Την «έχουμε πάθει» όλοι μας – και το πληρώσαμε, άσχετα με το αν το πήραμε ή όχι χαμπάρι! Μιλάμε για το «λάθος» (όπως μετά πάθους επέμενε τηλεοπτικά ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των σούπερ μάρκετ) που «συμβαίνει», να ‘χει δηλαδή άλλη τιμή στο ράφι ένα προϊόν και άλλη να καλούμεθα εμείς να καταβάλουμε στο ταμείο προκειμένου να το αποκτήσουμε. Βέβαια αυτό το «λάθος» έχει αποκαλυφθεί από καιρό με ρεπορτάζ των MME (και με την καταγραφή της τηλεοπτικής κάμερας), έχει επιχειρηθεί να δοθούν εξηγήσεις από πλευράς των ιδιοκτητών σούπερ μάρκετ, έχουν δοθεί υποσχέσεις πως θα καταβληθούν προσπάθειες το «σύστημα»(;) να αλλάξει, αλλά μάλλον δεν έχει γίνει τίποτε – τουλάχιστον από μια μερίδα επιχειρηματιών. Αυτό, τουλάχιστον, προκύπτει από τους ελέγχους που διενήργησε η νομαρχία και την παραπομπή έξι αλυσίδων (από τις μεγαλύτερες…) στον εισαγγελέα για εξαπάτηση των πελατών τους. H καταγραφείσα διαφορά τιμής μεταξύ ραφιού και ταμειακής μηχανής ποικίλλει ανάλογα με το προϊόν από 2-3 λεπτά (που πάει να πει σχεδόν από 8 έως 10 παλιές, καλές δραχμούλες!) μέχρι και ένα ευρώ, δηλαδή 340 δραχμές, κάθε άλλο παρά ασήμαντη, αν υπολογίσει κανείς το πόσα προϊόντα ψωνίζει ο μέσος πελάτης ενός σούπερ μάρκετ και το… πόσοι πελάτες περνούν καθημερινά από τα υπερκαταστήματα αυτά…
Υποθέτουμε πως στο… «σπορ» αυτού του «λάθους» κάποια σούπερ μάρκετ θα πρέπει να επιδίδονται από καιρό, από εποχής… δραχμής ακόμη. Ποντάροντας εύλογα στη σκέψη πως ποιος θα κάτσει να «τσεκάρει» και να βρει πως ένα κουτί μακαρόνια, λ.χ., χρεώνεται τελικά στο ταμείο (με τις ουρές, τη γρήγορη ηλεκτρονική τιμολόγηση κάθε είδους που έχει προμηθευτεί…) 3-4 λεπτά ή και περισσότερο απ’ όσο «έγραφε» η τιμή που υπήρχε για το σύνολο των αραδιασμένων προϊόντων στο ράφι, ο τελικός ημερήσιος (μηνιαίος, ετήσιος…) τζίρος του επιχειρηματία ήταν σημαντικά υψηλότερος του κανονικού…
Για να μην είμαστε απόλυτοι, δεν αποκλείεται σε κάποιες περιπτώσεις να πρόκειται όντως περί λάθους. Λάθους, όμως, που μπορεί πολύ εύκολα και απλά να διορθωθεί και να εξασφαλισθεί ο πελάτης (και οι χιλιάδες καθημερινοί πελάτες…) πως δεν θα πληρώνει… κατά λάθος ένα σεβαστό, εν τέλει, ποσό «κερατιάτικα», αρκεί τα σούπερ μάρκετ να αλλάξουν το σύστημα αναγραφής των τιμών. Αντί, δηλαδή, η τιμή ανά τεμάχιο προϊόντος να γράφεται μόνο στο ράφι (για να ξέρει το κόστος ο πελάτης) και πάνω στο ίδιο το προϊόν να υπάρχει μόνο ο «γραμμοκώδικας» (bar code, αυτές οι κάθετες ραμμές που υποδηλούν ηλεκτρονικά την τιμή και με το «πέρασμά» του από το «μάτι» της ταμειακής μηχανής να γίνεται η χρέωση), πολύ εύκολα μπορούν οι υπάλληλοι να «κολλάνε» στο κάθε ένα προϊόν και τη λιανική του τιμή. Ετσι που ο αγοραστής να βλέπει στο προϊόν που ήδη πήρε από το ράφι τι θα του κοστίσει… Και να είναι άμεσα ορατό το (τυχόν…) λάθος.
Η «ένσταση» των υπευθύνων των σούπερ μάρκετ είναι πως μια τέτοια διαδικασία είναι χρονοβόρα, άρα τελικά για να εφαρμοσθεί προϋποθέτει έξτρα εργατικό κόστος που θα επιβαρύνει την τιμή του προϊόντος – προφάσεις εν αμαρτίαις! Κατ’ αρχήν, η τελική ανά τεμάχιο προϊόντος επιβάρυνση του κόστους είναι αναλογικά πολύ μικρότερη από το «λάθος» που καλείται να πληρώσει ο πελάτης – κι έπειτα, γιατί δηλαδή να μην μπορεί να εφαρμοσθεί και στην Ελλάδα μια πρακτική (που προστατεύει τον καταναλωτή…) η οποία ήδη εφαρμόζεται στα σούπερ μάρκετ των περισσότερων ευρωπαϊκών πόλεων;
Πολύ καλά έκανε η νομαρχία (και να το κάνει συχνότερα και συστηματικότερα· τελικά εκτός από τον… «άγιο», όλοι θέλουν φοβέρα και πρόστιμα) και ως αποτέλεσμα των ελέγχων της (από τους οποίους προφανώς προκύπτει πως… «λάθος» επαναλαμβανόμενο με σύστημα και διάρκεια παύει να συνιστά λάθος!) παρέπεμψε τις υποθέσεις των σούπερ μάρκετ στον εισαγγελέα και περιμένουμε να πέσουν «καμπάνες» που θα… «τσούξουν» τις επιχειρήσεις που καθημερινά εξυπηρετούν εκατομμύρια καταναλωτές με τεράστιους τζίρους…
Θα συνιστούσαμε, μάλιστα, στο κοινό, όχι μόνο (μετά την… επιβεβαίωιση της συχνότητας του «λάθους»!) να προσέχουν όσο περισσότερο μπορούν (γιατί σίγουρα δεν είναι κάτι το εύκολο), αλλά να διαμαρτύρονται στους υπευθύνους των καταστημάτων εντονότατα, να κάνουν φασαρία για να ακούν και οι άλλοι πελάτες, να «ξυπνάνε» και αυτοί, μπας και κάποια στιγμή αποκτήσουμε την έρμη την καταναλωτική συνείδηση και τελικά να κάνουμε συνειδητά «μποϊκοτάζ» στα μαγαζιά εκείνα που με το ένα και το άλλο «λάθος» συμβάλλουν στην αύξηση της ήδη πολύ υψηλής ακρίβειας, που για πλήθος προϊόντων «πετάει» πολύ ψηλότερα από όσο επιβάλλουν οι κανόνες της αγοράς και οι παράγοντες που διαμορφώνουν το τελικό κόστος.
Εδώ που φθάσαμε, έχουμε κάθε λόγο να μην αγοράζουμε όλο το «καλάθι» από ένα και μόνο μαγαζί, γιατί είναι βολικό, αλλά να υποστούμε μια μικρή (αλλά… αποδοτική για την τσέπη μας!) ταλαιπωρία και να προμηθευόμαστε από κάθε μαγαζί (ή «αλυσίδα») εκείνα μόνο τα προϊόντα που για λόγους «κράχτη» συχνά πουλάει φθηνότερα -για να μας… «χαρατσώνουν» σε κάποια άλλα!- και τα άλλα κατά περίπτωση από τα καταστήματα εκείνα που σε αυτά εμφανίζονται πιο ανταγωνιστικά σε θέματα τιμών…
Το ίδιο να κάνουμε και με τα βενζινάδικα, που όπως όλοι μας διαπιστώνουμε από τις ματιές που ρίχνουμε στους μεγάλους πίνακες, οδηγώντας, εμφανίζουν συχνότατα διαφορές στην ανά λίτρο «αμόλυβδης» τιμή, που συχνά φθάνουν ή και ξεπερνούν τα 5-6 «λεπτά», δηλαδή 17-20 δραχμές! Ας έχουμε επισημάνει τις διαδρομές που κάνουμε τα φθηνότερα, και κάθε φορά που το ρεζερβουάρ κοντεύει να αδειάσει, ας σταματάμε σε αυτά… Καλό Σαββατοκύριακο – ίσως το πρώτο φθινοπωριάτικο…