Ηθελα από μέρες να το σχολιάσω, άλλα θέματα όμως, που τα εύρισκα περισσότερο ενδιαφέροντα και σημαντικά με έκαναν να το αναβάλλω. Πράγματι, ούτε ενδιαφέρον είναι το θέμα με το οποίο θα σας απασχολήσω, ούτε σημαντικό. Στην ασημαντότητά του είναι απλώς διασκεδαστικό.
Πρόκειται για τη γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, που σημαίνει Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Για να συνέλθει η γενική συνέλευση και για να διευκολυνθούν τα μέλη της, το εν λόγω σωματείο κήρυξε εξάωρη στάση εργασίας! Ετσι πέτυχε δύο τινά: Πρώτον, να ευτελίσει τη γενική συνέλευση και δεύτερον, να ευτελίσει τη στάση εργασίας, με τη σκέψη ίσως ότι είναι ήδη από καιρό ευτελισμένη και κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά.
Δεν πρωτοτύπησε η ΕΣΗΕΑ. Στάση εργασίας κηρύσσουν και άλλα σωματεία προκειμένου να πραγματοποιήσουν τη γενική τους συνέλευση. Σε ορισμένες περιπτώσεις και τομείς, π.χ. στις δημόσιες συγκοινωνίες, η στάση γίνεται ιδιαίτερα αισθητή στο κοινό που έτσι πληροφορείται και τη γενική συνέλευση. Στην περίπτωση της ΕΣΗΕΑ η στάση και η γενική της συνέλευση πέρασαν μάλλον απαρατήρητες. Δεν είμαι σε θέση να σας πληροφορήσω αν τελικά η συνέλευση συνήλθε, αν είχε απαρτία και αν ολοκλήρωσε τις εργασίες της.
Για την επόμενη φορά προτείνω να κηρύξουν… απεργία διαρκείας ώστε να καλύπτουν και την πιθανότητα της μη απαρτίας. Κυρίως όμως προτείνω αγωνιστική πορεία στο κέντρο της Αθήνας και κατά προτίμηση προς την αμερικανική πρεσβεία. Είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να πληροφορείται το κοινό, αλλά και ο διεθνής ιμπεριαλισμός, την ΕΣΗΕΑ και τη γενική της συνέλευση.
Λογικά και παραδοσιακά οι γενικές συνελεύσεις των σωματείων συγκαλούνται σε ημέρες αργίας, συνηθέστερα την Κυριακή ή όταν αυτό δεν είναι εφικτό, τμηματικά κατά βάρδιες. Καθιερώθηκε η στάση εργασίας ή η απεργία όταν οι ηγεσίες των σωματείων διαπίστωσαν ότι τα μέλη τους δεν «καίγονται» για τη γενική συνέλευση και δεν θα θυσίαζαν προς χάριν της μια ημέρα αργίας. Προσέφεραν, λοιπόν, τη στάση εργασίας ή την απεργία… ως κίνητρο για να συμμετάσχουν στη γενική συνέλευση!
Ολα αυτά συμβαίνουν στον δημόσιο τομέα ή σε μερικά «ευγενή» σωματεία, όπως η ΕΣΗΕΑ, όπου η στάση εργασίας ή η απεργία δεν έχουν επιπτώσεις. Στον ιδιωτικό τομέα τα φαινόμενα αυτά είναι άγνωστα και, γενικά, σπάνιες οι στάσεις εργασίας και οι απεργίες, ενώ είναι βέβαιο ότι εκεί κυρίως υπάρχουν τα πολλά και δύσκολα προβλήματα.
Πίσω από αυτά τα μάλλον φαιδρά ή έστω απλώς διασκεδαστικά περιστατικά, κρύβεται η πικρή αλήθεια που όλοι τη γνωρίζουν και κανείς δεν την ομολογεί. Το συνδικαλιστικό κίνημα μικρό μόνο ποσοστό εργαζομένων συγκινεί, πείθει και συνεγείρει. Υπάρχει ένα μάλλον μικρό ποσοστό που ακόμα και αυτό για να συμμετάσχει μια φορά τον χρόνο στη γενική συνέλευση απαιτεί «κίνητρα». Εντούτοις αυτό το μικρό ποσοστό αναδεικνύει ολόκληρη τη συνδικαλιστική ιεραρχία, ως τη ΓΣΕΕ, η οποία διαπραγματεύεται ύψιστα θέματα των εργαζομένων και της κοινωνίας.
Με ποια αντιπροσωπευτικότητα; Αυτό πρέπει κάποτε να αναρωτηθούμε και να ερευνήσουμε. Ας μην περάσουμε όμως στα σοβαρά. Ας μείνουμε στα φαιδρά…