Μπορεί να ήταν το πρωινό ξύπνημα, μπορεί και ο τόνος των παρουσιαστών της εκπομπής. Οποιος, όμως, είδε χθες την πρωινή ανάγνωση των εφημερίδων στα κανάλια, θα νόμιζε πως μπήκε στη μηχανή του χρόνου για να επιστρέψει σε μια Ελλάδα που κάποτε πιστέψαμε πως είχε πια εκλείψει. Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που παρήλαυναν στν μικρή οθόνη αναβίωνε όλο το παρελθόν. Ηταν εκεί οι Τουρκοφάγοι και οι τρομοκρατημένοι από την «πΓΔΜμία». Επιδοματικές πολιτικές και «κραχ στη Σοφοκλέους». Μειονότητες και η παρακαταθήκη του αλήστου μνήμης Μένιου Κουτσόγιωργα «δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε». Μέχρι και το σχέδιο Ανάν θυμήθηκε η λαϊκή της αντιπολίτευσης, με περσινές-ξινές αλχημείες για «μυστικά» κονδύλια του ΟΗΕ που απέτυχαν να «εξαγοράσουν» τη συνείδηση των Κυπρίων.
Κατ’ αρχήν και με αρχηγό τον μουσάτο κήνσορα κάθε πτυχής του δημόσιου βίου διάφοροι εκ δεξιών αποφάσισαν να μας πείσουν πως δεν υπάρχουν Πομάκοι στη Θράκη, αλλά ολόκληρη η μειονότητα, αποτελείται όχι από απλούς Τούρκους, αλλά ύποπτους για αντεθνική δράση Τούρκους. Ολες οι ερωτήσεις και όλα τα σχόλια για την κ. Γκιουλμπαέζ Καραχασάν και για τον βουλευτή της Ν.Δ. κ. Αχμέτ Ιλχάν Σαμπρί έχουν ένα σκοπό. Να αποδείξουν ότι κάθε μειονοτικός πολιτικός κρύβει μέσα του βαθιά ένα Τούρκο, τον οποίο οι σταρ της TV είναι ταγμένοι να αποκαλύψουν.
Το τελευταίο αμόκ προκλήθηκε από τη δήλωση της υποψήφιας υπερνομάρχου για την εκλογή των μουφτήδων στη Θράκη. Μόνο που η ίδια δεν είπε αυτό, ή καλύτερα, δεν στάθηκε σ’ αυτό. Εθεσε ένα τεράστιο ζήτημα. Η Θράκη είναι η μόνη γωνιά της Ευρώπης, όπου δεν ισχύει το δίκαιο το αστικού κράτους, αλλά στα οικογενειακά ζητήματα ισχύει η σαρία!
Η κ. Καραχασάν περιέγραψε με μελανά χρώματα τη θέση των γυναικών στη μειονότητα: «Ο μουφτής έχει αποκλειστική αρμοδιότητα σε ό,τι αφορά το οικογενειακό δίκαιο. Δεν επιλέγουμε εμείς αν θα πάμε στα πολιτικά δικαστήρια ή στον μουφτή. Εφόσον έχουμε παντρευτεί με θρησκευτικό γάμο (το 99%) αναγκαστικά πρέπει να πάμε στον μουφτή για το διαζύγιο, ο οποίος θα καθορίσει τη διατροφή και την επιμέλεια. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει δεύτερος βαθμός και απλώς επικυρώνονται οι αποφάσεις του από τα πολιτικά δικαστήρια. Δεν απαιτείται έφεση. Εχω μιλήσει γι’ αυτά στο κόμμα μου. Ο μουφτής πρέπει να εκλέγεται από την μειονότητα. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αποτελεί λύση να διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση… Ενας δικαστικός λειτουργός που ασκεί δικαστική εξουσία, όπως ο μουφτής ελέω Θεού, πρέπει να έχει την αποδοχή της μειονότητας. Δεν υπάρχουν νόμοι καταγεγραμμένοι, ένα νομικό πλαίσιο. Ο μουφτής δεν έχει νομική παιδεία… Επίσης, δεν νοείται μουφτής να μη γνωρίζει καλά την ελληνική γλώσσα και να μην έχει κάποιον νομικό σύμβουλο να τον επικουρεί…»
Απ’ όλο αυτό το απόσπασμα οι εθνικώς ορθοί των τηλεπαραθύρων έμειναν σε μία φράση, αποσιωπώντας ταυτόχρονα το μεγάλο θέμα. Στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα, σε αντίθεση με την ασιατική γείτονα, χιλιάδες γυναίκες δεν έχουν την προστασία του αστικού νόμου, αλλά η ζωή τους εξαρτάται από τη βούληση ενός θρησκευτικού λειτουργού. Αυτός ορίζει σύμφωνα με τις ισλαμικές γραφές τι είναι δίκαιο και τι άδικο. Αν, μάλιστα, κάποιος δει κάποιες αποφάσεις των μουφτήδων (κάποιες είναι και τυπικά επικυρωμένες από την ελληνική Δικαιοσύνη) θα νομίσει πως έχουν εκδοθεί ανατολικά της Τουρκίας.
Βέβαια, το πρόβλημα δεν λύνεται εύκολα. Εκτός του γεγονότος ότι κάποιοι θα επικαλεστούν τη Συνθήκη της Λωζάννης κάθε επιχείρηση επιβολής της νομιμότητας πιθανότατα θα συναντήσει αντιδράσεις και εκ μέρους του πληθυσμού, αντιδράσεις που θα βασίζονται στην πολυχρονεμένη τους παράδοση. Ετσι, η ελληνική πολιτεία καμώνεται πως το πρόβλημα δεν υπάρχει, αλλά και στον δημόσιο διάλογο κυριαρχεί ο ρηχός εθνικισμός των κραυγών. Μόνο, που κλείνοντας τα μάτια τα προβλήματα δεν εξαφανίζονται και το μόνο στοίχημα που μπορούμε να βάλουμε είναι ο χρόνος που θα το συναντήσουμε οξύτερα μπροστά μας…