Κάποιοι, προφανώς Αλβανοί, λαθρέμποροι ναρκωτικών φόρτωσαν στη γειτονική χώρα χασίς σε άλογα και προσπάθησαν να το εισαγάγουν στη χώρα μας από δύσβατα μονοπάτια των συνόρων. Τους έπιασαν όμως και αυτούς και το χασίς και τα άλογα. Τα πάντα ακολούθησαν τα προβλεπόμενα από τον νόμο: Οι λαθρέμποροι κλείστηκαν στη φυλακή, το χασίς (υποτίθεται τουλάχιστον) κάηκε σε ειδικούς κλιβάνους και τα άλογα θανατώθηκαν, επειδή ο νόμος απαγορεύει την ανεξέλεγκτη μεταφορά ζώων από άλλες χώρες στη χώρα μας! Σχετικές εικόνες έδειξαν τα «κανάλια» μας (όχι θα τις άφηναν!). Θα μπορούσαν, αντί να τα σκοτώσουν να τα απομονώσουν και να τα περιθάλψουν, εξάλλου, δεν βάρυνε αυτά η ενοχή ή συνενοχή της λαθρεμπορίας ναρκωτικών ουσιών. O καρδιολόγος Αλέξανδρος Γεννάδιος από την Ερμούπολη Σύρου είδε αυτές τις εικόνες και μας έστειλε την ακόλουθη συγκινητική επιστολή:
Κύριε Καρκαγιάννη,
Αν ο πολιτισμός υπερίσχυσε της βαρβαρότητας, όταν αυτή κυριαρχούσε σε όλο τον κόσμο, έχω τη γνώμη πως αυτά που συνέβησαν στην Καστοριά και που δεν αφορούν επ’ ουδενί λόγω την κοινωνία της, αλλά τους αρμόδιους κρατικούς φορείς (νομοκτηνιάτρους και νομάρχη) στο όνομα των νόμων του κράτους δεν είχαν την ικανότητα και την απαιτούμενη ευαισθησία να τον υπερασπιστούν.
Και υποστηρίζω τούτο διότι δεν επρόκειτο για περίπτωση σημαντικού εθνικού συμφέροντος, αλλά και ούτε για την προάσπιση τοπικών κοινωνικών συμφερόντων. Εσπευσαν στην αυστηρή εφαρμογή του γράμματος του νόμου και με πολύ ελαφρά καρδία! Θανάτωσαν τα ανυπεράσπιστα άλογα, ένα από τα ευγενέστερα είδη του έμβιου κόσμου, για να επιδείξουν την τελειότητα του κρατικού μηχανισμού! Πάνω στο ασφαλές έδαφος εκείνων των υπάρξεων που το μοναδικό τους όπλο είναι «να στρέψουν το βλέμμα τους προς το γεμάτο έλεος πρόσωπο του δημιουργού τους».
Οπως προσφυώς αναφέρει ο John Stuart Mill στο περίφημο δοκίμιό του «Περί ελευθερίας» (σελ. 190), «H ουσιώδης αξία ενός κράτους είναι η αξία των ατόμων που το απαρτίζουν και θα διαπιστώσει ότι με μικρούς ανθρώπους δεν γίνονται μεγάλα πράγματα».
Και στην προκειμένη περίπτωση, η «ψυχή» αγνοήθηκε. Οι σκέψεις μου βρίσκονται σε ένα απέραντο ωκεανό αμφιβολίας, αν και κατά πόσον, ιδιαιτέρως ο νομοκτηνίατρος έδωσε την ψυχρή αλόγιστη και βάρβαρη εντολή της θανατώσεως, είχε σαφή αντίληψη, της σχέσης μεταξύ του όρκου που έδωσε για την προάσπιση της ζωής και της υγείας των ζώων και σκληρής ανελαστικής και δογματικής εφαρμογής κάποιων νόμων του κράτους, οι οποίοι θεσπίστηκαν από κάποιους πατέρες του Εθνους, στερούμενους ψυχής και ψυχρούς σαν τον γυμνό βράχο του χειμώνα, αγνοούντες τους ηθικούς νόμους και εκθέτοντες την πατρίδα μας διεθνώς ως απολίτιστη.
Βάζω τέλος στις σκέψεις μου παραμένοντας αμίλητος και γαλήνιος, συναισθανόμενος ένα είδος ευτυχίας, εφ’ όσον υπαγόρευσα εκείνα για τα οποία τα θύματα είναι αδύνατον να μιλήσουν. Αυτοί οι κύριοι(;) εκπρόσωποι του κράτους πρέπει κάποτε να μάθουν ότι κάποιοι ηθικοί κανόνες, έστω και ελάχιστοι, πρέπει να παραμένουν κρυμμένοι στα βάθη της ύπαρξής μας.
Ας είναι ο άδικος θάνατος των αλόγων να διδάξει κάποιους να βλέπουν την αλήθεια και την ομορφιά.
Ας είναι η εγκαρτέρησή τους να διδάξει κάποιους ότι η ζωή γενικότερα είναι κάτι πλατύτερο και πιο περίπλοκο.
Ας είναι η εγκαρτέρησή τους, όταν βάδιζαν προς το τέλος, να διδάξει κάποιους ότι εκείνα αγάπησαν τον άνθρωπο και περπάτησαν μαζί του γεμάτα πόθο και λατρεία.
Στην ανάμνησή τους «In Memoriam» τους προσφέρω κάποιους στίχους του Samain.
«Και μακάρι η ψυχή μου που ζει τη γεύση τη μυστική των λουλουδιών,
να γίνει ένας κρίνος πιστός και χλωμός στη ζωή σου…»
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
Δρ Αλέξανδρος Γεννάδιος, Καρδιολόγος
Ερμούπολη – Σύρος