Είναι θετικό το γεγονός ότι αυτή τη φορά η ελληνική Δικαιοσύνη δεν βουλεύτηκε με χομεϊνικούς όρους. Σε αντίθεση με την απόφαση απαγόρευσης που εξεδόθη για την προβολή της ταινίας «Ο Τελευταίος Πειρασμός», το Πρωτοδικείο Αθηνών απέρριψε την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων για τη μη προβολή της ταινίας «Κώδικας Ντα Βίντσι». Θα ήταν αστείο να απαγορευθεί η προβολή μιας ταινίας «για να προστατευθεί η θρησκευτική συνείδηση» (όπως αναγράφεται στην αίτηση για τα ασφαλιστικά μέτρα) ενός πολίτη. Οποιος θέλει να προστατεύσει την θρησκευτική, την κοινωνική, την πολιτική ή οποιαδήποτε άλλη συνείδησή του δεν το κάνει φιμώνοντας τους (έστω κακούς) καλλιτέχνες. Την προφυλάσσει απαξιώντας να εκτεθεί στο κακό καλλιτεχνικό έργο.
Εξάλλου, όπως έγραψε και ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου κ. Σταύρος Τσακυράκης στο βιβλίο του «Θρησκεία εναντίον Τέχνης» (εκδόσεις «Πόλις»), οποιοσδήποτε ζητά να λογοκριθεί κάποιο έργο ουδόλως ανησυχεί για την δική του συνείδηση. Αυτή έτσι κι αλλιώς είναι καλά θωρακισμένη. Απλώς πατερναλιστικά θέλει να επιβάλει και στους υπόλοιπους τις δικές του πεποιθήσεις. Ο ίδιος δεν θα πάει ποτέ να δει μια κατ’ αυτόν βλάσφημη ταινία. Απλώς θέλει να απαγορεύσει και στους άλλους να τη δουν.
Ορθώς, λοιπόν, η ελληνική Δικαιοσύνη δεν ενέδωσε αυτή τη φορά στον πειρασμό της λογοκρισίας. Ο κώδικας της ελευθερολογίας υπερίσχυσε των σεβαστών μεν αλλά ουχί καθολικών θρησκευτικών κωδίκων. Μόνο που το πνεύμα το οποίο εξέδωσε την απόφαση για την απαγόρευση της προβολής του «Τελευταίου Πειρασμού» ζει και βασιλεύει στους μηχανισμούς της Πολιτείας που ρυθμίζουν τα της τέχνης, ακόμη και της κακής τέχνης όπως είναι κατά τη γνώμη όλων των κριτικών η ταινία «Κώδικας Ντα Βίντσι».
Ετσι, η Δευτεροβάθμια Επιτροπή Ελέγχου Κινηματογραφικών Ταινιών (ΕΕΚΤ) του Υπουργείου Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης βάφτισε την ταινία «Ακατάλληλη για νέους κάτω των 17 ετών» με το αιτιολογικό ότι η πολυπλοκότητα της ταινίας μπορεί να τους δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις. Η απόφαση αναφέρει ότι το έργο κρίθηκε ακατάλληλο «διότι: το περιεχόμενό της δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από ανηλίκους και να «φιλτραριστεί» κατάλληλα από αυτούς. Δηλαδή: θίγονται θρησκευτικά και ιστορικά ζητήματα μεγίστης σπουδαιότητας για τα οποία ένας ανήλικος δεν είναι ακόμα σε θέση να ερευνήσει και να αξιολογήσει λόγω του ανωρίμου της προσωπικότητάς του. Εκτός των άλλων, αναφέρεται σε «θρησκευτικές» και «παραθρησκευτικές» οργανώσεις -ανάλογα πώς ο καθένας τις αντιμετωπίζει- με αμφίβολες αρχές, οι οποίες γενικότερα προκαλούν ερωτήματα και κλονίζουν την πίστη της παγκόσμιας θρησκευτικής κοινότητας».
Απ’ όσα Ελληνικά θυμόμαστε, μπορούμε να καταλάβουμε ότι το υπουργείο Τύπου αφού προστάτευσε επαρκώς τη νεολαία μας από το σεξ και τη βία που εκτίθενται εξαιτίας πολλών ταινιών του Χόλιγουντ, αποφάσισε να τους προστατεύσει και από την πολυπλοκότητα. Αν, δηλαδή, κριτήριο για τον χαρακτηρισμό μιας ταινίας είναι η δυνατότητα κατανόησής της από το κοινό, τότε ο μισός γαλλικός κινηματογράφος έπρεπε να εγγράφεται ως ακατάλληλος ακόμη και για τους ενηλίκους.
Το ακατανόητο της απόφασης δεν έγκειται στο γεγονός ότι προεξοφλεί πως οι νέοι δεν θα καταλάβουν την ταινία, αλλά στην αναφορά περί ««θρησκευτικών» ή «παραθρησκευτικών» οργανώσεων που γενικότερα προκαλούν ερωτήματα». Δηλαδή; Την Opus Dei θέλουν να προστατεύσουν από την συκοφαντία;
Οι αποφάσεις αυτής της επιτροπής έχουν πλέον μικρή σημασία. (Το γνωρίζει καλά ο σκηνοθέτης κ. Νίκος Περάκης, η ταινία του οποίου «Σειρήνες στο Αιγαίο» κρίθηκε εξίσου ακατάλληλη και τελικά σάρωσε στις αίθουσες. Ετσι, ακόμη κι αν οι κάτω των 17 ετών δεν κατορθώσουν να τρυπώσουν στους κινηματογράφους, η απόφαση θα επιμηκύνει τη ζωή της ταινίας στα βιντεοκλάμπ.)
Αναφέρουμε όμως το συμβάν, έτσι για να θαυμάσουμε τους ευφάνταστους τρόπους που η δημόσια γραφειοκρατία βρίσκει τρόπους να απαγορεύει…