Κι ο Δίας -ουάου!- κι η Αρτεμη -ουάου!- κι η Αφροδίτη -ουάου στο τετράγωνο- κι ο Προμηθέας κι οι Δωριείς κι οι Αμαζόνες κι ο Ποσειδώνας κι ο Πάνας κι ο Ερμής, όλο το δωδεκάθεο επί της ευρωβιζιονιστικής σκηνής κι όλοι οι μύθοι υπό μορφή καρικατούρας, τάχα «διά τον σαρκασμόν του πράγματος». Ωρα είναι τώρα να ενοχληθούν οι πιστοί του Δία και της Ηρας, όσοι τέλος πάντων έχουν ταχθεί υπέρ της «αναβιώσεως της αρχαίας θρησκείας», ν’ αρχίσουν κι αυτοί τις αγωγές και τις μηνύσεις για προσβολή θρησκεύματος και να βγουν στους δρόμους, χλαμυδοφόροι ή μη. Κι εκεί δεν είναι απίθανο να συναντηθούν με τις ολιγομελείς είναι η αλήθεια «λαοσυνάξεις» των διαμαρτυρομένων για τον «Κώδικα» του Νταν Μπράουν ορθοδόξων, που κρατούν αποτροπαϊκά λιβανιστήρια «για να μην τους πλησιάζει ο Σατανάς», και να επιδοθούν στην ανταλλαγή θεολογικών επιχειρημάτων – λιβανιστήρια οι μεν, κεραυνούς από φελιζόλ οι δε. Με τόσους θεούς που έχουν γεννηθεί κι έχουν εκμετρήσει το ζην σε τούτα τα μέρη, είναι να απορεί κανείς και να μελαγχολεί που δεν επινοήθηκε και μια θεότητα ειδικευμένη στην άμεση αντιμετώπιση του κιτς.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι πολιτικοπνευματικοί ηγήτορες της Γιουροβίζιον, στελέχη της κυβέρνησης και της κρατικής τηλεόρασης, είδαν σαν μικρή Ολυμπιάδα τη μουσική «γιορτή». Ετσι εξηγείται γιατί τώρα βλέπουμε να αναπαράγονται τα κύρια γνωρίσματα των Ολυμπιακών: H πρώτη επανάληψη αφορά την «ιδεολογία», έναν εθνικολαϊκισμό δηλαδή που με ό,τι κι αν καταπιάνεται, βιάζεται να το βαφτίσει «εθνικό στοίχημα» και «εθνικό όραμα». Αν τα εθνικά οράματά μας είναι του υψηλότατου επιπέδου της Γιουροβίζιον, τότε μάλλον κάποιο προόβλημα υπάρχει με την όρασή μας, την εσωτερική όρασή μας. H δεύτερη αντιγραφή αφορά την αισθητική, μόνο που, αν στις τελετές των Ολυμπιακών η «αναπαράσταση» της ελληνικότητας ακροβατούσε επί ξυρού ακμής, στο γιουροβιζιονιστικό αντίγραφο το ξυράφι του κιτς δουλεύει ανενόχλητο.
Η τρίτη επανάληψη εντοπίζεται στη διαχείριση των οικονομικών: προκλητική σπατάλη αφενός, επίσης προκλητική αδιαφάνεια αφετέρου. Οπως για τους Ολυμπιακούς δεν μάθαμε και δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο ακριβώς κόστισαν, έτσι και για τη Γιουροβίζον θα μείνουμε εσαεί στο σκοτάδι, και θα μας τρώει η απορία αν για το φουστάνι της «απόλυτης σταρ» κ. Βίσση δαπανήθηκαν 170 ή 180 χιλιάδες αστεία ευρώ. Δεν τίθεται βέβαια ζήτημα για ένα δεκαχίλιαρο, αλλά βρε αδερφέ, αφού ζούμε στην εποχή της πλήρους διαφάνειας, δεν θα μας πείραζε να μάθουμε το ακριβές ποσόν, ώστε να καταλάβουμε και για ποιον λόγο μάς καλούν να «γιορτάσουμε»…