Από μακριά ο πρωτοσέλιδος τίτλος, κρεμασμένος στο περίπτερο, δεν είναι παρά ένα στερεότυπο, ένα κέλυφος δίχως περιεχόμενο: «Οργή λαού»… Ποιος λαός εμφανίζεται οργισμένος εδώ και πού μπορεί να οφείλεται η οργή του, η οποία, για να τιμηθεί με πρωτοσέλιδη αναφορά, δεν μπορεί παρά να είναι «δίκαιη» και «ιερή», όπως είναι πάντοτε η οργή όταν είναι είτε δική μας είτε των ομοϊδεατών και φίλων μας και μόνο αυτών; Και πώς την εκδήλωσε την οργή του ο λαός, με διαδήλωση, με καταλήψεις ή, σύμφωνα με τις νέες συνήθειες, στέλνοντας SMS ή τηλεφωνώντας σε κάποιον από τους τηλεοπτικούς σταθμούς όπου εφημερεύουν και διανυκτερεύουν ομάδες παραλαβής παραπόνων;
Πολλά τα ερωτήματα, μία μόνο η βεβαιότητα: πως αυτό που παρουσιάζεται επιθετικά και αυτάρεσκα σαν «λαός», σαν «όλον», δεν είναι παρά ένα τμήμα. Αλλά αυτή η συνήθεια συγκαταλέγεται στις παλιές, όχι στις νέες, το να εισάγουμε δηλαδή στην αγορά τον προσωπικό ή μερικό λόγο μας και να τον μεταμφιέζουμε σε ολικό, να μιλάμε εν ονόματι του λαού, όλου του λαού, σαν οι μοναδικοί γνήσιοι διερμηνευτές της σκέψης και των αισθημάτων του και σαν αποκλειστικοί αυθεντικοί μεταφορείς της φωνής του. Κι αν τα κόμματα ή οι μαζικές κοινωνικές οργανώσεις έχουν κάποιο δικαίωμα να μιλήσουν, έστω γενικευτικά, σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο και να δηλώσουν άριστοι γνώστες και ερμηνευτές της βούλησης του λαού, τι να πει κανείς για κάποιους εξ ημών των δημοσιογράφων ή δημοσιολάλων που, ταυτίζοντας τον λαό, όλο τον λαό, με τους χίλιους της AGB, αυτοσυστηνόμαστε με αρκετή σεμνότητα σαν «εκφραστές της κοινής γνώμης», οι μόνοι γνήσιοι εννοείται.
Εν πάση περιπτώσει, βλέποντας από μακριά τον περί λαϊκής οργής τίτλο, η πρώτη σκέψη, συμβατή με την επικαιρότητα, είναι ότι πρόκειται για την οργή του λαού (ενός τμήματός του δηλαδή) που προκλήθηκε από τον «Κώδικα Ντα Βίντσι» και βγήκε στους δρόμους για να αναθεματίσει τους βλάσφημους, λιπαίνοντας άθελά του τη διαφημιστική μηχανή τους.
Φτάνοντας πιο κοντά, διαπιστώνεις (από τα συμφραζόμενα πρώτα πρώτα, τα πράσινα γράμματα σε λευκό φόντο) ότι οι οργισμένοι είναι πιστοί άλλης θρησκείας, ποδοσφαιρικής· ενοχλήθηκαν από τη στάση τού «επίσημου εκπροσώπου» της θρησκείας, του ιδιοκτήτη της ομάδας, απέναντι σε έναν από τους «αποστόλους» της, που μάλλον ετοιμάζεται να αλλαξοπιστήσει και να ενταχθεί στο πλήρωμα του «αιωνίου αντιπάλου». Πόσοι είναι οι οργισμένοι, πεντακόσιοι ή πεντακόσιες χιλιάδες, δεν έχει σημασία. Για λαό πρόκειται, και μάλιστα για τον «λαό»· ορρώδησε ποτέ η πίστη κανενός μπροστά στην πραγματικότητα;