Καραγκιόζηδες ή σκιές;

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δύσκολα αντιλαμβάνεται κανείς τι το μεμπτόν έχει η προσομοίωση του Καραγκιόζη με τους πολιτικούς μας. Αντιθέτως, θα όφειλε ο εικονοκλάστης -άλλο αν ετράπη σε επικοινωνιακή φυγή- υπουργός Ναυτιλίας να συνεχίσει τον ειρμό -αν βεβαίως υπήρχε και αυτός- της πολιτικής του «σκέψης».

Προφανώς, στην περίπτωση αυτή, θα υπογράμμιζε ότι και η πολιτική μας ζωή μοιάζει με θέατρο σκιών. Σκιές έχουν οι υποκλοπές. Ακόμη κι αν τις δημιουργεί η ταχυδακτυλουργική αποκάλυψη στελεχών του επιχειρηματικού και πανεπιστημιακού κατεστημένου της τηλεφωνίας. Ακόμη κι αν τις αφήνει να αιωρούνται η βαρύνουσα σιωπή της Εισαγγελίας, η οποία γνωρίζει τι αναζητεί αλλά δυσκολεύεται να το εντοπίσει.

Σκιές διαφθοράς υπάρχουν και στα πολλά έργα της διαπλοκής συνεχίζει ο (δήθεν) ενοχλημένος κ. Σουφλιάς. Από τι άραγε: μήπως δεν ήταν ευθύτατη η βολή Κεφαλογιάννη. Μήπως δεν γνωρίζει ο υπουργός των (δικών «τους») έργων, ότι έχει πέσει στην ίδια παγίδα με εκείνη που έστησαν οι ίδιοι -πάντοτε- εργολάβοι. Πρώτα καθυστερούμε το έργο, με τη δικαιολογία των ακριβοπληρωμένων πλην κατευθυνόμενων μελετών. Μετά τσακωνόμαστε μεταξύ μας (με τη βοήθεια των δικαστηρίων) και, επομένως, καθυστερούμε περισσότερο. Μετά εκβιάζουμε την πολιτική ηγεσία που θέλει να προλάβει τα εγκαίνια κάποιου έργου. Κάπου ανάμεσα βάζουμε και τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτουμε -καλά να’ ναι ο βασικός μέτοχος και η συνταγματική εκτροπή- να «κλάψουν» για τους δυστυχείς συνέλληνες, που χάνουν τη ζωή τους σε κάποια παλαιότερα έργα. Συμπέρασμα, πάντοτε το ίδιο: στη σκιά της έλλειψης πολιτικής πυγμής λειτουργεί καλύτερα η διαπλοκή.

Το επιβεβαιώνουν άλλωστε και οι ξεδιάντροπες απαιτήσεις που διατυπώνονται από τα ίδια πάντοτε ΜΜΕ της διαπλοκής. «Διώξτε τον! Τόλμησε να πιάσει στο στόμα του το αφεντικό μας», κραυγάζουν. Επιστρατεύεται και η ελευθερία του Τύπου («διάλεξε την ημέρα εορτασμού της ελευθεροτυπίας», έγραψαν) ως να έχουν ξεχαστεί τα όσα σούρει η κοινή γνώμη και στο δικό μας σινάφι.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ένας πολιτικός καθωσπρεπισμός μας διαπερνά κάθε φορά που βρίσκεται κάποιος να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Ή, έστω, όπως τα αισθάνεται. Μετρήστε τι έχει συμβεί, μόνον τις τελευταίες εβδομάδες. Φλωρίδης, Παπαδόπουλος, Πάγκαλος και Βενιζέλος, Σαλαγκούδης, Κεφαλογιάννης και κάποιοι άλλοι που σίγουρα τους ξεχνώ ή τα λόγια τους σκεπάστηκαν. Μήπως όμως, τελικά, είναι περισσότερο καραγκιόζηδες όσοι θεωρούν εαυτούς πολύ «καθωσπρέπει». Μήπως η έννοια του «πολιτικώς ορθού» συνάδει με το «κρύψτε την αλήθεια από τον λαό».

Αν λοιπόν κάπου χωρίς δυσκολία διαφωνώ με τον κ. Κεφαλογιάννη, είναι ότι εξακολουθώ να θεωρώ συμπαθέστατη φιγούρα τον Καραγκιόζη και ολιγότερο συμπαθείς τους πολιτικούς. Αν πάλι ο «παρατείνω τη σιωπή μου» υπουργός, δεν αντέχει την πίεση που ασκεί ο κ. Κόκκαλης -σε εταιρεία του οποίου τόλμησε να ρίξει βαρύτατο πρόστιμο για ένα ακόμη έργο που δεν παραδόθηκε λειτουργούν και στην ώρα του- τότε οφείλει να το καταμαρτυρήσει μπροστά στα -όχι και τόσο- έκπληκτα μάτια της κοινής γνώμης.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή