Ανεμοδεικτης

6' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν απέδειξε (καλύτερα: επιβεβαίωσε…) κάτι η αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για το θέμα της «ρύθμισης» του προβλήματος των 50άρηδων ανέργων στη Νάουσα (κατ’ αρχήν – και στη συνέχεια σε… πανεθνική βάση!), αλλά και οι αντίθετες απόψεις που διατυπώθηκαν μέσα στα ίδια τα κόμματα όχι επί της ουσίας, αλλά με όρους… επικοινωνιακής εντυπωσιθηρίας, αυτό είναι ότι -δυστυχώς- το πολιτικό μας σύστημα και το προσωπικό του είναι ανέτοιμο να αντιμετωπίσει με τρόπο συντεταγμένο και ρεαλιστικό (προϋποθέσεις, δηλαδή, για να προκύψει αποτέλεσμα…) τα νέα σύνθετα προβλήματα που προκύπτουν. Και αυτά που ακολουθούν τις «παγκοσμιοποιημένες» εξελίξεις και εκείνα που η γενεσιουργός αιτία τους βρίσκεται σε καθαρά εθνικές υστερήσεις. Ακόμη και αν η προσέγγιση των προβλημάτων αυτών γίνεται με ειλικρινή διάθεση και όχι με μικροπολιτική και ψηφοθηρική (όπως απολύτως εύλογα μπορεί να υποθέσει κανείς για την προαναφερθείσα περίπτωση της Νάουσας – τόσο από πλευράς κυβέρνησης όσο και αξιωματικής αντιπολίτευσης…), η λογική και τα «εργαλεία» που χρησιμοποιούνται για να δοθούν λύσεις, είναι συμβατικά, παλαιάς χρήσης και αναποτελεσματικά.

Στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξει κανείς, αν δει προσεκτικά το πώς πολιτεύονται και επιχειρούν να δώσουν, υποτίθεται, διεξόδους και λύσεις κόμματα και πολιτικοί στην πλειοψηφία των προβλημάτων που απασχολούν την κοινωνία: ασφαλιστικό, εργασιακά, αναπτυξιακή οικονομική πολιτική, παιδεία, ακόμα και το… μειονοτικό, που ανεδύθη στην επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες με αφορμή την (για τους όποιους λόγους…) επιλογή του Γ. Παπανδρέου στο πρόσωπο της κ. Γκιουλ Καρα Χασάν, αφυπνίζοντας άνευ λόγου (και κυρίως: άνευ ουσιαστικής πολιτικής στόχευσης!) ανόητα συντηρητικά και δεξιά σύνδρομα, που αν επιχειρήσει κάποιος να τα αξιολογήσει ψύχραιμα, θα τα ενοχοποιήσει αναδρομικά για όλες τις αρνητικές εξελίξεις στη συγκεκριμένη ευαίσθητη περιοχή της χώρας…

Αν μας «έμεινε» κάτι από τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε η κυβέρνηση το (όντως υπαρκτό) πρόβλημα των 50άρηδων ανέργων στη Νάουσα, με την απόφαση αρχικά για «πρόωρη συνταξιοδότηση», που στη συνέχεια… μεταλλάχθηκε το επικοινωνιακό της περίβλημα σε «ειδική εισοδηματική ενίσχυση» και μάλιστα με πρόβλεψη για… γεωγραφική επέκταση σε όλες τις προβληματικές, από πλευράς ανεργίας, περιοχές της χώρας, είναι η (μικροπολιτικής αντίληψης…) «πρόταση» των αρμοδίων υπουργών προς την αντιπολίτευση, «αν έχουν αντίρρηση στο να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των συγκεκριμένων ανέργων, να βγουν και να το πουν καθαρά και δημόσια…»! Το «αποτέλεσμα» της πρόκλησης αυτής το είδαμε τις επόμενες μέρες με τον… χαμό που ξέσπασε στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, με άλλους να λένε «να υπερψηφίσουμε την τροπολογία, για να μη φανούμε ότι δεν είμαστε με τους ανέργους…» και άλλους να υποστηρίζουν (σωστά) πως το ζήτημα δεν είναι με ποιους «θα δείξουμε» ότι είμαστε ή δεν είμαστε, αλλά το πώς θα αντιμετωπιστεί ένα σοβαρό και διαρκώς διευρυνόμενο πρόβλημα, με ουσιαστικούς όρους, παραγωγικούς και σε βάθος χρόνου.

Δεν αποτελεί, σε καμιά περίπτωση, «λύση» η αντιμετώπιση ενός μείζονος και με… επεκτατική δυναμική προβλήματος, κατά τρόπο αποσπασματικό και «μερικό», που στην πραγματικότητα και ουσιαστική διέξοδο δεν δίνει (το αντίθετο: κάλλιστα η «ρύθμιση» μπορεί να εκληφθεί και να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι από επιχειρήσεις για… κύμα απολύσεων εργαζομένων σε συγκεκριμένη ηλικία, με δαπάνη… άλλων!), αλλά και δημιουργεί προϋποθέσεις «αδράνειας» δυναμικού και με προοπτικές σώματος εργαζομένων, με τη «σκέψη» πως «εντάξει, τι το… καλύτερο από το να συνταξιοδοτηθούμε πρόωρα από τα 50 μας – ε, και μετά όλο και κάτι θα βρούμε να κάνουμε ως «τσόντα»!

«Εχει ο Θεος…» – εμεις δεν εχουμε!

Και έπειτα, τι σόι συνέπεια και σοβαρότητα μπορεί να δείχνει μια πολιτεία με τέτοιους χειρισμούς χρόνιων προβλημάτων, τη στιγμή μάλιστα που η «αρχή» της δημιουργίας αυτών των προβλημάτων δεν εστιάζεται στους… προηγούμενους μήνες, αλλά στα πολλά προηγούμενα χρόνια, όταν για κάθε λογικό και με ικανότητα πρόβλεψης άνθρωπο το αδιέξοδο (στην κλωστοϋφαντουργία εν προκειμένω – αλλά φυσικά όχι μόνο σε αυτόν τον κλάδο…) ερχόταν με καλπασμό και η «λύση» που δινόταν με διαμεσολάβηση του κράτους ήταν η… δανειοδότηση από τις τράπεζες με τεράστια ποσά εν δυνάμει προβληματικών επιχειρήσεων, που απλώς επέσπευδαν τη βεβαία κατάρρευσή τους;

Δεν υπάρχει άνθρωπος που θα ισχυρισθεί πως οι ατυχείς άνεργοι πρέπει να αφεθούν στην τύχη τους (γι’ αυτό και αξιολογούμε ως άκρως λαϊκίστικη τη σχετική κυβερνητική «πρόκληση» προς την αντιπολίτευση…) – το ζήτημα είναι όμως το «πώς» θα επιχειρηθεί η λύση του προβλήματός τους. Πού ακούστηκε το πρόβλημα της ανεργίας να προσεγγίζεται και να επιχειρείται να «λυθεί» με όρους και μέτρα… ασφαλιστικού χαρακτήρα; Το δοκίμασαν άλλες χώρες, πριν από χρόνια και για μικρό χρονικό διάστημα (η Ολλανδία, λ.χ.), και το εγκατέλειψαν τάχιστα όταν συνειδητοποίησαν πως δεν κλείνει μια «τρύπα» αλλά… ανοίγει ένα σωρό άλλες. Δεν μπορούμε, αν μη τι άλλο, να διδαχθούμε από την εμπειρία άλλων που «δοκίμασαν πριν από μας για μας»;

Το διαρκώς διευρυνόμενο πρόβλημα το βλέπουμε χρόνια τώρα να μας έρχεται καλπάζοντας, με τα φθηνότερα εργατικά χέρια δίπλα μας ή ακόμη και πολύ πιο μακριά μας. Δεν μπορεί παρά να ψυλλιαστούμε, αν μη τι άλλο, ότι αναπόδραστα θα δημιουργηθούν στρατιές ανέργων, και μάλιστα σε κρίσιμη (πλην απολύτως παραγωγική…) ηλικία – και τι κάναμε; Αντί να σχεδιάζουμε νέους προσανατολισμούς απασχόλησης, αντί να φροντίζουμε να δημιουργούμε (με πρωτοβουλία, ευθύνη και ανάληψη του κόστους -εδώ μάλιστα!- από το ίδιο το κράτος…) προγράμματα επανεκπαίδευσης του εν κινδύνω εργατικού δυναμικού, επανακατάρτισής του και απόκτησης νέων ειδικοτήτων, ώστε να καταστεί δυνατή κάποια στιγμή και με την κατάλληλη αναπτυξιακή διαδικασία η επανένταξή του στην αγορά εργασίας, φθάσαμε στο σημείο να θεωρούμε λύση την… επιδότηση της ανεργίας και της πρόωρης (στα 50 χρόνια, με προσδόκιμο ζωής τα 85 – αν είναι δυνατόν) συνταξιοδότησης, αντί να πασχίζουμε να βρούμε δρόμους για την επιδότηση της εργασίας!

Το αιωνιο… γαϊτανακι!

Αλλά, μήπως σε τέτοιες «λύσεις» καταφύγαμε υπό την πίεση και το βάρος των «απρόσμενων» (που λέει ο λόγος…) εξελίξεων μόνο; Τι μήνυμα έστειλε, άραγε, στην κοινωνία συνολικά και στον κάθε εργαζόμενο ειδικότερα η κυβέρνηση (η σημερινή, με αφορμή τον OTE, οι προηγούμενες με ανάλογες κινήσεις στην Εθνική και άλλους δημόσιους οργανισμούς…) με το «μέτρο» των… πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, με τη μέθοδο της εθελουσίας εξόδου, και δη μαζικής, χιλιάδων εργαζομένων πάνω στην ακμή της παραγωγικής τους ικανότητας, και μάλιστα… δαπάναις του ήδη προβληματικού και καταρρέοντος ασφαλιστικού συστήματος; Με ποιο όφελος; Να… καταστούν οι συγκεκριμένοι οργανισμοί πιο ευέλικτοι και «ενδιαφέροντες» από πλευρές λειτουργικού κόστους (που αυξήθηκε αναίτια και άνευ της παραμικρής ανάγκης από τις πολιτικές που εφήρμοζαν σ’ αυτούς ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις για λόγους μικροκομματικούς και ψηφοθηρικούς – αλλά ας μην επεκταθούμε…), ώστε να μπορέσουν να αποκρατικοποιηθούν ευκολότερα και ακριβότερα. Να λύσουμε ένα πρόβλημα εσόδων αδιαφορώντας αν ταυτόχρονα δημιουργούμε πολύ πιο σοβαρά προβλήματα μαζικής κοινωνικής νοοτροπίας «βολέματος» και… επιδοτούμενου «καθισιού» από τα 45 χρόνια!

Δεν θα μπορούσε άραγε, έστω, αντί της πρόωρης συνταξιοδότησης (που ξαναλέμε δημιουργεί το καταστροφικό πνεύμα και τη νοοτροπία της μη προσπάθειας, της «παράδοσης» του «κρατικού βολέματος»…) να προβλεφθεί από την πολιτεία, πάλι με δικές της δαπάνες, η απασχόληση κάποιας μορφής (σε νοσοκομεία, δήμους, κοινωνική εργασία, «μέριμνα ηλικιωμένων» στο σπίτι κ.λπ.) του εξ ανάγκης εκτός εργασίας εργατικού δυναμικού αλλά σε παραγωγική ηλικία; Και ακόμη καλύτερα (αλλά αυτό προϋποθέτει… σχέδια, οργάνωση, προγραμματισμό, μελέτες…) η λύση της επιδότησης, στους συγκεκριμένους ανέργους, σε προσωπικό ή ευρύτερο επίπεδο, στην όποια προσπάθεια δημιουργίας επιχειρήσεων κάθε είδους, ώστε αντί του… «βολέματος» να καλλιεργηθεί η δημιουργικότητα, η επιχειρηματικότητα, η νεωτεριστικότητα, το αίσθημα ανάληψης ευθύνης για το ίδιο το μέλλον τους; Τέτοιες ουσιαστικές παρεμβατικές και υπερβατικές προτάσεις δεν είναι σε θέση να εκπονήσουν και να διατυπώσουν ευθαρσώς και με γενναιότητα τα πολιτικά μας κόμματα που επιμένουν να… κλωθογυρίζουν γύρω από το ίδιο αναποτελεσματικό «γαϊτανάκι», από τον φόβο μπας και καινοτομώντας εμφανιστούν «δυσάρεστα» στην κοινωνία;

Επιτέλους, αφού «πάθαμε», γιατί επιμένουμε να μη «μαθαίνουμε» από την αδιέξοδη «πολιτική» της διατήρησης ενός αισθήματος ήσσονος προσπάθειας στον κόσμο, που (με τα καμώματα των ηγεσιών μας…) έχει κάθε λόγο να… προσδοκά πως «δεν μπορεί, το κράτος στο τέλος κάτι καλό -και πρόωρο!- θα κάνει και για μας!»;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή