Το τελευταίο δίμηνο το ΠΑΣΟΚ περιδινίζεται σε αλλεπάλληλες κρίσεις εσωστρέφειας. Αρχικώς, εσωκομματικές εντάσεις προκάλεσε η αναφορά του κ. Γ. Φλωρίδη στο καθεστώς ελεύθερων απολύσεων που εμπεριέχει το λεγόμενο «σουηδικό» μοντέλο. Ακολούθησε ένας νέος γύρος «αψιμαχιών» με αφορμή την πρόταση του κ. Αλ. Παπαδόπουλου, κανένας εργαζόμενος να μην συνταξιοδοτείται εάν δεν έχει συμπληρώσει το 60ό έτος της ηλικίας του. Εν συνεχεία τη σκυτάλη της αντιπαράθεσης πήραν οι κ. Ευ. Βενιζέλος και Θ. Πάγκαλος με αφορμή την υποψηφιότητα του ΠΑΣΟΚ στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Και ο κύκλος των συντροφικών μαχαιρωμάτων έκλεισε (;) με την προχθεσινή επίθεση του κ. Μ. Χρυσοχοΐδη κατά του κ. Ευ. Βενιζέλου.
Εάν το ΠΑΣΟΚ ήταν κόμμα με μικρή εκλογική επιρροή, η εσωστρέφεια του τελευταίου διαστήματος θα απασχολούσε αποκλειστικά την ηγεσία, τα στελέχη του, και ενδεχομένως τους ψηφοφόρους του. Ομως, στον βαθμό που το ΠΑΣΟΚ ασκεί τα καθήκοντα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα αίτια τής εν εξελίξει κρίσεως και οι δυνατότητες υπέρβασής της από τον κ. Γ. Παπανδρέου συνιστούν ζήτημα γενικότερου ενδιαφέροντος, καθώς καθορίζουν τις ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις.
Οι εκδοχές για τις συνεχείς αντιπαραθέσεις στο ΠΑΣΟΚ, όπως συζητούνται στο εσωτερικό του, είναι δύο: πρώτον, ότι η απουσία σαφούς πολιτικού λόγου εκ μέρους του κ. Γ. Παπανδρέου δημιουργεί «κενό» που επιτρέπει να αναδεικνύονται οι βαθιές ιδεολογικές διαφορές μεταξύ εκσυγχρονιστών και της παραδοσιακής πτέρυγας του κόμματος. Δεύτερον, ότι υπάρχουν στελέχη τα οποία δεν έχουν αποδεχθεί την ηγεμονία του στο κόμμα, και επιδίδονται σε στρατηγική φθοράς του με ορίζοντα την επόμενη ημέρα των προσεχών εκλογών σε περίπτωση νέας ήττας του ΠΑΣΟΚ.
Οποια από τις ανωτέρω εκδοχές και εάν ευσταθεί, όμως, το πολιτικό πρόβλημα για τον κ. Γ. Παπανδρέου παραμένει το ίδιο: σε μια περίοδο κατά την οποία αναμένεται ο νέος κύκλος των δημοσκοπήσεων η εικόνα του ΠΑΣΟΚ και του ίδιου προσωπικά έχει δεχθεί συνεχή πλήγματα. Οσο για τους τρόπους προσωπικής του αντίδρασης είναι πεπερασμένοι, καθώς ο κ. Γ. Παπανδρέου είναι «όμηρος» παλαιότερων επιλογών του: της υιοθέτησης, δηλαδή, της στρατηγικής του «ώριμου φρούτου» και της απροθυμίας του να κινηθεί με πειθαρχικά μέτρα κατά των αμφισβητιών του την πρώτη περίοδο της ηγεσίας του, όταν η ισχύς του ήταν αδιαμφισβήτητη και δεν ήταν ορατό το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών. Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιον ότι η Χαριλάου Τρικούπη προκειμένου να «ξορκίσει» την εσωστρέφεια εμφανίζεται να επιλέγει τον δρόμο της καταγγελίας εξωθεσμικών κέντρων που επιχειρούν να πλήξουν τον κ. Γ. Παπανδρέου, δίχως τούτο να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και συμφέροντα τα οποία επιθυμούν «ελεγχόμενο» τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.