H φενάκη είναι η σημαία, υπό τη σκέπη της όλα συγχωρούνται. Κάτι οφθαλμοφανώς αφύσικο μοιάζει εθνικόν: να εκπροσωπείται για παράδειγμα το ελληνικό τραγούδι, κατά προέκταση και η χώρα μας, από στίχους στα αγγλικά. Η παγκοσμιοποίηση τρέχει με ρυθμούς πιο γρήγορους από αυτούς που την κριτικάρουν ή την αντιμετωπίζουν με φόβο, όποιος δεν ακολουθεί τη φυσική ροή των πραγμάτων συνθλίβεται, μένει στο περιθώριο. Στην ίδια γλώσσα τραγουδά η Βίσση με την Ουκρανή, ο Λιθουανός κ.ο.κ.
Κάποιοι ελάχιστοι αντιστέκονται τραγουδολαλώντας στη μητρική τους γλώσσα, κερδίζοντας παρηγορητική συμπάθεια και ψήφους που μοιάζουν με προσφορά σε επαίτη.
Ο καταλυτικός συμβολισμός της σημαίας χωράει τα πάντα. Υπό τη σκέπη της χύθηκε αίμα σε πολέμους, γίναν θυσίες, με τη σημαία στην πλάτη κάνουν τον γύρο του θριάμβου Ολυμπιονίκες (ντοπαρισμένοι και μη), στη σημαία ορκίζονταν δικτάτορες, με τις σημαίες βγαίνουν στους δρόμους φίλαθλοι, αλλά και αγριάνθρωποι, πανηγυρίζοντας κατάκτηση τροπαίου.
Το «εθνικόν ό,τι είναι αληθές» του ποιητή σαλαμοποιείται όταν συμφέροντα και συνθήκες το επιβάλλουν. Το «γιούχα» των οπαδών όταν ακούγεται ο εθνικός ύμνος των αντιπάλων είναι και αυτό δείγμα πολιτισμού. Ο πόλεμος συνεχίζεται με άλλα μέσα, ειρηνικά.
Κάπως έτσι (για να μην τρελαθούμε τελείως…) πρέπει να αντιμετωπίζουμε τέτοιου είδους πανηγύρια: Ολυμπιακούς Αγώνες, ποδοσφαιρικές συγκρούσεις, Eurovision. Υπάρχει μια λέξη ευρείας κατανάλωσης, με τεράστια συμπυκνωτική ισχύ: χαβαλές. Οταν ο χαβαλές παίρνει σάρκα και οστά σε μεγάλα αθλητικά, κοινωνικά και κάθε είδους πολιτιστικά γεγονότα συντελείται ομαδική εκτόνωση, η λογική μπαίνει στην άκρη, το πάθος και η κουρδιστή χαρά κυριαρχούν, τα προβλήματα για λίγες ώρες ενταφιάζονται. Τότε ο φλεγματικός Βρετανός, ο ψυχρός Γερμανός, ο ανατολίτης Τούρκος, ο κυκλοθυμικός Ελληνας μοιάζουν να έχουν βγει από την ίδια μήτρα. Και η χαρά γίνεται ακόμα πιο τρελή όταν στα πανηγύρια κερδίζουν τα αουτσάιντερ, οι φτωχοί της παρέας, οι συνήθεις καρπαζοεισπράκτορες. Τότε η σημαία λαστιχώνεται. Από σύμβολο αγώνων, ανεξαρτησίας, υπόστασης, γίνεται μανδύας εμπορικών, καλλιτεχνικών, οικονομικών διαγκωνισμών, κατ’ ουσίαν υβρίζεται, αλλά μέσα στον ομαδικό χαβαλέ ποιος ασχολείται με το ξέφτισμά της; Απόψε δεν θα δω Eurovision γιατί κοινωνική υποχρέωση δεν μου επιτρέπει να κάτσω μπροστά στην T.V. με φίλους και να ασκήσω το δημοκρατικό μου δικαίωμα στον χαβαλέ. (Βίσση και ξερό ψωμί).
Ανήκω στην (μάλλον) μίζερη μερίδα των Ελλήνων που δεν έχουν ακόμα χωνέψει το εθνικό σκάνδαλο της διεκδίκησης και διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν βλέπω καλύτερα δημόσια νοσοκομεία -παραπέμπω στις δηλώσεις του κ. Αβραμόπουλου- ούτε τους συμπολίτες μου να μη γκρινιάζουν για τη μεταολυμπιακή Αθήνα. Ακούω συνεχώς για χρέη και ελλείμματα. Μαθαίνω για τις απαγωγές Πακιστανών, ακούω για υποκλοπές, θυμάμαι τον δάσκαλο που μας έμαθε ότι ο Διονύσιος Σολωμός δεν είναι μόνον οι δύο πρώτες στροφές του εθνικού μας ύμνου.
Ο,τι τον τελευταίο χρόνο αποτέλεσε γεγονός εθνικής ανάτασης -η πρωτιά της κ. Ελενας Παπαρίζου στην περυσινή Eurovision- δημιουργεί, ετούτο το βράδυ, επιπρόσθετο άγχος στην κ. Αννα Βίσση που παρέλαβε τη σκυτάλη και σε όσους θα κουνούν τα σημαιάκια με τη γαλανόλευκη.