HERALD ΤRΙΒUΝΕ
Στην αγκαλιά του Ιράν
Την κρίσιμη στιγμή κατά την οποία οι ΗΠΑ και η Ευρ. Ενωση πιέζουν, προκειμένου να υπάρξει ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας για το Ιράν, η πολιτική τους προς την Παλαιστινιακή Αρχή, η οποία πλέον τελεί υπό την εποπτεία της Χαμάς, φέρνει πολύ κοντά το Ιράν με τους Παλαιστινίους. Αυτή η προοπτική είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη και ανησυχητική υπό τους σημερινούς ηγέτες της Τεχεράνης και της Ραμάλα. Στο παρελθόν, οι σημαντικές διαφορές απέτρεπαν τους Παλαιστινίους και τους Ιρανούς από το να συσφίγξουν τις σχέσεις τους. Σήμερα, όμως, οι απειλές του Ιρανού προέδρου Αχμαντινετζάντ για την εξαφάνιση του Ισραήλ συνάδουν με τον καταστατικό χάρτη της Χαμάς, καθώς η παλαιστινιακή οργάνωση αρνείται την ύπαρξή του. Οσο πιο κοντά κινείται η Τεχεράνη προς την παλαιστινιακή ηγεσία, τόσο θεωρείται πιθανότερο οι Ιρανοί να απαντήσουν σε ενδεχόμενη αμερικανική στρατιωτική επίθεση στο έδαφός τους, ενθαρρύνοντας τη Χαμάς να επιτεθεί εναντίον του Ισραήλ. Το παράθυρο για να μετριάσει τη θέση της η Χαμάς είναι ακόμη ανοιχτό. Αν δεν το εκμεταλλευτεί κανείς, κυρίως δε οι αραβικές χώρες, χορηγώντας χρήματα στη νέα παλαιστινιακή κυβέρνηση, τότε το Ιράν θα αναλάβει αυτό το ρόλο. Και σίγουρα η Χαμάς δεν θα έχει άλλες επιλογές από το να δεχτεί την οικονομική βοήθεια.
ΤΗΕ WASHINGTON ΡΟSΤ
Απορία για τη στάση της κυβέρνησης
Η αμερικανική κυβέρνηση δέχεται πιέσεις τόσο στις ΗΠΑ όσο και στο εξωτερικό να απορρίψει την αρνητική στάση της έναντι του Ιράν και να συνομιλήσει απευθείας με την Τεχεράνη για το πυρηνικό πρόγραμμα, ιδιαίτερα μετά την επιστολή του Ιρανού προέδρου προς τον Αμερικανό πρόεδρο Μπους. Το στρογγύλεμα των άκρων στην εξωτερική πολιτική και των δύο πλευρών συζητήθηκε αρκετά τις τελευταίες ημέρες από εκπροσώπους της Βουλής των Αντιπροσώπων, αλλά και από την πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, τον πρώην σύμβουλο επί θεμάτων εθνικής ασφάλειας, Σάμουελ Μπέργκερ και από τον πρώην ειδικό απεσταλμένο για το Μεσανατολικό, Ντένις Ρος. Οι περισσότεροι δημοσίευσαν άρθρα, εκφράζοντας την απορία τους για τη στάση της αμερικανικής κυβέρνησης και η κυρία Ολμπράιτ συνυπέγραψε άρθρο με πέντε πρώην Ευρωπαίους υπουργούς Εξωτερικών, οι οποίοι μετέφεραν την… επιθυμία Ιρανών αξιωματούχων να υπάρξει διάλογος με την Ουάσιγκτον.
ΑRΑΒ ΝΕWS
Η ανοικοδόμηση του Αφγανιστάν
«Οι εργολάβοι στο Αφγανιστάν κερδίζουν τεράστια χρηματικά ποσά, κάνοντας όμως κακή δουλειά». Αυτό είναι το συμπέρασμα που αποτυπώνεται σε έκθεση του CorpWatch που συντάχτηκε από αφγανο-αμερικανή δημοσιογράφο, η οποία επέστρεψε στη γενέτειρά της για να διερευνήσει την πρόοδο της ανοικοδόμησης της χώρας. «Η κυβέρνηση Μπους περιγράφει ως επιτυχή την προσπάθεια ανοικοδόμησης του Αφγανιστάν», αναγράφεται στην έκθεση, προστίθεται όμως ότι πολλά από τα έργα εκτελούνται ή έχουν ανατεθεί σε πολιτικά συναφείς εταιρείες, οι οποίες κάνουν τα ίδια έργα στο Ιράκ. «Αυτές οι εταιρείες βάζουν στις τσέπες τους εκατομμύρια και αφήνουν πίσω τους ένα λαό εμφανώς δυσαρεστημένο και θυμωμένο με τα αποτελέσματα», αναφέρεται στη σχετική έκθεση. «Οι ξένοι εργολάβοι κερδίζουν πάνω από 1.000 δολάρια την ημέρα, ενώ οι Αφγανοί που απασχολούνται σε αυτές τις δουλειές κερδίζουν 5 δολάρια την ημέρα».
ΤURΚΙSΗ ΡRΕSS
Επικίνδυνες εξελίξεις
Σε άρθρο του στην International Herald Tribune ο Δημοκρατικός γερουσιαστής Ζ. Μπίντεν υποστήριξε την «τρίτη λύση» για το Ιράκ. Πρότεινε, δηλαδή, το διαμελισμό του σε τρεις περιοχές, επί τη βάσει των τριών εθνοτήτων, των σιιτών, των σουνιτών και των Κούρδων. Η κεντρική κυβέρνηση θα είναι υπεύθυνη για την εξωτερική πολιτική, την άμυνα και τη διανομή του πετρελαίου, ενώ όλες οι άλλες εξουσίες θα μεταφερθούν στις τρεις προτεινόμενες περιοχές. Στο άρθρο γινόταν ιδιαίτερη μνεία στο παράδειγμα της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης. Ωστόσο, η κατάσταση στο Ιράκ δεν έχει καμιά σχέση με τη Βοσνία. Ο εμφύλιος πόλεμος ξεκίνησε μετά την εισβολή των αμερικανικών δυνάμεων. Εκείνο που προτείνει ο Αμερικανός γερουσιαστής είναι η σύσταση νέας ομοσπονδίας. Αν υποθέσουμε ότι υλοποιούνταν το σχέδιο, το επόμενο βήμα θα ήταν μια περιφερειακή συνδιάσκεψη υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και στη συνέχεια η υπογραφή συμφώνου μη επίθεσης με τις γειτονικές χώρες του Ιράκ, διασφαλίζοντας έτσι την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και το νέο εσωτερικό καθεστώς. Με άλλα λόγια, με την υπογραφή του συμφώνου, οι Κούρδοι θα κέρδιζαν την ανεξαρτησία τους και θα προστατευόταν η ενσωμάτωση του Κιρκούκ στην περιοχή τους σε βάρος των ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας, του Ιράν και της Συρίας. Είναι αυτό πράγματι εύσχημο;