Είχε το δίκιο του ο παλιός ποιητής, ο Αντίπατρος ο Θεσσαλονικεύς, ο οποίος στιχουργώντας τον καημό του έλεγε ότι «μισεί νεροπότες που θυμούνται τα μεθυσμένα λόγια μας»· με χαλαρωμένο το χαλινό της, η γλώσσα αφήνεται σε ρήματα σκληρά, που η οξύτητά τους γίνεται αισθητή την επομένη, την ώρα της νηφαλιότητας. Τη μέθη όμως δεν τη φέρνει μόνο το κρασί ή το τσίπουρο, αλλά και πολλά άλλα πράγματα, κυρίως δε η εξουσία («υπεροψίαν και μέθην»…), που τους αμάθητους τους ζαλίζει εύκολα, ακόμα κι αν δεν καταναλώνεται σε υπερβολική δόση. Με το παράπονο του ποιητή, λοιπόν, θα συμφωνούσαν σίγουρα κι εκείνοι οι νομείς της εξουσίας που, ίσως με την παγιδευτική συνδρομή ενός ποτηριού παραπάνω, σε στιγμές κάπως χαλαρές, λένε μερικές κουβέντες παραπανίσιες, που το βάρος τους τρομάζει και τους ίδιους, όταν πια συνέρχονται, όταν απομακρύνονται από το καθεστώς της καλής παρέας, το οποίο ως γνωστόν ευνοεί τις εκμυστηρεύσεις.
Ο κ. M. Κεφαλογιάννης δεν είναι ο μοναδικός πολιτικός που, στην ασφάλεια της μικρής συντροφιάς, μίλησε ευθύτερα και ειλικρινέστερα απ’ ό,τι μιλούν συνήθως τα μέλη της συντεχνίας του· κυβερνημένοι συνήθως από το πανίσχυρο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, οι πολιτικοί «ανεβάζουν τους τόνους» μόνο στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και στις αυστηρά κομματικές συνάξεις. Στην πρόσφατη σοδειά ακριτομυθιών εύκολα διακρίνονται όσα διέφυγαν από το έρκος οδόντων του κ. Μαρκογιαννάκη (στο μαγνητόφωνο του κ. Ξεκουκουλωτάκη), του κ. Βουλγαράκη («ο Γιωργάκης είναι αμερικανάκι», ή κάτι τέτοιο), του κ. Ρεγκούζα (στην κάμερα μάλιστα). Τα πρωτεία αποκαλυπτικής βαρύτητας πάντως ανήκουν στον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, ο οποίος έχει κάποια παράδοση στις επιθετικές δηλώσεις· είχε καταγγείλει λόγου χάρη στη Βουλή, άνευ αποδείξεων, ότι «στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ήταν στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Ναυτιλίας, έχουν θυρίδες στην Ελβετία από κοινού με ακτοπλόους».
Οσα είπε στο Κατάρ ο κ. Κεφαλογιάννης, περί γενικευμένου «καραγκιοζισμού» (στην κυβέρνηση, στην αξιωματική αντιπολίτευση, στη μεγαλοδημοσιογραφία) τα είπε σε εμπειρότατους δημοσιογράφους, όχι σε κυνηγούς ή κατασκευαστές αποκαλύψεων. Δεν προκαλεί έκπληξη το ότι εκ των υστέρων λύγισε από το βάρος των ίδιων των λεγομένων του ούτε η προσφυγή του στο ξεθυμασμένο κλισέ περί «παρερμηνείας», αν και είναι κομμάτι δύσκολο να σε παρερμηνεύσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πέντε-δέκα άνθρωποι. Ωστόσο, όπως δεν φταίει το κρασί όταν μεθάμε, έτσι δεν φταίει και τ’ αυτί που ακούει τις λάβρες εκμυστηρεύσεις μας· η γλώσσα μας φταίει.