H χθεσινή απεργία

2' 30" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Με όλο τον σεβασμό στη χθεσινή απεργία, αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα των μισθωτών, επιτρέψτε μου να κάνω μερικές παρατηρήσεις.

Το ότι είναι αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα η απεργία δεν τη δικαιώνει οπωσδήποτε και σε κάθε περίπτωση. Το ίδιο συμβαίνει με όλα σχεδόν τα δικαιώματα και όλες τις ελευθερίες. Συνοδεύονται πάντοτε από την ευθύνη για την άσκησή τους. Ευθύνη όμως απέναντι σε ποιον; Κατ’ αρχήν απέναντι στον εαυτό τους, που κάθε φορά ασκεί αυτό το δικαίωμα.

Η αυστηρή ταξική θεώρηση του κοινωνικού φαινομένου, ενώ προσέφερε πολλά και προσφέρει ως μέθοδος μελέτης και ερμηνείας, δεν φαίνεται ότι υπήρξε ποτέ τόσο κάθετη και τόσο απόλυτη ώστε να διασπά άλλες ενότητες, αντιφατικές στο περιεχόμενό τους, αλλά εξίσου ισχυρές, όπως π.χ. είναι η ενότητα του έθνους, η ενότητα του λαού και συνακόλουθα το συμφέρον του έθνους, το συμφέρον του λαού, αυτό που λέμε το γενικό συμφέρον. Παρά την αντιφατικότητά του το «γενικό συμφέρον» είναι οντότητα υπαρκτή και ισχυρή και το αντιλαμβανόμαστε κάθε φορά που η αυστηρή ταξική θεώρηση ως πολιτική πρακτική πλέον μας οδηγεί σε σύγκρουση μαζί του και μας απομονώνει. Για παράδειγμα, ποιος τόσα χρόνια δεν έχει αντιληφθεί ότι η «ταξική» διατήρηση της ζημιογόνου Ολυμπιακής (και τόσων άλλων ζημιογόνων κρατικών ή ημικρατικών επιχειρήσεων) με έξοδα του κράτους έρχεται σε αντίθεση με κάποιο γενικό συμφέρον, με το συμφέρον του φορολογούμενου λαού. Ή ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η αύξηση των αποδοχών πέρα από ορισμένο όριο (το οποίο ασφαλώς αποτελεί αντικείμενο δυναμικής διαπραγμάτευσης και αγώνα) δεν αποβαίνει πάντοτε εις βάρος των άπληστων καπιταλιστών, αλλά εις βάρος ενός γενικότερου συνόλου, του λαού, και οδηγεί ολόκληρο το σύστημα σε χρεοκοπία.

Υπάρχει το «γενικό συμφέρον» και υπάρχει και η ευθύνη απέναντί του κάθε φορά που αποφασίζουμε να ασκήσουμε αναφαίρετα συνταγματικά δικαιώματα και ελευθερίες. Αν αυτό λέγεται δρόμος του «ρεφορμισμού», όσο και αν λέγεται δεν μεταβάλλει τα πράγματα. H Αριστερά στην πολυτάραχη ζωή της θα πρέπει να έχει αποκομίσει οδυνηρές εμπειρίες από την αυστηρή και δογματική άσκηση ταξικής (και συνήθως ψευτοταξικής) πολιτικής.

Η δεύτερη παρατήρηση αφορά την παράδοξη κατανομή των «ταξικών» δυνάμεων και δραστηριοτήτων, την παράδοξη διάταξή τους σε αγωνιστικό μέτωπο.

Τις τελευταίες δεκαετίες, συνδικαλιστικούς και «ταξικούς» αγώνες και δραστηριότητες έχουμε, σχεδόν αποκλειστικά, στον δημόσιο και ημιδημόσιο τομέα. Στον ιδιωτικό τομέα, όπου υπάρχουν τα περισσότερα και οξύτερα προβλήματα, τόσο στις αμοιβές όσο και στις συνθήκες εργασίας βασιλεύει «άκρα του τάφου σιωπή». Σπάνια σημειώνονται απεργίες και ακόμη σπανιότερα δυναμικές διαμαρτυρίες. Και η χθεσινή απεργία που καθήλωσε και νέκρωσε την Αθήνα ήταν αποκλειστικά απεργία του δημόσιου και ημιδημόσιου τομέα (διοίκηση, αστικές συγκοινωνίες, τράπεζες, ΔΕΚΟ κ.λπ.). Ηταν και αυτή απεργία στις προσφερόμενες στο κοινό υπηρεσίες και σε ελάχιστα σημεία είχε σχέση με τα υπερκέρδη των άπληστων καπιταλιστών. Εγινε αισθητή από τον λαό της Αθήνας και όχι από τους καπιταλιστές. Και έγινε περισσότερο αισθητή και ενοχλητική, όταν μικρού όγκου συγκεντρώσεις (τις παρακολούθησα όλες), κατά πάγια τακτική απέκλεισαν τους κεντρικούς δρόμους.

Αυτός ο διαχωρισμός, σχεδόν κάθετος, μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, είναι επίσης «ταξικός» και θα πρέπει να έχει απασχολήσει τα συνδικαλιστικά και κομματικά επιτελεία. Φοβάμαι ότι δείχνει βαθύτερη στρέβλωση στην ανάπτυξη της χώρας και αντίστοιχα στο εργατικό κίνημα…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή