Το πρόβλημα αρχίζει να είναι ορατό ήδη στους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας. Ομως, όσο και αν η εικόνα της σκουπιδιασμένης πόλης, με τα βουνά των απορριμμάτων σε κάθε γωνία είναι γνώριμη εδώ και πολλά χρόνια, δεν παύει να προκαλεί την αγανάκτηση των κατοίκων, που κάθε τρεις και λίγο καλούνται να συμβιώσουν με τα υποπροϊόντα του πολιτισμού μας ως… φυσικό ντεκόρ της καθημερινότητάς τους, πότε γιατί κάτι διεκδικούν (από αυξήσεις μέχρι μονιμοποίηση των «εκτάκτων») οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, πότε γιατί κλείνουν τη χωματερή οι εργαζόμενοι εκεί, ως μέτρο πίεσης για την ικανοποίηση των δικών τους αιτημάτων, πότε γιατί αποφασίζει η τοπική αυτοδιοίκηση της περιοχής να τιμωρήσει ένα ολόκληρο Λεκανοπέδιο με 5 εκατομμύρια κατοίκους, επειδή υποσχέσεις της πολιτείας παραμένουν ανυλοποίητες, δεσμεύσεις και χρονοδιαγράμματα περί «οριστικής λύσης» παραπέμπονται «εκ μεταφοράς» σε… επόμενες «χρήσεις». Κρατάει χρόνια αυτή η… «κολώνια», ως αποτέλεσμα ενός διαρκούς «παιγνιδιού», στη διάρκεια του οποίου η κάθε πλευρά πετάει το «μπαλάκι» των ευθυνών στην άλλη. Νισάφι πια…
Να δεχθούμε πως οι εργαζόμενοι έχουν θεωρητικά, έως κάποιο βαθμό, δίκιο. Δεν αμφιβάλλουμε πως δίκιο έχουν και οι τοπικοί άρχοντες, που βλέπουν δεκαετίες ολόκληρες οι περιοχές τους να… επισημοποιούνται ως ο σκουπιδότοπος της μισής Ελλάδας. Σάμπως δεν έχει δίκιο και η (διακομματική…) πολιτεία, που θεωρητικά επιχειρεί να λύσει κατά τρόπο «μόνιμο» και «αποτελεσματικό» το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων, αλλά πότε οι προσπάθειές της προσκρούουν στις αντιδράσεις των… τοπικών αρχόντων και των κατοίκων των περιοχών που μελετάται να γίνουν Χώροι Υγειονομικής Ταφής, πότε υπονομεύονται από τα πολυποίκιλα σκοτεινά συμφέροντα, που επωφελούνται (δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία περί αυτού!) με τη διατήρηση της «εκκρεμότητος» σε ό,τι αφορά τη χωματερή. Σύμφωνοι, όλος τούτος ο… αχταρμάς διαπλέκεται και συμπλέκται – ε, και; Δεν πρέπει κάποια στιγμή επιτέλους «κάτι» να γίνει;
Σκεφθείτε κάποιον Ευρωπαίο που επισκέπτεται τα τελευταία 30 χρόνια την Αθήνα και κάθε φορά που έρχεται πέφτει πάνω σε μια από τις τόσες απεργίες περί τα σκουπίδια! Τι θα σκεφθεί ο άνθρωπος για τη λειτουργικότητα και αποτελεσματικότητα διαχείρισης του (συνολικού…) πολιτικού προσωπικού που αποδεικνύεται παντελώς ανίκανο να αντιμετωπίσει το στοιχειωδέστερο πρόβλημα της καθημερινότητας – να «κάνει κάτι» με τα σκουπίδια, εκτός από το… να τα αφήνει στους δρόμους;
Οταν έφτιαχναν τη χωματερή των Λιοσίων, ήξεραν πολύ καλά πως έχει διάρκεια με ημερομηνία λήξεως και πως «κάτι» θα έπρεπε να γίνει προγραμματισμένα και συστηματικά ώστε να αντιμετωπισθούν οι (ολοένα και μεγαλύτερες, λόγω «υδροκεφαλισμού» της πρωτεύουσας) ανάγκες μετά την παρέλευση του «παραγωγικού» χρόνου λειτουργίας της. Δεν βαριέστε. Στη χώρα που έχει περιβάλει με την… ισχύ αξιώματος το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» και το «μην κάνεις ποτέ σήμερα αυτό που… μπορείς ν’ αναβάλεις για αύριο!», όχι μόνο άφησαν τη συγκεκριμένη χωματερή να υπερκορεσθεί σε εγκληματικό σημείο (και για την ίδια της την «απόδοση» και για τη περιβαλλοντική επιβάρυνση μιας τεράστιας περιοχής…), όχι μόνο άφησαν τις (υποτίθεται επεξεργασμένες μέχρι κεραίας!) εναλλακτικές λύσεις με τη δημιουργία κάποιων περιφερειακών XYTA να… αραχνιάζουν στα συρτάρια (από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 «φτιάχνονται»!), αλλά ακόμη και τη σίγουρα «μπουκωμένη» μέχρι τα μπούνια χωματερή των Λιοσίων την επιβάρυναν ακόμη περισσότερο, με το να της ρίχνουν χιλιάδες τόνους λυματολάσπης καθημερινά!
Λυματολάσπης, που… υποτίθεται ότι δεν υπάρχει καν, αφού έχει «προβλεφθεί» η πλήρης και αποτελεσματική διαχείρισή της και η μετατροπή της σε «καύσιμη» ύλη, από το στάδιο ακόμη του… σχεδιασμού της Ψυττάλειας – του… πρώτου, του δεύτερου, ένας Θεός ξέρει ποιου «βαθμού» και σταδίου επεξεργασίας, που όλα «ολοκληρώθηκαν» με καθυστέρηση και σε όλα υπήρχε κάποια «εκκρεμότητα»! Διαγωνισμοί επί διαγωνισμών, προσφορές και μελέτες επί μελετών (ξαναλέμε: για ένα πρόβλημα ήδη εκρηκτικό που όλοι οι «αρμόδιοι» γνώριζαν!), φημολογία για λοβιτούρες και σκόπιμες «εκκρεμότητες» που εξυπηρετούσαν συμφέροντα! Και όλα τούτα να… «σέρνονται» από τα τέλη του… περασμένου αιώνα!
Διοχετεύεται τώρα «αρμοδίως» από την πλευρά του Δημοσίου, πως το παιχνίδι με το τελευταίο κλείσιμο της χωματερής και της απόφασης των εργαζομένων σ’ αυτήν να μην υποχωρήσουν, είναι «κάπου» στημένο και εξυπηρετεί «άλλα» συμφέροντα και σκοπιμότητες – ως επιχείρημα, μάλιστα, προβάλλεται από την ΕΥΔΑΠ πως οι κινητοποιήσεις είναι «περίεργες», με δεδομένο ότι υπάρχει σαφής και κατηγορηματική «δέσμευση» πως τον ερχόμενο Δεκέμβρη το πρόβλημα με τη μεταφορά στα Λιόσια της λυματολάσπης τελειώνει, αφού έχει βρεθεί «άλλη λύση» – που, πάντως, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να την πει και σ’ εμάς!
Μπορεί να παίζεται και «σικέ» παιγνίδι, πού να ξέρουμε. Από την άλλη, όμως, δεν είναι εύλογη και δικαιολογημένη η καχυποψία εργαζομένων, κατοίκων, φορέων της περιοχής πως «τους δουλεύουν», αν σκεφθεί κανείς τους… τόνους των ανεκπλήρωτων «δεσμεύσεων» και «λύσεων» που τα 5 τελευταία χρόνια διακινούνται από πλευράς πολιτείας; Ας βγουν οι όποιοι «αρμόδιοι» να πουν με λεπτομέρειες ποια είναι η λύση «του Δεκεμβρίου», να δημοσιοποιήσουν την πορεία των «έργων»(;) για την κατασκευή των τριών άλλων XYTA στην ανατολική Αττική – γιατί ακούγεται πάλι πως «εκεί» προετοιμάζονται για «νέους ανένδοτους», ενώ μια από τα ίδια συμβαίνει και στη Ριτσώνα, που κάθε λίγο και λιγάκι… «ξεφυτρώνει» ως «εναλλακτική» λύση!