Δεν είναι λίγοι εκείνοι που απορούν για τη «μεταμόρφωση» του Αριέλ Σαρόν. Για το τι ήταν εκείνο που έκανε τον μέχρι προχθές σκληρότερο Ισραηλινό πολιτικό ηγέτη να γίνει ο άνθρωπος που διέλυσε εβραϊκούς οικισμούς και επέστρεψε εδάφη που κατείχε η χώρα του για χρόνια. Ξαφνικά, το πιο «άγριο γεράκι» του Τελ Αβίβ έγινε ο άνθρωπος που έκανε τους Παλαιστίνιους να βγουν στους δρόμους γιορτάζοντας -κι αυτό το είδε πρόσφατα με τα μάτια του στις τηλεοράσεις ολόκληρος ο πλανήτης.
Στην πραγματικότητα, όμως, δεν μοιάζει να υπάρχει λόγος απορίας. Προφανώς, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός έδωσε βάρος σε δύο παραμέτρους. Πρώτον, στο ότι όσες δυνάμεις και όσες πληροφορίες κι αν διαθέτει η χώρα του ποτέ δεν θα μπορέσει να νικήσει μέσα σε εκείνα τα εδάφη. Και, δεύτερον, στο ότι, μετά τον θάνατο του Γιασέρ Αραφάτ, οι Παλαιστίνιοι δεν βρίσκονται πλέον σε πολιτική απομόνωση από την Ουάσιγκτον. Στην ουσία, ο Σαρόν είδε με ρεαλισμό την αρχή μιας κίνησης για τη μετατόπιση του στρατηγικού βάρους των Αμερικανών από την πλήρη μονομέρεια υπέρ του Ισραήλ, σε μια πιο ισορροπημένη θέση που, σταδιακά, καθιστά πλέον και τους Παλαιστίνιους πραγματικούς συνομιλητές. Ταυτόχρονα, είδε και ότι το γεγονός αυτό δημιουργεί ένα νέο επίπεδο ευθύνης για τον Μαχμούτ Αμπάς. Ευθύνης, για την οριστική εκκαθάριση πλέον «του οίκου του» από τα τρομοκρατικά στοιχεία. Και, από τη στιγμή που ο Αμπάς είναι συνομιλητής των Αμερικανών, ο Σαρόν δεν έχει κανένα λόγο να του «στερεί» το «προνόμιο» να αντιμετωπίσει ο ίδιος τους εξτρεμιστές ομοεθνείς του…
Αυτή η μετατόπιση στρατηγικού βάρους των Αμερικανών, η οποία ήρθε για πρώτη φορά τόσο καθαρά στο φως πίσω από τα γλυκά χαμόγελα που προ καιρού είχαν ανταλλάξει στην κατ’ ιδίαν συνάντησή τους στον Λευκό Οίκο ο Τζορτζ Μπους με τον Μαχμούτ Αμπάς, προφανώς δεν πέρασε απαρατήρητη από τον Αριέλ Σαρόν, ο οποίος με τους οικισμούς και την απελευθέρωση εδαφών δύο κινήσεις μπροστά, αν και παίρνοντας σοβαρό ρίσκο στην εσωτερική πολιτική σκηνή της χώρας του, σε μια στιγμή που και το NATO ενδιαφέρεται πλέον να αναλάβει ενεργό ρόλο «γέφυρας» στο Μεσανατολικό.
Ομως, αυτή η μετατόπιση στρατηγικού βάρους των ΗΠΑ δεν είναι και η μόνη που σημειώνεται στην ευρύτερη περιοχή. H άλλη, που είναι πολύ πιο κάθετη, αφορά την Τουρκία.
Με τις ιδιαίτερα επώδυνες για τους Αμερικανούς αποφάσεις της την εποχή του πολέμου στο Ιράκ, η Αγκυρα άνοιξε βαθύ ρήγμα στη βαθύτερη σχέση εμπιστοσύνης με την Ουάσιγκτον. Το ρήγμα αυτό οδηγεί ήδη εδώ και κάποιο διάστημα σε ορατές, πολύ συγκεκριμένες μεταβολές, με τις οποίες η Ουάσιγκτον επιδιώκει να διασφαλίσει οδούς που θα την «απεξαρτήσουν» από τη «στρατηγική» σημασία της Τουρκίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οδηγείται σε ψύχρανση των σχέσεων με την Αγκυρα ή σε απαξίωση της Τουρκίας. Σημαίνει, όμως, ότι, νέες ισορροπίες θα πρέπει να αναπτυχθούν στην περιοχή.
Η Ουάσιγκτον και το NATO «βλέπουν» προς τους Παλαιστίνιους, που εμπιστεύονται την Ελλάδα (που έχει άριστες σχέσεις με το Ισραήλ) όσο καμία άλλη χώρα της Συμμαχίας. H Τουρκία, δεν κρύβει πλέον ότι θεωρεί Ισραηλινούς και Αμερικανούς ως τους υποκινητές ενός κουρδικού κράτους. Την ίδια στιγμή, το Αιγαίο και τα ελληνικά λιμάνια του, αντιμετωπίζονται ως η αξιόπιστη και αποτελεσματική εναλλακτική λύση στον ρόλο του τουρκικού εδάφους. Εχουν πλέον διαμορφωθεί οι συνθήκες μιας νέας εποχής για την Ελλάδα όπως, αν το επιθυμεί, και για την Κύπρο, που θα έπρεπε αύριο κιόλας να υποβάλει αίτημα να γίνει μέλος του NATO.