Το ασφαλιστικό για το οποίο τόσος λόγος γίνεται τελευταία είναι θέμα πολύπτυχο. Η πρώτη και πιο δύσκολη πτυχή του έχει να κάνει με την αύξηση του προσδόκιμου του βίου (άρα και της διάρκειας που συνταξιοδοτείται κάποιος) και την υπογεννητικότητα που δημιουργεί ελλείμματα εισφορών.
Μια άλλη πτυχή του αφορά την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση της περιουσίας που έχουν τα ασφαλιστικά ταμεία, περιουσία που δυστυχώς πολλές φορές λεηλατήθηκε με αποφάσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων, αποφάσεις που ουσιαστικώς ξέφυγαν από το πλαίσιο της νομιμότητας. Διότι, διά των αποταμιεύσεων που έκαναν οι εργαζόμενοι εξυπηρετήθηκαν άλλοι στόχοι.
Δυστυχώς, γι’ αυτή την περιουσία έχουμε πολύ ασαφή εικόνα. Γνωρίζουμε το ύψος των αποθεματικών, που φτάνουν τα 23 δισ. ευρώ, αλλά δεν καταγράφτηκαν ακόμη τα ακίνητα που έχουν τα ταμεία, έτσι ώστε να έχει αποτυπωθεί με ακρίβεια η οξύτητα του προβλήματος στο ασφαλιστικό μας σύστημα.
Φυσικά το πρόβλημα των ταμείων δεν θα λυθεί όσο μεγάλη και αν υπολογιστεί η ακίνητη περιουσία τους. Η υπογεννητικότητα και η αύξηση της διάρκειας του βίου των ανθρώπων θα δημιουργούν διαρκώς ελλείμματα. Αν δεν ληφθούν πρόσθετα μέτρα, η περιουσία των ταμείων απλώς θα εξανεμιστεί.
Οπως και να έχει όμως το ζήτημα, οι αποταμιεύσεις των εργαζομένων πρέπει να διασφαλιστούν πολλαπλώς. Πρέπει να γίνει συντηρητική διαχείριση των αποθεματικών και να αποφευχθούν τοποθετήσεις υψηλού κινδύνου έστω και αν υπόσχονται μεγάλες αποδόσεις. Οι τελευταίες δεν είναι σίγουρες. Στο ασφαλιστικό μας σύστημα δυστυχώς το μόνο σίγουρο είναι ότι διαρκώς περισσότεροι συνταξιοδοτούνται και διαρκώς λιγότεροι πληρώνουν εισφορές. Μέχρι να βρεθεί κάποια λύση αντιστροφής αυτής της τάσης, τα ταμεία δεν μπορούν να παίζουν τα ρέστα τους σε αμοιβαία και μετοχές που ενέχουν κινδύνους.