H διεθνώς θεωρούμενη έμπειρη βρετανική διπλωματία είναι σήμερα άσχημα εκτεθειμένη στο πολιτικό πεδίο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κι αυτό εξαιτίας του τρόπου με τον οποίον διαχειρίστηκε την υπόθεση της κοινοτικής Αντιδήλωσης για την τοποθέτηση της E.E. απέναντι στη γνωστή τουρκική Δήλωση περί μη αναγνωρίσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ατελείωτες συνομιλίες για το θέμα επί μεγάλο διάστημα, προνομιακές παρασκηνιακές επαφές Λονδίνου – Αγκυρας, απώλεια χρόνου και πολιτικής ενέργειας της βρετανικής προεδρίας σε μια υπόθεση που αυτή ανέδειξε σε μείζον ζήτημα, προκειμένου να μη δυσαρεστήσει την τουρκική ηγεσία.
Σε μια πρώτη φάση, πράγματι κατάφερε η γαλλική ηγεσία να δυσκολέψει το έργο της βρετανικής προεδρίας, με την έντονα αρνητική στάση της απέναντι στην Τουρκία. Στη συνέχεια η γαλλική πλευρά «λογικεύτηκε», αφού έγινε σαφές και ότι ούτε η Αθήνα ούτε η Λευκωσία είχαν τη διάθεση να οδηγήσουν την υπόθεση στα άκρα. Ομως το Λονδίνο καθόλου δεν ησύχασε. Εφόσον η Αγκυρα με τη Δήλωσή της προς την E.E. για μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπερασπιζόταν πάγια πολιτική της στην Κύπρο, η βρετανική διπλωματία αισθάνθηκε την ανάγκη να δώσει μάχη για τη στήριξη αυτής της προκλητικής πολιτικής.
Το Λονδίνο βγήκε αμέσως έξω από το ρόλο της προεδρίας. Ετσι άρχισε η κωμωδία της υποβολής σειράς κειμένων της βρετανικής πλευράς, που στόχο είχαν να μην υφίστανται στην Αντιδήλωση των «25» στοιχεία που θα βρίσκονταν σε αντίθεση με τις βασικές γραμμές της τουρκικής πολιτικής στην υπόθεση της αναγνώρισης της Κύπρου. Το Λονδίνο γνώριζε βεβαίως ότι Αθήνα και Λευκωσία δεν ήθελαν να οδηγηθούν τα πράγματα σε «βέτο». Και σαφές ήταν και είναι ότι η ελληνική πλευρά εκτιμά θετικά τη συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας. Ομως, σ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποια όρια πολιτικής ανοχής, όταν η Αγκυρα συμπεριφέρεται όπως το έκανε με τη Δήλωσή της προς την E.E. και όταν ένας εταίρος, όπως εν προκειμένω η Βρετανία, χονδροειδώς μεροληπτεί από θέση προεδρίας της Ενωσης υπέρ της τουρκικής πολιτικής.
Τελικώς, η βρετανική εξωτερική πολιτική κατάφερε δύο πράγματα σ’ αυτή την υπόθεση: α) να δείξει ότι οι βασικές, καταστατικές, πολιτικές αξίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης πολύ λίγο την ενδιαφέρουν στην πράξη, β) να τραυματίσει το κύρος της ως προεδρεύουσας στην E.E. Και επιπλέον, παρά τον κόπο που κατέβαλε, δεν κατάφερε τελικώς να ικανοποιήσει, όπως θα το ήθελε, την άκρως απαιτητική φίλη της Τουρκία. Μια λαμπρή αποτυχία της βρετανικής διπλωματίας.