LE ΜΟΝDΕ
Δύο χρόνια μετά
Ανησυχία και αμφιβολία προκαλεί σε τμήματα του πληθυσμού της Ε. Ε. ο πρώτος απολογισμός, δύο χρόνια μετά την ένταξη στην Ε. Ε., οκτώ χωρών της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και δύο νησιών της Μεσογείου, της Μάλτας και της Κύπρου. Πριν από δύο χρόνια η οικονομική διάσταση της ένταξης είχε τεθεί σε δεύτερη μοίρα, χωρίς ωστόσο να θεωρείται αμελητέος παράγοντας. Σήμερα, όλη η προσοχή δίδεται στις οικονομικές επιπτώσεις της ένταξης, οι οποίες χαροποιούν τους μεν και προκαλούν ανησυχία στους δε. Ωστόσο, οι πολιτικές επιπτώσεις σχεδόν αποσιωπώνται. Για την Κομισιόν η οικονομική επιτυχία είναι αδιαμφισβήτητη. Ολες οι νέες χώρες-μέλη ωφελήθηκαν από την ένταξη, σύμφωνα με τον επίτροπο, ειδικό σε οικονομικά θέματα, Χοακίν Αλμούνια. Ωστόσο, πολλοί πολίτες της Ε. Ε. φοβούνται ότι θα υποστούν τις συνέπειες ενός κοινωνικού ντάμπινγκ. Η ανησυχία είναι τόσο μεγάλη, που ορισμένοι αξιωματούχοι της Ε. Ε. αναρωτιούνται μήπως η διεύρυνση του 2004 αποτέλεσε οικονομική επιτυχία και πολιτικό φιάσκο.
ΤΗΕ NEW YORK ΤΙΜΕS
Περισσότερα περί ισότητας
Ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Λ. Θαπατέρο, ο οποίος μάλιστα αυτοαποκαλείται «θηλυκός» πρωθυπουργός δρομολογεί πλέον ένα από τα πλέον φιλόδοξα σχέδιά του που αφορούν τη διασφάλιση της ισότητας των γυναικών σε θέματα πολιτικής και επιχειρήσεων. Ο κ. Θαπατέρο επιδιώκει να ανεβεί το ποσοστό συμμετοχής των γυναικών υποψηφίων στα κόμματα στο 40%, ενώ το ίδιο ποσοστό ζητάει να ισχύσει και στα συμβούλια των εταιρειών. Η πρωτοβουλία αυτή, η οποία θα συζητηθεί στο Κοινοβούλιο τον Ιούνιο αποτελεί πρόταση -υπόδειγμα του κ. Θαπατέρο, ο οποίος θέλει να κάνει την Ισπανία ηγέτιδα δύναμη στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στην προώθηση της ισότητας των φύλων. Βεβαίως, θα πρέπει να επισημανθεί ότι ήδη οι γυναίκες κατέχουν το 36% των εδρών στην Κάτω Βουλή και στο Κογκρέσο των Αντιπροσώπων, με αποτέλεσμα η πρωτοβουλία του πρωθυπουργού να έχει περιορισμένο ενδιαφέρον σε πανεθνικό επίπεδο.
ΤΗΕ DAILY SΤΑR
Το μονομερές ενδιαφέρον της Κίνας
Ο επεκτατικός ρόλος της Κίνας στην περιοχή είναι καλοδεχούμενος στο βαθμό που εξισορροπεί -αναγκαία κίνηση- την έντονη αμερικανική παρουσία. Αλλά η αποφυγή μη αναγκαίων συγκρούσεων με τους αμερικανικούς στόχους φαίνεται ότι έχει για την Κίνα υψίστη σημασία και απασχολεί ιδιαιτέρως την κινεζική σκέψη. Παρακολουθώντας, για παράδειγμα, το θέμα της ιρανικής κρίσης και τη διαμάχη γύρω από το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, οι Ιρανοί ηγέτες θα έκαναν καλά να θυμηθούν τη στρατηγική του Πεκίνου στην επαναληπτική ψήφο στο Συμβούλιο Ασφαλείας το 2004, που ζητούσε την αποχώρηση της Συρίας από τον Λίβανο: η Συρία και οι υποστηρικτές της είχαν ελπίσει σε ένα κινεζικό βέτο, αλλά δεν είχαν υπολογίσει πόσο μικρό ήταν το ενδιαφέρον του Πεκίνου να εξισορροπήσει την κοινή εκείνη την εποχή στάση της Ουάσιγκτον και του Παρισιού. Οι Κινέζοι απείχαν, αφήνοντας να περάσει το ψήφισμα. Η Κίνα δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα αντικαταστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως πρωταρχική δύναμη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Νοτιοανατολικής Ασίας.
ΗΕRΑLD ΤRΙΒUΝΕ
Οχι ειρήνη, ούτε όμως και πόλεμος
«Οι δημόσιοι άνδρες θα πρέπει να κρίνονται όχι μόνο από τις πράξεις τους, αλλά και από τη σύλληψη εναλλακτικών λύσεων», έγραφε ο Χένρι Κίσινγκερ στο πρώτο του βιβλίο με τον τίτλο «A World Restored». Ομως, η πιο δύσκολη σύγκρουση του αιώνα, η σύγκρουση ανάμεσα στους Παλαιστινίους και τους Ισραηλινούς έχει ξεφύγει ακόμη και από τη σοφία του δημοσίου ανδρός, ο οποίος επαιρόταν για τη δυνατότητά του να συλλαμβάνει εναλλακτικές λύσεις. Καθώς η νέα ισραηλινή κυβέρνηση ορκίζεται, πολλά ερωτήματα εγείρονται για το εάν ο πρωθυπουργός Εχούντ Ολμερτ θα εξελιχθεί σ’ έναν ηγέτη ή σ’ έναν δημόσιο άνδρα. Ωστόσο, έχει ήδη πλησιάσει τη ρήση του Κίσινγκερ: Ο Ολμερτ ποζάρει ως οπαδός της εναλλακτικής λύσης. Η κληρονομιά του Αριέλ Σαρόν, τον οποίο διαδέχτηκε ο Εχούντ Ολμερτ, είναι ακριβώς αυτή η εναλλακτική πρόταση που αφορά την προσπάθεια του Ισραήλ να αποφύγει τη σύγκρουση με τη μονομερή αποχώρηση από τη Γάζα. Τώρα, ο Ολμερτ είναι αυτός που κοιτάζοντας μπροστά επιλέγει τη μονομερή αποχώρηση από τη Δυτική Οχθη. Αυτή η εναλλακτική λύση αντιπροσωπεύει μια λιγότερο ιδανική φιλοδοξία, συγκρινόμενη με το τέλος της σύγκρουσης. Αλλά χρειάστηκε να υποστεί τα πάνδεινα μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων για να φτάσει σήμερα το Ισραήλ σ’ αυτήν τη στιγμή της αλήθειας και προς το παρόν η αποχώρηση από τη Δυτική Οχθη φαντάζει ως η μόνη εναλλακτική πρόταση.