Για μια ολόκληρη κατηγορία διανοουμένων στη χώρα μας η ρητορεία εναντίον της απειλής του θρησκευτικού σκοταδισμού έχει τα τελευταία χρόνια γίνει ένας εύκολος και κυρίως ανώδυνος τρόπος να εμφανίζονται ως φορείς δημοκρατικής ευαισθησίας και αντιστασιακού πνεύματος. Την ίδια στιγμή, μάλιστα, που αρκετοί εξ αυτών εμφανίζονται ιδιαιτέρως υποτακτικοί απέναντι στα κέντρα εξουσίας εντός και εκτός της χώρας, τα οποία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης πραγματικά συνιστούν απειλές για το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για τα καλώς εννοούμενα εθνικά συμφέροντα.
Είναι αλήθεια ότι η εν λόγω ρητορεία αναπτύχθηκε ως αντίδραση στο γεγονός ότι με τον δημόσιο λόγο του ο Αρχιεπίσκοπος κατ’ επανάληψη υπερέβη τα εσκαμμένα. Ηταν προφανής η πρόθεσή του να αναγορευθεί σ’ ένα είδος θεματοφύλακα του έθνους, που με τον λόγο του θα επικαθορίζει κυβερνητικές επιλογές. Οι φιλοδοξίες του κ. Χριστόδουλου, όμως, θα παρέμεναν μάλλον στη σφαίρα του γραφικού, εάν δεν έβρισκαν -έστω και εν μέρει- ανταπόκριση από την κυβέρνηση.
Η πρόθεση της «ευρωπαΐστριας» και «εκσυγχρονίστριας» κ. Γιαννάκου να μετατρέψει τις ιερατικές σχολές σε ΑΕΙ δεν είναι, βεβαίως, άμοιρη μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Για την ακρίβεια αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στις σχέσεις συναλλαγής που διαμορφώνονται μεταξύ της Ν.Δ. και της εκκλησιαστικής ηγεσίας. Αυτήν τη φορά, το ζήτημα δεν αφορά κάποια μεγάλη ιδέα απ’ αυτές που συγκινούν δημοσίως τον κ. Χριστόδουλο. Πρόκειται για κυνικό παιχνίδι εξουσίας, που απωθεί κι όσους συγκινούνται από τον λόγο του προκαθήμενου για την υπεράσπιση των εθνικών θεμάτων ή της πολιτισμικής ταυτότητας. Και που βεβαίως προσφέρει πολιτική υπόσταση στις κατηγορίες για θρησκευτικό σκοταδισμό.
Η κυβέρνηση δίνει στον Αρχιεπίσκοπο τη δυνατότητα να συγκροτήσει έναν ελεγχόμενο σκληρό μηχανισμό. Κι αυτός της προσφέρει ανομολόγητα ως αντάλλαγμα την έμμεση πλην σαφή μετατροπή της Εκκλησίας σε μηχανισμό εκλογικής υποστήριξης των «γαλάζιων». Πρόκειται για μια συναλλαγή, που υπονομεύει και το πολιτικό σύστημα και την ίδια την αποστολή της Εκκλησίας. Εξ ου και στη μεθόδευση αντιδρούν και κορυφαίες προσωπικότητες του χώρου με πρώτες τις θεολογικές σχολές. Η μετατροπή των ιερατικών σχολών σε ΑΕΙ, όμως, έχει και άλλο θύμα. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο πρύτανης του Παντείου κ. Παπαστάμος (άρθρο του δημοσιεύεται στη σελίδα 3), η ακαδημαϊκή κοινότητα έχει μια ελπίδα να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν, αλλά όχι την άδικη γελοιοποίησή της.