Λογικό είναι να παρασύρει ο ενθουσιασμός τη γλώσσα μας και να την εξωθεί στην υπερβολή. Αλλά, επιτέλους, όσοι «ερμηνεύουν» την πρωτιά της Εθνικής μπάσκετ στο Πανευρωπαϊκό του Βελιγραδίου επικαλούμενοι «το DNA του Ελληνα», την «ευλογία του Θεού», την «προστασία της Παναγίας» και την «αδάμαστη ελληνική ψυχή», θα όφειλαν κάπως να αυτοσυγκρατηθούν, αναλογιζόμενοι το εξής απλό: Επί δεκαοκτώ χρόνια, από το πρώτο χρυσό του 1987 έως το προχθεσινό, σε ποιον βαθύ λήθαργο είχε πέσει «το DNA του Ελληνα» και γιατί; Και την «ελληνική ψυχή» ποιοι άνεμοι κακοί την είχανε σκορπίσει; Και ο Θεός και η Παναγία γιατί είχαν αποσύρει επί εικοσαετία την ευλογία τους από το ελληνικό μπάσκετ; Γιατί είχαν αποστρέψει το πρόσωπό τους από τον κατά τα λοιπά «εκλεκτό λαό τους»; Φαντάζεται κανείς μια ψυχή που να «λειτουργεί» με μακρές περιόδους αγρανάπαυσης; Φαντάζεται μια ουράνια δύναμη που να συναρτά την ευλογία της με τη φυλή ή την υπηκοότητα των ανταγωνιζόμενων αθλητών; Και εν πάση περιπτώσει, γιατί ο Θεός των ορθοδόξων επέλεξε να εξυψώσει τους ορθόδοξους Ελληνες και να καταβαραθρώσει τους επίσης ορθόδοξους Σέρβους;
Οσοι εμπλέκονται στον αθλητισμό, ως παίκτες ή προπονητές, και ακριβώς επειδή γνωρίζουν άριστα ότι η ευόδωση των προσπαθειών τους κρίνεται και από την τύχη, και όχι μόνο από την αξία τους, είναι δύσκολο να αποφύγουν τα γούρια, τα φυλαχτά, τα τάματα (οι «παράγοντες» βέβαια έχουν άλλον θεό να πιστεύουν, υλικότερο). H ορθολογικότατη, επιστημονικά υποστηριγμένη προετοιμασία (τα συστήματα, οι «παγίδες», αλλά οι ειδικές δίαιτες και τα φαρμακευτικά «ενισχυτικά») συνυπάρχει με έναν μάλλον ακατανίκητο ανορθολογισμό, το δε θρησκευτικό φρόνημα υποχωρεί σε πρακτικές παγανιστικές. Οταν, πάντως, τελειώνει το παιχνίδι, οι ίδιοι οι αθλητές, ακόμα κι αν τύχει να επικαλεστούν την αποφασιστική εμπλοκή των θείων ή των δαιμονίων, ξέρουν ότι η υπόθεση κρίθηκε από τα χέρια τους, τα πόδια τους, το μυαλό τους και βέβαια την ψυχή τους. Αλλά την ψυχή τους δικαιούνται να την επικαλεστούν οι πάντες, όταν κερδίζουν, είτε Γάλλοι είναι είτε Γερμανοί είτε Ελληνες…
Μια χαρά ήταν η πορεία της Εθνικής μας στο Πανευρωπαϊκό. Ηξερε τι ήθελε αλλά είχε και το ταλέντο, το πείσμα και τη διαύγεια πνεύματος που χρειάζονταν για να το κερδίσει. Και επιτέλους κατέκτησε ένα μετάλλιο που συνεχώς αναγγελλόταν και συνεχώς αναβαλλόταν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η δική μας ψυχή είναι υπέρτερη ούτε ότι τα χέρια των παικτών μας καθοδηγούνται από κάποιον ανύπαρκτο Αγιο Τρίποντο. Δεν σημαίνει καν ότι το φετινό πρωτάθλημα θα είναι κάπως καλύτερο από το περυσινό.