Λέγεται συχνά ότι η χώρα εμφανίζει δύο πρόσωπα: το ένα δείχνει την Ελλάδα της προκοπής, της ανανέωσης και της προσαρμογής· το άλλο πρόσωπο δείχνει αδράνεια, ραθυμία, ανικανότητα. Και τα δύο συνυπάρχουν και διαρκώς συγκρούονται. Το ρητορικό αυτό σχήμα περιέχει αλήθεια και κατά καιρούς φανερώνεται με δραματικά εναργή τρόπο, όπως στην παρούσα συγκυρία.
Στην κοινή γνώμη καταγράφεται έντονη η ανησυχία και η δυσπιστία για τον κρατικό μηχανισμό, εξαιτίας της υπόθεσης των υποκλοπών. Η κοινή γνώμη θεωρεί ανεπαρκείς τους χειρισμούς της κυβέρνησης, θεωρεί ότι η διοίκηση αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων, θεωρεί ότι η κυβέρνηση δεν ελέγχει αποτελεσματικά τους κρατικούς μηχανισμούς.
Την ίδια ώρα, βλέπουμε όμως ότι η ίδια κυβέρνηση, σε άλλα πεδία δοκιμασίας, λ.χ. στις θεσμικές μεταρρυθμίσεις, προσπαθεί πιο συστηματικά και οι προσπάθειες καρποφορούν. Η φορολογική μεταρρύθμιση που επιχειρείται, με απαλλαγή των ασθενών και σημαντική ελάφρυνση των μεσαίων τάξεων, δείχνει κυβερνητική πολιτική με ρεαλισμό και τόλμη, που θέτει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και εξορθολογισμού.
Η μια όψη της διακυβέρνησης βάζει τροχοπέδες, μας τραβά προς τα πίσω, στην αδράνεια, στην καθυστέρηση και την ανυποληψία. Η άλλη ωθεί προς τα εμπρός, εκσυγχρονίζει και ανανεώνει, προσφέρει αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση.
Οι πολίτες έχουν κουραστεί από τη διπρόσωπη διακυβέρνηση και προπάντων από την έλλειψη αποφασιστικότητας και δράσης. Περιμένουν να δουν τις εξαγγελόμενες μεταρρυθμίσεις να υλοποιούνται, την εξυγίανση να εφαρμόζεται, τη χώρα να μπαίνει σε τροχιά ανάπτυξης. Η εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης θα κερδηθεί μόνο με δυναμισμό και έργα.