Σημαντικότερη ίσως των συμφωνιών που επιτεύχθηκαν στην «9η Σύνοδο Κορυφής της Διαβαλκανικής Συνεργασίας» είναι η σύνοδος καθ’ αυτή. Αν σκεφτούμε ότι οι δέκα ηγέτες που συναντήθηκαν στη Θεσσαλονίκη εκπροσωπούν χώρες της πάλαι ποτέ «πυριτιδαποθήκης της Ευρώπης», ότι εκπροσωπούν λαούς που μέχρι πρόσφατα πολεμούσαν μεταξύ τους, μπορούμε να αναλογιστούμε την πρόοδο που υπήρξε σ’ αυτήν τη γωνιά της Γηραιάς Ηπείρου.
Οι συμφωνίες της Θεσσαλονίκης είναι ένα ακόμη μεγάλο βήμα προς την κατεύθυνση προόδου. Οι βασικοί άξονες που υιοθέτησε η ελληνική προεδρία, δηλαδή της περιφερειακής συνεργασίας και της ευρωπαϊκής προοπτικής των κρατών της περιοχής, προχώρησαν γοργά.
Η συμφωνία για το Κόσοβο εξασφαλίζει ότι οι κυβερνήσεις των χωρών είναι αποφασισμένες να μην επιτρέψουν την αναβίωση του ζοφερού παρελθόντος. Οι ζώνες ελεύθερων συναλλαγών και το ενιαίο σιδηροδρομικό δίκτυο υψηλών ταχυτήτων θα προωθήσουν συνθήκες αρμονικής συμβίωσης των λαών και θα είναι επ’ ωφελείας της οικονομίας. Η Ελλάδα με τον ηγετικό της ρόλο στην περιοχή θα ωφεληθεί τα μέγιστα προωθώντας τις κοινές υποδομές. Εχοντας την ισχυρότερη οικονομία στα Βαλκάνια και όντας ο μεγαλύτερος επενδυτής στην περιοχή θα διασφαλίσει και στο μέλλον τη δεσπόζουσα θέση της.
Για να πραγματοποιηθούν όμως όλα αυτά απαιτείται σχεδιασμός σε βάθος και σκληρή δουλειά. Η στρατηγική ευκαιρία που έχει η χώρα μας στα Βαλκάνια θα εξανεμιστεί αν ακολουθηθούν πρακτικές ήσσονος προσπάθειας. Για τον στόχο αυτό η κυβέρνηση έχει τον πρώτο λόγο. Τα Βαλκάνια μπορούν να γίνουν η οικονομική ενδοχώρα μας, αλλά πρέπει να κοπιάσουμε ακόμη πιο πολύ γι’ αυτό…