Τον περασμένο Απρίλιο, είχε καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι μετά μία μακρά περίοδο αδράνειας, η ελληνική διπλωματία είχε καταφέρει να στριμώξει διπλωματικά τα Σκόπια αναφορικά με το ζήτημα της ονομασίας. Υπήρχε η ελπίδα ότι η αμερικανική διπλωματία είχε αποφασίσει να παίξει με την Ελλάδα στα Βαλκάνια και θα ασκούσε αποτελεσματική πίεση στην σλαβομακεδονική πλευρά προς την κατεύθυνση ενός συμβιβασμού.
Τελικώς, η πρόταση του διαμεσολαβητή M. Νίμιτς ήταν κατώτερη από τις ελληνικές προσδοκίες. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι η Ουάσιγκτον διέψευσε τις ελπίδες ότι θα πίεζε τα Σκόπια. Το αποτέλεσμα ήταν αυτά να εμμένουν μέχρι σήμερα στη θέση τους για διπλή ονομασία. Δηλαδή, να ονομάζονται διεθνώς «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και στις διμερείς σχέσεις τους με την Ελλάδα να αποκαλούνται «Δημοκρατία της Μακεδονίας – Σκόπια»! Με άλλα λόγια, ζητούν από τη χώρα μας να προσθέσει στην διπλωματική ήττα και τον αυτοεξευτελισμό.
Τα ίδια τα γεγονότα απέδειξαν ότι η αναγνώριση του γειτονικού μας κράτους από τις ΗΠΑ με το όνομα «Μακεδονία» είχε μεγαλύτερο βάθος απ’ όσο είχαν πιστέψει στην Αθήνα. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα Σκόπια δεν έχουν κάνει βήμα πίσω, ελπίζοντας ότι αργά ή γρήγορα και οι υπόλοιπες χώρες θα τα αναγνωρίσουν με το ανωτέρω όνομα. Το μόνο ουσιαστικό έρεισμα που έχει εναπομείνει στην Ελλάδα σ’ αυτή την υπόθεση είναι η Ευρώπη.
Σ’ αυτό έχει συμβάλει το γεγονός ότι η κυβέρνηση Καραμανλή έκανε σημαία τη σύνθετη ονομασία και εμφανίσθηκε ως η επισπεύδουσα πλευρά, που διεκδικεί συμβιβασμό. Με τον τρόπο αυτόν άρχισε να διαφοροποιεί το εις βάρος της κλίμα και να ανοίγει κάποιες διπλωματικές «διόδους». Δεδομένου ότι οι πάντες επιθυμούν να αρθεί το ταχύτερο δυνατόν αυτή η εκκρεμότητα, η θέση για την ανάγκη να εξευρεθεί μία κοινώς αποδεκτή λύση ακούγεται λογική.
Η Αθήνα απέφυγε να βγει η ίδια μπροστά με πρόταση για σύνθετη ονομασία. Παρότρυνε τον μεσολαβητή του OHE M. Νίμιτς να καταθέσει δική του πρόταση, ώστε αυτή να έχει το τεκμήριο της αντικειμενικότητας. Κι όπως ήδη σημειώσαμε, η πρότασή του ήταν δυσμενής για την Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά, απερρίφθη από τους Σλαβομακεδόνες, ακριβώς επειδή θεωρούν δικαιολογημένα ότι έχουν τα περιθώρια να αρνούνται κάθε συμβιβασμό.
Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα, η Αθήνα δεν έχει άλλη επιλογή από το να θέσει τα Σκόπια αντιμέτωπα με τις συνέπειες της πολιτικής τους. O K. Καραμανλής το έχει πει εμμέσως πλην σαφώς παλαιότερα, το επανέλαβε και προσφάτως: η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να εμποδίσει κράτος με το όνομα «Μακεδονία» και να ενταχθεί στο NATO και να τεθεί σε τροχιά ένταξης στην E.E. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση υποχωρούσε στις πιέσεις, η ελληνική Βουλή δεν θα κύρωνε ποτέ κάτι τέτοιο.
Ο M. Νίμιτς θα αναλάβει νέα πρωτοβουλία, αλλά είναι εδώ και χρόνια σαφές ότι οι Σλαβομακεδόνες θα αποδεχθούν ένα σύνθετο όνομα μόνο εάν υποχρεωθούν. Δεδομένου ότι η πορεία ενσωμάτωσης στις ευρωατλαντικές δομές θεωρείται από τους ίδιους αποφασιστικής κρίσιμης σημασίας για την ίδια την επιβίωση του κράτους τους, θα βρεθούν σύντομα σε δίλημμα. Τον ερχόμενο Οκτώβριο, όταν θα συζητηθούν στην Ενωση οι σχέσεις με τα Σκόπια, θα πάρουν την πρώτη γεύση από το κόστος της αδιαλλαξίας τους. Εφ’ όσον, βεβαίως, ο K. Καραμανλής εννοεί αυτά που λέει.