Τα δεδομένα είναι δύο: Πρώτον, ο παράδεισος δεν βρίσκεται στη γη, ή δεν βρίσκεται πια, από τον καιρό που η μηλοφαγία μάς άνοιξε την όρεξη για νέες γεύσεις, ακόμα και για τα πιο ιδιότροπα εδέσματα, λόγου χάρη «καραβίδες ακουμπισμένες σε μους από πεπόνι», σαν εκείνες που καταναλώθηκαν προ ημερών στην πολιτιστική Πάτρα. Δεύτερον, ούτε οι άγιοι ζουν στη γη, παρότι το Βατικανό, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, προβαίνει σε ταχύρρυθμες αγιοποιήσεις. Θα ήταν, λοιπόν, ιδιαίτερα αφελής όποιος θα περίμενε από ένα κόμμα που κατακτά επιτέλους την πολύφερνη εξουσία, να πολιτευτεί σεβόμενο την αξιοκρατία και με αταλάντευτο αντιρουσφετολογικό πνεύμα. Εύηχα και ελκυστικά είναι τα ποικίλα «όλοι μαζί» που εξαπολύονται κατά την προεκλογική περίοδο, όταν πρέπει να μείνουν ευχαριστημένοι όλοι οι πιθανοί «αγοραστές ελπίδας». Μετά την κάλπη όμως ουδείς δεσμευτικός λόγος αναγνωρίζεται. Απομένουν μονάχα οι υποσχετικές γιγαντοαφίσες στις εθνικές, για να εικονογραφούν τον κυνισμό της εξουσίας. Κι όλα ξεκινούν από την αρχή, αφού όλα (καλές θέσεις, αργομισθίες, αξιώματα) πρέπει να αναδιανεμηθούν.
Ιδού η Ρόδος, λοιπόν, ιδού και το ρουσφέτι: Οπως καταγγέλθηκε, ο πρόεδρος της Τοπικής Οργάνωσης της Νέας Δημοκρατίας της Ρόδου απαιτούσε φακελάκι (κάτι ανάμεσα στα πεντακόσια και τα εφτακόσια ευρώ) για να προωθήσει αιτήματα διορισμού. «Αστείο ποσόν» θα πει κανείς. Το ποσό μπορεί να είναι ή να φαίνεται αστείο. Το πόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα, όμως, το πόσο σοβαρά δηλαδή έπαιρναν οι Ροδίτες τις υποσχέσεις του κομματάρχη, αποκαλύπτεται από το ότι βρέθηκαν 27 άνθρωποι πρόθυμοι να καταβάλουν το αντίτιμο, να ποντάρουν στον επιτήδειο μεσάζοντα. Τι σημαίνει αυτό; Οτι, πρώτον, αυτοί οι 27 κι άλλοι πολλοί, πάμπολλοι, ξέρουν πώς δουλεύει η μηχανή· ότι, δεύτερον, δεν έχουν ψευδαισθήσεις περί αξιοκρατίας και άλλων γλυκερών· και ότι, τρίτον, δεν έχουν την παραμικρή αναστολή να χρησιμοποιήσουν πλάγιους τρόπους και όχι και τόσο σύννομες ή ηθικές μεθόδους.
Ταρίφα λοιπόν και στο ρουσφέτι, και μάλιστα χαμηλή. Ταρίφα και στο λάδωμα, και μάλιστα με την άδεια της αστυνομίας, δηλαδή του υφυπουργού Οικονομίας Αδάμ Ρεγκούζα, ο οποίος ζήτησε από τους τελωνειακούς να δείξουν αυτοσυγκράτηση στο γρηγορόσημο. Μήπως άραγε ένας άλλος υφυπουργός, της Υγείας αυτός, δεν είχε ζητήσει να νομιμοποιηθούν τα προς ιατρούς φακελάκια; Δεν έχει σημασία από πού ξεκινάει η διαφθορά, από την κορυφή ή τη βάση. Σημασία έχει ότι είναι εξαπλωμένη και ότι η υιοθέτηση τέτοιων πρακτικών θεωρείται κάτι ανάμεσα σε νόμιμη συνήθεια και μαγκιά.