Τώρα που πλησιάζουν οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, άπαντες (δήμαρχοι, νομάρχες και υποψήφιοι) θα συμφωνήσουν στην οικονομική καχεξία και στην έλλειψη αρμοδιοτήτων που καθιστούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση συμπληρωματικό αποπαίδι της κεντρικής εξουσίας.
Η πρώην δήμαρχος Αθηναίων Ντόρα Μπακογιάννη δεν κουραζόταν να επαναλαμβάνει την ανάγκη μητροπολιτικής διοίκησης στο Λεκανοπέδιο (και στη Θεσσαλονίκη). Και είχε δίκιο. Οπως και ο (ανεπίσημα, ακόμα) κυβερνητικός υποψήφιος Νικήτας Κακλαμάνης.
Θα είχε, όμως, ενδιαφέρον να δούμε πώς αξιοποιούν οι δήμοι και οι νομαρχίες τους πενιχρούς προϋπολογισμούς τους. Τελευταία, όπως ίσως θα έχετε προσέξει, είναι πολύ της μόδας οι Δημοτικές Αστυνομίες. Νέα αγόρια και κορίτσια, ενδεδυμένα κιτρινοπράσινες στολές, περιπολούν τους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας. Σε δυάδες ή και περισσότεροι, είτε ανεβοκατεβαίνουν με χαλαρό ύφος την Ερμού (καμία σχέση με τους συνήθως βλοσυρούς και άκαμπτους άντρες της Ελληνικής Αστυνομίας) είτε ελέγχουν τη νομιμότητα από το εσωτερικό του περιπολικού τους. Μπροστά τους ή λίγο παραπέρα ανθίζει το γνωστό αθηναϊκό χάος: μοτοσικλέτες μεγάλου κυβισμού οργώνουν τους πεζόδρομους, αυτοκίνητα παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια και διαβάσεις πεζών. Δεν βαριέσαι! Τα δημοτικά όργανα κόβουν μία κλήση εδώ κι εκεί, για τα μάτια του κόσμου, και ξεσπάνε στους γνωστούς έγχρωμους μικροπωλητές που εμπορεύονται όλων των ειδών τις «μαϊμούδες». Ετσι, η νομιμότητα επιστρέφει στη μεγάλη μας πόλη.
Την ίδια στιγμή ένας αρχιτέκτονας, που τυχαίνει να χρησιμοποιεί για τις μετακινήσεις του αναπηρικό αμαξίδιο, πρέπει να οργανώσει δύο ολόκληρες μέρες τη μετάβασή του στο κέντρο της Αθήνας. Προσοχή: όχι σε κάποιο στενό της Κυψέλης, αλλά σε κεντρικότατο κτίριο πάνω στην πλατεία Συντάγματος. Να εξασφαλίσει (με εθελοντές τσιλιαδόρους;) μία θέση στάθμευσης κοντά στο Σύνταγμα και το δυσκολότερο: την πρόσβασή του στο κτίριο. Δηλαδή, να οργανώσει μία μικρή επιχείρηση έτσι ώστε να παραμείνουν ελεύθερες οι ράμπες για τα άτομα με αναπηρίες.
Ολα αυτά, αν δεν κάνω λάθος, εμπίπτουν στις αρμοδιότητες του Δήμου Αθηναίων και της Δημοτικής Αστυνομίας. Είναι κωμικό για όσους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τα βγάζουμε πέρα σ’ αυτήν την πόλη. Είναι τραγικό για όσους δεν έχουν την ίδια τύχη: τις μητέρες με τα καροτσάκια, τους ηλικιωμένους, τα άτομα με αναπηρίες. O Δήμος Αθηναίων ζητά να του παραχωρηθούν περισσότερες αρμοδιότητες όταν είναι ανίκανος να διαχειριστεί ορισμένες εξ αυτών που του έχουν παραχωρηθεί. H διασφάλιση προσπελάσιμων πεζοδρομίων είναι το ελάχιστο σε μία ευνομούμενη, δημοκρατική πόλη (που δεν είναι η Αθήνα). Τι επιπλέον δαπάνη χρειάζεται για να κρατήσεις τις πλατείες σου ανοιχτές κι ελεύθερες; Ποιος κοινός νους μπορεί να αποδεχθεί ότι ο προαύλιος χώρος του Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας Αθηνών πρέπει σε καθημερινή βάση να κατακλύζεται από τροχοφόρα; Πριν, λοιπόν, αρχίσουμε και μιλάμε για ανατινάξεις οικοδομικών τετραγώνων, ας διασφαλίσουμε τα στοιχειώδη. Και γι’ αυτό δεν χρειάζεται ούτε μισό ευρώ παραπάνω.