Η υπόθεση του παράνομου συστήματος υποκλοπών, που έφθασε έως την παρακολούθηση και της κινητής τηλεφωνίας του πρωθυπουργού, είναι -αυτονοήτως- μια εξαιρετικά σοβαρή πολιτική υπόθεση. Κάποιοι «τρίτοι», Ελληνες, ξένοι, ξεχωριστά ή σε συνεργασία, «τρύπησαν» το σύστημα ασφαλείας στις τηλεφωνικές επικοινωνίες του κ. K. Καραμανλή και σημαινόντων υπουργών, ανώτατων στρατιωτικών και αξιωματούχων του κράτους. Πρόκειται ουσιαστικώς για μια μεγάλη υπόθεση κατασκοπείας. Για το λόγο αυτό προέχει η διακρίβωση του ΠΟΙΟΙ και ΓΙΑΤΙ λειτούργησαν το παράνομο σύστημα παρακολουθήσεων. Αν ικανοποιηθεί αυτό, τότε αποκτά (για την κοινή γνώμη) ένα ενδιαφέρον η γνωστοποίηση του είδους της τεχνολογίας που χρησιμοποιήθηκε για τις παρακολουθήσεις και βεβαίως τίθεται παραλλήλως το ζήτημα της ποινικής δίωξης των ενόχων.
Εχει, λοιπόν, η Δικαιοσύνη το ρόλο της σ’ αυτήν την υπόθεση. Προέχει όμως η πολιτική. Απαραίτητη είναι η πλήρης, εμπιστευτική, ενημέρωση των πολιτικών ηγεσιών και αρμόδιων θεσμικών παραγόντων του κράτους. Και η πρώτιστη ερευνητική δουλειά είναι υπόθεση εντατικής ενεργοποίησης όλων των υπηρεσιών του μηχανισμού Πληροφοριών και αντικατασκοπείας της χώρας, με σαφείς πολιτικές εντολές και στενή κυβερνητική επίβλεψη. Οταν ανεμπόδιστα έχουν επί μακρόν «τρυπηθεί» τα κινητά τηλέφωνα των πολιτικών προϊσταμένων των πλέον ευαίσθητων για την εθνική ασφάλεια της χώρας υπουργείων, η πρώτη δημόσια ανακοίνωση της υπόθεσης δεν μπορεί να καταγράφει το ενδιαφέρον της κυβέρνησης σε ζητήματα τεχνολογίας των κατασκόπων και στις ειδικές προσωπικές ευθύνες ή «καλύψεις» στελεχών της εταιρείας από τους κόλπους της οποίας παρήχθη το πρόβλημα.
Η κυβέρνηση δεν είναι βεβαίως η ένοχη πλευρά. Αυτή είναι το θύμα του κατασκοπευτικού κυκλώματος. Ομως, βρέθηκε εξ αρχής σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, διότι άνοιξε με εντυπωσιακή αδεξιότητα την αυλαία των αποκαλύψεων. Πρώτον, επειδή δεν έδωσε αμέσως στην υπόθεση το ανάλογο με το μέγεθος και βάθος της, πολιτικό βάρος. Δεύτερον, διότι έδειξε ότι οι αρμόδιοι κρατικοί μηχανισμοί ήταν (και παραμένουν) ανίκανοι να προστατεύσουν ένα σημαντικό τομέα του συστήματος ασφαλείας της Ελλάδας.
Στην περιβόητη εκείνη συνέντευξη Τύπου των τριών υπουργών ανακοινώθηκε σε πολιτικούς και πολίτες το κακό που είχε συμβεί, αποκαλύφθηκε ότι τίποτε δεν μπόρεσε να το εμποδίσει και δηλώθηκε ότι τίποτε το συγκεκριμένο σχετικώς με τους ενόχους δεν είχε εντοπισθεί ύστερα από «απόρρητες» έρευνες πολλών μηνών. Ετσι απλά, με πρωτοφανή πολιτική αθωότητα, γνωστοποιήθηκε στην κοινή γνώμη μια πρωτοφανούς εκτάσεως υπόθεση κατασκοπείας σε βάρος της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Ελλάδας.
Οι κυβερνητικοί παράγοντες που έδωσαν «εικόνα» της υπόθεσης και εισηγήθηκαν στον πρωθυπουργό αυτόν τον χειρισμό, τον εξέθεσαν άσχημα έναντι πολιτικών και πολιτών. Και η αξιοθρήνητη δημόσια παρουσίαση του θέματος από τον αρμόδιο υπουργό γέννησε ακαριαία τόσο πολλά και εύλογα ερωτήματα, ώστε κάτω από το βάρος τους καλύφθηκε η έντιμη πρόθεση της πολιτικής ηγεσίας για την αποκάλυψη και διερεύνηση μιας «βρώμικης» υπόθεσης, που αφορά την εθνική ασφάλεια της χώρας. Σταθερή επιδίωξη του κ. K. Καραμανλή από τον Μάρτιο 2004 είναι να μη συγκαλύπτεται κανένα σκάνδαλο, καμιά σκοτεινή υπόθεση επί των πρωθυπουργικών ημερών του. Είναι, δε, απολύτως ορατό στην κοινή γνώμη ότι στη διάρκεια της διετίας αυτής της κυβέρνησης έχουν σπάσει ουκ ολίγες αρθρώσεις κυκλωμάτων διαφθοράς και ότι βγαίνουν πλέον στο φως υποθέσεις ενός είδους που αποτελούσε τμήμα μιας αποδεκτής «ρουτίνας» στην περίοδο των «εκσυγχρονιστικών» κυβερνήσεων. O νήπιος χειρισμός της υπόθεσης των παρακολουθήσεων προκάλεσε όμως σύγχυση σχετικώς με τις αληθινές προθέσεις της κυβέρνησης και σκόρπισε «οσμές» προσπαθειών συγκάλυψης κάποιων ενόχων.
Προκάλεσε, λοιπόν, μια μεγάλη ζημιά στη χώρα και στην πολιτική ηγεσία ο χειρισμός της υπόθεσης της παρακολούθησης των κυβερνητικών τηλεφώνων. Θα πρέπει, όμως, να έβγαλε τουλάχιστον ορισμένα συμπεράσματα για το βαθμό επάρκειας ορισμένων κυβερνητικών στελεχών και κάποιων κρατικών υπηρεσιών ο πρωθυπουργός. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι για κάποια πρόσωπα δεν υπάρχει λόγος συμμετοχής τους σε κυβερνητικά σχήματα. Και είναι ακόμη πιο ξεκάθαρο ότι το πλέγμα των κρατικών υπηρεσιών, που έχει την ευθύνη της εθνικής ασφάλειας της χώρας, χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωση. Το παρόν σύστημα είναι «για τα σκουπίδια».