Είναι εξαιρετικώς ανησυχητικά όσα καταγγέλλει η Ομοσπονδία Συλλόγων εργαζόμενων στο ΙΚΑ για το ύψος της εισφοροδιαφυγής στην Ελλάδα. Στον ετήσιο απολογισμό τους δείχνει ότι τα διαφυγόντα έσοδα από τα ταμεία αυξάνουν χρόνο με τον χρόνο. Μόνο πέρυσι τα διαφυγόντα έσοδα ήταν 1,8 δισ. ευρώ. Σύμφωνα μάλιστα με όσα ανακοίνωσαν, μία στις επτά επιχειρήσεις είναι άγνωστη για το ΙΚΑ κι ένας στους έξι εργαζόμενους είναι ανασφάλιστος.
Η εισφοροδιαφυγή συν οι σωρευμένες οφειλές προς το Ιδρυμα, που φτάνουν πλέον τα τρία δισεκατομμύρια ευρώ, δημιουργούν πρόσθετα προβλήματα στο έτσι κι αλλιώς χωλό ασφαλιστικό μας σύστημα. Χρήσιμη είναι η κατ’ έτος υπενθύμισή τους, αλλά ουδόλως επαρκής.
Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες ενός παράδοξου φαινομένου. Πολιτικοί και συνδικαλιστές γίνονται σχολιαστές της πραγματικότητας, αντί να γίνονται μοχλοί ανατροπών και διόρθωσης των κακών κειμένων. Καλώς μεν παρουσιάζουν την οικτρή κατάσταση, αλλά πρώτη τους δουλειά είναι να τη διορθώσουν.
Οι κακοδαιμονίες του μεγαλύτερου εν Ελλάδι δημόσιου ασφαλιστικού φορέα εντοπίζονται στη μεγάλη καθυστέρηση εκσυγχρονισμού (μόνο το ένα τρίτο των καταστημάτων του ΙΚΑ έχει μηχανογραφηθεί) και στην έλλειψη υπαλλήλων. Χρήσιμες οι παρατηρήσεις και θεμιτά τα παράπονα, αλλά η συνδικαλιστική ομοσπονδία πρέπει να εξασφαλίσει ότι και οι εργαζόμενοι θα κάνουν τα μέγιστα για τη διόρθωση αυτού του προβλήματος. Δυστυχώς η συνδικαλιστική πρακτική στους δημόσιους φορείς έχει δείξει πως και οι εργαζόμενοι απλώς μεταθέτουν ευθύνες.
Η ευθύνη για την κατάσταση στα ασφαλιστικά ταμεία (όπως και στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα) δεν βαρύνει αποκλειστικά τους εργαζόμενους. Πιθανώς το μερίδιό τους να είναι το μικρότερο όλων. Για να αποκτήσει, όμως, αξιοπιστία η κριτική συνδικαλιστών πρέπει αυτοί να ξεφύγουν από την απλή παρουσίαση της κακής κατάστασης. Αυτήν τη βλέπουμε και μόνοι μας. Από κάποιους πρέπει να περιμένουμε τη διόρθωσή της…