Εντάξει. Αν το δει κανείς «στατιστικά», όπως έκανε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης («σύμφωνα με τις στατιστικές, οι ζημιές ήταν ασήμαντες…») ή αν συνυπολογίσει το κλίμα φόβου που είχε καλλιεργηθεί σχετικά με τις εκδηλώσεις του 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ που έγινε στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να κινητοποιηθούν περί τις 8.000 αστυνομικοί για να προλάβουν τυχόν έκτροπα, τότε όντως τα εκτεταμένα επεισόδια του περασμένου Σαββάτου στο κέντρο της πρωτεύουσας από τους… συνήθεις «γνωστούς – αγνώστους» ήταν «ασήμαντα». Και δικαίως, από την πλευρά του, ο Βύρων Πολύδωρας στη «λογική» του «φτηνά, τελικά, τη βγάλαμε…», δήλωσε με εμφανή ανακούφιση πως «όλα πήγαν πολύ καλά…»! Το συμπέρασμα, όμως, κάθε αντικειμενικού πολίτη είναι πως αν οι αστυνομικές δυνάμεις (και όχι οι… 8.000, περί τους 100 επαγγελματίες, με τις κατάλληλες οδηγίες, αρκούσαν…) είχαν φροντίσει να περιφρουρήσουν αποτελεσματικά τη μεγάλη πορεία (υπολογίζεται πως πήραν μέρος πάνω από 60.000 άτομα), μήκους 8 χιλιομέτρων, και να εμποδίσουν τη δράση της ομάδας των «γνωστών αγνώστων», τίποτε απολύτως δεν θα είχε συμβεί και το πλήθος των ξένων και Ελλήνων που μετείχαν στη διαδήλωση θα είχαν μεταδώσει το «μήνυμά» τους και όλα θα ‘χαν τελειώσει μια χαρά…
Εντάξει. Οταν στη διάρκεια πορείας μερικών εκατοντάδων διαμαρτυρόμένων πολιτών ή ομάδας εργαζομένων με κάποιο αίτημα, οι «γνωστοί άγνωστοι» καταφέρνουν να μετατρέψουν το κέντρο της πόλης σε… πολεμικό μέτωπο, με πυρπολήσεις δεκάδων I.X., σπασίματα καταστημάτων κ.λπ., τα 16 καταστήματα, οι 5 τράπεζες και τα 3 δημόσια κτίρια που καταστράφηκαν το Σάββατο, μαζί με την καταστροφή από μολότωφ ενός αστυνομικού περιπολικού και μιας κλούβας (γεμάτης αστυνομικούς!), πραγματικά είναι «στατιστικά, ασήμαντες ζημιές»… Το ζήτημα, όμως, δεν είναι «ποσοτικό» αλλά (για άλλη μια φορά και με τον ίδιο προκλητικό και απαράδεκτο τρόπο…) ποιοτικό.
«Σε αρκετές περιπτώσεις δείξαμε ανοχή για να αποφύγουμε τα χειρότερα…» λέγεται πως είπαν (σύμφωνα με τα ρεπορτάζ) πηγές της αστυνομίας – ποια «χειρότερα», δηλαδή; Είναι «απλό» συμβάν (πολύ αποκαλυπτικές οι τηλεοπτικές εικόνες…) καμιά δεκαριά τσογλάνια να πλησιάζουν ανενόχλητα την αστυνομική κλούβα που ήταν σταθμευμένη έξω ακριβώς από τη Βουλή, να ανοίγουν την πόρτα της και να… πετάνε πέτρες και μολότωφ στους ένστολους που βρίσκονταν μέσα και να μην αντιδρούν ούτε οι «βαλλόμενοι» αλλά ούτε οι δεκάδες συνάδελφοί τους, με πλήρη εξάρτυση, που ήταν παρατεταγμένοι πίσω ακριβώς από το αστυνομικό λεωφορείο και… παρακολουθούσαν τις «επιχειρήσεις»!
Με ποια λογική (έστω «επιχειρησιακό σχέδιο» στην κατεύθυνση «να αποφευχθούν τα χειρότερα…») είναι νοητό και ανεκτό ειδικά εκπαιδευμένοι φύλακες της τάξεως να δέχονται επιθέσεις με καδρόνια, πέτρες και μολότωφ από μια δράκα αλητών που δρούσαν σε απόσταση (κυριολεκτικά!) αναπνοής από τις αστυνομικές δυνάμεις και αντί να κάνουν οι τελευταίοι… ένα απλό βήμα και να αρπάξουν τους ταραξίες, να… υποχωρούν χτυπώντας απλώς τις ασπίδες με τα γκλομπ τους; Τι θα συνέβαινε, δηλαδή, αν απλώς… έκαναν τη δουλειά τους και συνελάμβαναν τους παράνομους; Τι «χειρότερα» θα συνέβαιναν και επιτέλους γιατί κάτι τέτοιο «χειρότερο» δεν συνέβη στις περιπτώσεις των 17 συλλήψεων;
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από ανάλογα επεισόδια (ένα Σαββατόβραδο, στους περί του Πολυτεχνείου δρόμους…), κατά τα οποία οι «γνωστοί-άγνωστοι» πραγματικά εξευτέλισαν τις (πολύ μεγαλύτερες σε αριθμό!) αστυνομικές δυνάμεις, όπως πολύ αποκαλυπτικά φάνηκε από τις τηλεοπτικές εικόνες. Και σε εκείνη την περίπτωση, ύστερα από τη γενικευμένη κατακραυγή για την αναποτελεσματκότητα των δυνάμεων της τάξης, είχε βγει επίσημη ανακοίνωση από (αν δεν κάνουμε λάθος) την ένωση αστυνομικών υπαλλήλων, στην οποία διατυπώνονταν σαφέστατοι υπαινιγμοί ότι «λείπει η πολιτική βούληση» των διοικούντων το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και δεν τους δίνονται οι κατάλληλες εντολές δράσης… Μα, γιατί;
Εδώ και χρόνια κυκλοφορεί η υποψία ότι οι συγκεκριμένες ομάδες των «γνωστών-αγνώστων» δρουν τουλάχιστον με την ανοχή (για να μη διατυπωθούν οι ακόμη χειρότερες υποψίες…) κύκλων της πολιτείας ή έστω κάποιων κύκλων που κινούνται στο περιθώριο της πολιτικής εξουσίας έναντι, Κύριος οίδε, ποιών… «αντισταθμιστικών ωφελημάτων». Τέτοιες υποψίες δεν είναι δυνατόν φυσικά να αποδειχθούν με στοιχεία. Το γεγονός και μόνο, όμως, ότι από τη μεταπολίτευση και μετά συγκεκριμένες ομάδες (που με περίσσια ευκολία και αυθαιρεσία «αποδίδονται» σε συγκεκριμένο ιδεολογικοπολιτικό χώρο…) δρουν κάθε λίγο και λιγάκι περίπου ανεξέλεγκτες και ανενόχλητες, οδηγεί την κοινωνία στο συμπέρασμα πως, δεν μπορεί, όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά…».
Στις πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου, στις μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις για διάφορα πολιτικά ή εργατικά ζητήματα, στις οργανωμένες από πολιτικά κόμματα και μαζικές οργανώσεις κινητοποιήσεις για εθνικά ή διεθνή προβλήματα ειρήνης, είναι μαθηματικώς βέβαιο πως θα «χτυπήσουν» οι «γνωστοί-άγνωστοι»! Με αποτέλεσμα, στην πράξη να ακυρωθεί αυτό καθ’ αυτό το νόημα και το «μήνυμα» της εκδήλωσης και να μείνει (βοηθούντων και των MME με τις «ζωντανές συνδέσεις»…) το… μήνυμα της βίας! Είναι άραγε τυχαίο; Και μια τέτοια διαστρέβλωση και αποπροσανατολισμός δεν συμβάλλει σε βάθος χρόνου στη «συντηρητικοποίηση» των πολιτών, που με τη σκέψη «πού να πας να πάρεις μέρος, δεν θες να πέσεις πάνω στα επεισόδια;» σταδιακά… «ιδιωτεύουν», κάθονται σπίτι και γυρίζουν την πλάτη στις μαζικές εκδηλώσεις;