Τελευταία πυκνώνουν τα επικριτικά σχόλια του Τύπου για την EPT. Στη χορεία των επικριτών πέρασε προχθές και ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Αθανασάκης.
Ας δούμε περί τίνος πρόκειται: στόχος των επικρίσεων είναι και τα πρόσωπα και τα πράγματα. Στα πρόσωπα συμπεριλαμβάνονται σχεδόν οι πάντες. H διοίκηση, τα στελέχη, οι συνεργάτες, το πολυάριθμο προσωπικό, όπου ενδεχομένως (ή μάλλον σίγουρα) συνυπάρχουν παλαιοί «πρασινοφρουροί» και νέα «γαλάζια παιδιά». Αυτή, δυστυχώς, είναι η EPT εδώ και πολλά χρόνια και είναι σε όλους γνωστό. Κανείς, ωστόσο, από τους επικριτές δεν προτείνει τη γενική εκκαθάριση και κανείς δεν βγήκε να πει ότι από τους 1.400 συμβασιούχους (το νούμερο το άκουσα από τον κ. Ρουσόπουλο) που μονιμοποιήθηκαν πρόσφατα, ούτε οι μισοί δεν συγκέντρωναν τα ουσιαστικά και τυπικά προσόντα.
Από τα «πράγματα» στόχος των επικρίσεων είναι πρώτα τα δελτία ειδήσεων και κυρίως τα δύο κεντρικά, της NET των 9 μ.μ. και της EPT1 των 11 μ.μ. Βρίσκουν ότι δεν είναι… τόσο αμερόληπτα όσο επί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ! Δεν πιστεύω ότι εξέλιπαν οι πιέσεις που ανέκαθεν ασκούνται από την εκάστοτε κυβερνητική παράταξη στα δύο αυτά δελτία ειδήσεων. Για να εκλείψουν, μάλλον πρέπει να αλλάξει ο λεγόμενος «πολιτικός πολιτισμός»! Είναι, όμως, δίκαιο να δεχθούμε ότι και στα δύο δελτία παρατηρείται και σήμερα τουλάχιστον η ίδια προσπάθεια μετριοπάθειας, σοβαρότητος και ισορροπίας που παρατηρήθηκε και στην τελευταία περίοδο της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ. Και είναι ακόμα πιο δίκαιο να δεχθούμε ότι σε μεγάλο βαθμό οι προσπάθειες αυτές οφείλονται στους δημοσιογράφους που χειρίζονται και εργάζονται στα δελτία αυτά.
Υπάρχουν και άλλα σημεία επικρίσεων, αλλού εύστοχων και αλλού άστοχων. Είναι σωστό και λογικό να είμαστε αυστηροί με την EPT, επειδή όλα τα νοικοκυριά, μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, καταβάλλουν στην EPT το λεγόμενο «ανταποδοτικό τέλος».
Ποιος όμως είναι ο ρόλος του «ανταποδοτικού» τέλους; Να συντηρεί έναν κρατικό τηλεοπτικό σταθμό, με πλεονάζον προσωπικό, που εξαντλεί τον ρόλο του σε μια αφόρητα πληκτική σοβαρότητα ή απλώς σοβαροφάνεια; ΄H αντιθέτως, το ανταποδοτικό τέλος είναι η κινητήρια δύναμη που μπορεί να κάνει την EPT (έστω και με το προκλητικώς πλεονάζον προσωπικό) ικανή να πρωτοστατήσει στην τηλεοπτική αγορά, προς όφελος και της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Μέχρι τώρα, αόρατες και ταυτόχρονα πολύ ορατές δυνάμεις κρατούσαν την EPT έξω και μακριά από τον τηλεοπτικό ανταγωνισμό. O ανταγωνισμός περιοριζόταν μεταξύ 3-4 ιδιωτικών καναλιών και πήρε τον χαρακτήρα άγριου συναγωνισμού σε παραπληροφόρηση και ευτέλεια. Και τι δεν βλέπουν τα μάτια μας και δεν ακούν τα αυτιά μας: κραυγαλέα δελτία ειδήσεων, που μεταβάλλονται σε πολιτική κοκορομαχία ή σε «χαβαλέ» μιας παρέας, σαχλά και υπονοητικά «σίριαλ», «σοβαρότερα», που θυμίζουν λαϊκά μυθιστορήματα του 19ου αιώνα, κακέκτυπα σε στυλ «Κόμη Μοντεχρίστου», «Δύο ορφανών» και «Ωραίας του Πέραν», σε τουρκική εκδοχή. «Ριάλιτι σόου», με νέα παιδιά να σφάζονται για μια χούφτα δημοσιότητα και το κοινό να διασκεδάζει.
Η μόνιμη επωδός των υπευθύνων ήταν ότι «αυτά θέλει ο λαός»! Καιρός είναι να δούμε αν πραγματικά «αυτά θέλει ο λαός» ή ποιος και πόσος «λαός» θέλει αυτά και ποιος και πόσος ζητάει άλλα. Τούτος είναι ο ρόλος της EPT: να μπει με δυναμισμό και με αξιώσεις στον τηλεοπτικό ανταγωνισμό, τοποθετώντας ψηλά ή έστω ψηλότερα, τον πήχυ της ποιότητας. Τότε θα πιάσει τόπο το ανταποδοτικό τέλος και ενδεχομένως θα αξιοποιηθεί και μεγάλο μέρος από το πλεονάζον προσωπικό…