Μπορεί να… προσφέρεται ως πολιτικό πρόσχημα και δικλίδα αποφυγής της «καρατόμησης» αυτή η φάμπρικα της «παραποίησης» και της «αυθαίρετης παρερμηνείας» που επινοούν οι πολιτικοί μας κάθε φορά που με συγκεκριμένες δηλώσεις τους δημιουργούν πολιτικό ζήτημα, αλλά ελπίζουμε (τουλάχιστον!) να γνωρίζουν και οι ίδιοι πως ελάχιστα πειστικοί είναι με αυτές τις εκ των υστέρων «διορθωτικές δηλώσεις» που υποτίθεται ότι «ξεκαθαρίζουν τα πράγματα». Οχι πως δεν υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί κάποιες «οφ δι ρέκορντ» εξομολογήσεις σε κάποιο δημοσιογράφο να παρερμηνευθούν ή να «φουσκώσουν» πέρα από το πραγματικό περιεχόμενό τους, αλλά μάλλον είναι απίθανο μια ομάδα αρκετών δημοσιογράφων, που εργάζονται σε διαφορετικά (και διαφορετικής πολιτικής «προτίμησης»…) μέσα ενημέρωσης να μεταφέρουν όλοι στα «μέσα» τους, και μάλιστα εντός εισαγωγικών, αυτολεξεί δηλώσεις που τους έκανε ένας πολιτικός για μια σειρά θεμάτων, παροτρύνοντάς τους μάλιστα (όπως γράφτηκε σε πολλές εφημερίδες, για την περίπτωση του υπουργού Ναυτιλίας κ. Κεφαλογιάννη) «αν τολμάτε γράφτε τα (αυτά που σας λέω), αρκεί να τα γράψετε όπως ακριβώς τα λέω…». Και απ’ ό,τι φαίνεται, αυτό έκαναν, αν κρίνει κανείς από το πανομοιότυπο των ανταποκρίσεων…
Δεν είναι, βεβαίως, και πολύ… κομψό (πόσω μάλλον «πολιτικο-κομματικά ορθόν»!) για έναν εν ενεργεία υπουργό να δηλώνει δημοσίως πως «είμαστε όλοι (κυβέρνηση, πολιτικός κόσμος, επιχειρηματίες και ιδιοκτησίες και στελέχη των MME) καραγκιόζηδες!», και μάλιστα την ίδια στιγμή να σπεύδει να ξεκαθαρίζει πως «δεν εξαιρεί ούτε τον εαυτό του» (που πιέζεται από μεγάλο δημοσιογράφο να δώσει, άδεια οπλοφορίας του Λιμενικού σε ψυχοπαθή «και θα τη δώσει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς…» όπως αναφέρουν τα σχετικά ρεπορτάζ) και είναι απολύτως κατανοητή η δυσφορία της κυβέρνησης και του Μεγάρου Μαξίμου, καθώς επίσης και η προφανής εντολή προς τον υπουργό να ανασκευάσει τα όσα είπε, έστω και διά της μεθόδου της «παρερμηνείας»…
Αλλά, για να λέμε του στραβού το δίκιο, ο συγκεκριμένος πολιτικός δεν είναι η πρώτη φορά που λέει (προς τιμήν του!) τα πράγματα με το όνομά τους σε ό,τι αφορά τη διαπλοκή και τα συγκεκριμένα μεγαλοσυμφέροντα που «επηρεάζουν» (από την άποψη της… επιβολής των όρων του «παιγνιδιού») συνολικά το πολιτικό σύστημα. Ως βουλευτής της αντιπολίτευσης, ακόμη, μέσα στη Βουλή όταν όλοι μιλούσαν με… μισόλογα και υπεκφυγές, αυτός τόλμησε να αναφέρει ονόματα. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να του το αναγνωρίσει κανείς…
Αλλο, τώρα, που ως υπουργός έπρεπε να σκεφθεί την καραμανλική ρήση πως «υπάρχουν πράγματα που δεν λέγονται…», να συνυπολογίσει πως όταν από αυτά που λέει δεν εξαιρείται (με σαφήνεια που δεν επιτρέπει περιθώρια παρεξηγήσεων και αμφιβολιών…) ούτε η κυβέρνηση της οποίας και ο ίδιος είναι μέλος και η οποία από την προεκλογική ακόμη περίοδο είχε κάνει λάβαρό της τη μάχη κατά της διαπλοκής (και μετεκλογικά κατά των «νταβατζήδων»…) και όταν τα λέει μάλιστα σε μια στιγμή που στο αντίπαλο κόμμα έχει ξεσπάσει… πόλεμος μεταξύ των πρωτοκλασάτων, είναι σαν να προσφέρει ευκαιρία αποπροσανατολισμού και «ξελασπώματος»…
Θα περίμενε, ίσως, κανείς από έναν πολιτικό που έχει αποδείξει πως δεν «μασάει» τα λόγια του, αντί να καταφύγει σε διορθωτικές δηλώσεις και το χιλιοπαιγμένο επιχείρημα της «παρερμηνείας», να επιμένει στις θέσεις που διατύπωσε (και που, για να μην κοροϊδευόμαστε, αποτελούν και την «άποψη» της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, πέρα και άσχετα από κομματικές προτιμήσεις…) και να υποστεί τις συνέπειες της ευθύτητάς του ή έστω να δηλώσει πως η παραίτησή του είναι στη διάθεση του πρωθυπουργού. Μπορεί να περίμενε, όμως, κανείς… πολλά – το πολιτικό παιχνίδι φαίνεται πως έχει τους δικούς του κανόνες, μεταξύ των οποίων το πρόσχημα έχει τη δική του αξία…
Αν, πάντως, δεν εστιάσει κάποιος το ενδιαφέρον του στο περί «καραγκιόζηδων» που «συντηρούν το αρρωστημένο κλίμα διαπλοκής που επικρατεί στη χώρα…» (όπως αναφέρεται στις ανταποκρίσεις), που εκ των πραγμάτων βάρυνε την όλη συζήτηση και το ξέσπασμα του υπουργού, έχει μήπως άδικο ο κ. Κεφαλογιάννης που (φέρεται να δήλωσε – δεν νομίζουμε ότι «παρερμηνεύθηκαν» και οι επ’ αυτού του ζητήματος δηλώσεις του) κατακεραύνωσε την αθλιότητα των τηλεοπτικών εκπομπών (της μεσημεριανής κουτσομπολίστικης ζώνης, της ευτελούς υποκουλτούρας και του λαϊκίστικου «χαβαλέ»…) της ιδιωτικής τηλεόρασης, που «επιβραβεύονται με τα διαφημιστικά πακέτα – και την κρατική διαφήμιση;
Δεν κουβεντιάζεται σε ολόκληρη την κοινωνία πως τα (κάποια, έστω…) ιδιωτικά κανάλια αποτελούν τον ενδιάμεσο «μοχλό» της διαπλοκής, που όχι μόνο δεν πατάσσεται αλλά… ταΐζεται κιόλας με τις διαφημίσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα; Δεν είναι κοινό μυστικό πως ένα σωρό «επώνυμοι» μεγαλο-τηλεδημοσιογράφοι παίζουν πολιτικό παιχνίδι (για λογαριασμό τους ή έστω για λογαριασμό των ιδιωτικών καναλιών στα οποία εργάζονται) υπονομεύοντας τον ρόλο της πληροφόρησης και της ενημέρωσης, στον βωμό συμφερόντων και «ισορροπιών»;
Εντάξει, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα (με «τα άγρια ψώνια, τους αριβίστες, τους αναρριχητές και την τσογλαναρία του στελεχικού δυναμικού τους…», για να περάσουμε στην… εκδοχή Πάγκαλου!) έχουν τις «λογικές» και τους «κανόνες» τους – αλλά «εμείς» έχουμε κανέναν λόγο να μπούμε σε αυτό το παιχνίδι της υποκρισίας;