατες αυτές «εκκλησιαστικές ακαδημίες» (όπως μετονομάζονται οι μέχρι σήμερα ανώτερες εκκλησιαστικές σχολές Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων και Ηρακλείου) θα χορηγούν πτυχία ισότιμα με εκείνα των ιδρυμάτων του πανεπιστημιακού τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης και για να γίνει κάποιος φοιτητής τους θα πρέπει να ακολουθήσει τη διαδικασία που υπάρχει σήμερα για όλα τα AEI και τα TEI, να επιτύχει δηλαδή στις πανελλαδικές εξετάσεις και να συμπληρώσει το απαραίτητο «μηχανογραφικό» με τις σχολές επιλογής.
Μόνο που για τους υποψηφίους αυτών των σχολών, απαιτείται και «κάτι» ακόμη: να έχουν «περάσει» με επιτυχία και μια… προκαταρκτική εξέταση, μια «προσωπική συνέντευξη» που θα δώσουν ενώπιον ειδικής επιτροπής που θα λειτουργεί γι’ αυτόν τον σκοπό, (θα απαρτίζεται από κληρικούς και εκπροσώπους της πολιτείας…) και η οποία «συνεκτιμώντας τη σχετική συστατική επιστολή του επισκόπου του τόπου κατοικίας του υποψηφίου διαπιστώνει εάν υπάρχει έφεση του υποψηφίου και αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για το ιερατικό λειτούργημα…», κι αφού περάσουν με επιτυχία αυτήν την προκαταρκτική «δοκιμασία» (ούτε που θέλουμε να φαντασθούμε το περιεχόμενο αυτής της «εξέτασης»…), η επιτροπή θα διαβιβάζει στο υπουργείο Παιδείας τις καταστάσεις των αποτελεσμάτων «της», και… μετά το υπουργείο θα συντάσσει την τελική κατάσταση των επιτυχόντων…
Τι… δουλειά έχει το κράτος με τις λεπτομέρειες και τις διαδικασίες των εκκλησιαστικών «παραγωγικών» σχολών, ούτε που καταλάβαμε ούτε που θέλουμε και να καταλάβουμε! Οπως επίσης δεν καταλαβαίνουμε πώς και γιατί «ανώτατα κρατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα» (όπως… κατά τα «άλλα» θα είναι αυτές οι ανώτατες εκκλησιαστικές ακαδημίες) δεν θα λειτουργούν με το σύνηθες «αυτοδιοίκητο» των πανεπιστημίων μας, αλλά θα διοικούνται από μικτές επιτροπές κληρικών, εκπροσώπων της πολιτείας και του Πατριαρχείου, με πρόεδρο που θα τοποθετεί το υπουργείο!
Δεν γνωρίζουμε γιατί ο Αρχιεπίσκοπος ήθελε τόσο πολύ την «αναβάθμιση» σε κρατικά πανεπιστήμια των εκκλησιαστικών παραγωγικών σχολών – υποθέτουμε επειδή δεν… ελέγχει τις υφιστάμενες θεολογικές σχολές, καθηγητές των οποίων (όπως αποδείχθηκε και στην πρόσφατη κρίση στην Εκκλησία…) συχνότατα επικρίνουν τις μεθόδους και τις «πολιτικές» του, και επειδή θέλει διακαώς να αναμιγνύεται η Εκκλησία όλο και περισσότερο, όλο και πιο… πλατιά σε τομείς καθαρά κρατικής – κοσμικής ευθύνης. Και η κυβέρνηση, άγνωστο για ποιους λόγους, του «έκανε τη χάρη». Εκεί που όλοι πίστευαν πως σε κάποια στιγμή θα γινόταν ένα βήμα εμπρός προς την κατεύθυνση χωρισμού κράτους – Εκκλησίας (επ’ ωφελεία και των δύο…) βλέπουμε να γίνεται ένα βήμα πίσω…