Μα, αυτό δεν είναι το ποδόσφαιρο; Ή μάλλον, αυτό δεν θρυλείται πως είναι; H έκπληξη δηλαδή, η ανατροπή, ο αιφνιδιασμός, η απρόσμενη νίκη του μικρού εναντίον του μεγάλου, η οποία υπενθυμίζει ότι αυτό το παιχνίδι κατορθώνει να διατηρεί στοιχεία δημοκρατικότητας παρά τα δισεκατομμύρια που χωρίζουν τους αριστοκράτες από τους πληβείους; Κι αφού αυτό είναι το ποδόσφαιρο, ή τέλος πάντων αυτό λέμε ότι πρέπει να είναι, τότε γιατί δηλώνουμε κατάπληκτοι που ο ταπεινός Λεβαδειακός νίκησε χωρίς να κοπιάσει τον ράθυμο πρωταθλητή Ολυμπιακό, ο επίσης ταπεινός Πανιώνιος συνέτριψε τον πολύ καλό εφέτος Ηρακλή, ο δε ΟΦΗ προσπέρασε με την άνεση της Μπαρτσελόνα το χαμηλό εμπόδιο του ΠΑΟΚ; Φυσικά αποτελέσματα είναι όλα τούτα, φυσικότατα. Αλλά εμείς, γεννημένοι καχύποπτοι, και πάντοτε «καλά πληροφορημένοι», δηλώνουμε απολύτως σίγουροι ότι ο ένας αγώνας στήθηκε, ο άλλος ήταν μιλημένος, ο τρίτος είχε κριθεί πριν καν αρχίσει. Φανταστείτε δηλαδή τι θα είχαμε να λέμε, και για πόσον καιρό, αν κάποιος παίκτης του Ολυμπιακού π.χ. ή του Ηρακλή έβαζε (στο 91΄ μάλιστα) ένα αυτογκόλ-θαύμα, σαν κι εκείνο που έβαλε προχθές ο Ματεράτσι της Ιντερ, γυρνώντας την μπάλα από το κέντρο του γηπέδου στον απόντα τερματοφύλακά του και δίνοντας έτσι γενναιόδωρα τη νίκη στην αντίπαλη ομάδα, την Εμπολι.
Αν σκεφτούμε σε ποια εξαγρίωση οδηγεί τα ήθη ο ανελέητος ανταγωνισμός εντός και εκτός γηπέδων, θα συμπεράνουμε οπωσδήποτε πως είναι απαράδεκτο και επικίνδυνο να ποινικοποιούμε τις φιλικές σχέσεις ανάμεσα σε σωματεία ή ανάμεσα σε προπονητές και ποδοσφαιριστές αντίπαλων ομάδων. Διάβολε, τι μαθαίναμε στο σχολείο από τον καιρό του Ζούκη ακόμα; «Πιστεύω τω φίλω. Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γινώσκεις», αυτό μαθαίναμε, κι αυτό γράφτηκε βαθιά μέσα μας. Τώρα, λοιπόν, που φαίνεται ότι βρέθηκαν επιτέλους άνθρωποι πρόθυμοι να συντρέξουν ανιδιοτελώς τους κινδυνεύοντες (με υποβιβασμό) φίλους τους, κι ας γνώριζαν ότι θα γίνουν ο περίγελως του κόσμου, εμείς, ανήμποροι να κατανοήσουμε τόσο λεπτά αισθήματα, ψάχνουμε για κρυμμένα συμφέροντα και για δόλιες συμπεριφορές.
Κι όμως. H ίδια η παράδοση του ποδοσφαίρου μας θα έπρεπε να μας έχει ήδη πείσει ότι εδώ, στην κοιτίδα της ευγενούς άμιλλας, δεν υπάρχουν ομάδες-υποκαταστήματα, ότι τα πάντα κρίνονται εντίμως στον αγωνιστικό χώρο και όχι σε σκοτεινά γραφεία, ότι η Τιμή τιμή δεν έχει, ότι οι παράγοντες δεν λιντσάρουν διαιτητές ή αντίπαλους προπονητές κ.ο.κ. Κι αν, μια στο τόσο, φυτρώνουν τίποτε ζιζάνια στον χλοοτάπητα, σπεύδει η πάντοτε άγρυπνη πολιτεία μας και τα ξεριζώνει. Ως γνωστόν.