Θέλουμε να ελπίζουμε ότι στους φετινούς εμπρησμούς της Πεντέλης δεν θα θρηνήσουμε θύματα. Η ελπίδα αφορά μόνο τη διάσωση ανθρώπινων ζωών, διότι είναι σίγουρο πως δάση θα καούν. Το μαρτυρεί η πολύ πρόσφατη ιστορία -κάθε χρόνο χιλιάδες στρέμματα δάσους γίνονται στάχτη- και το εξασφαλίζει η κρατική ανοχή στο μετά τον εμπρησμό έγκλημα. Εκεί όπου κάποτε υπήρχε δάσος, φυτρώνουν περιουσίες εκατομμυρίων. Πανέμορφες πλαγιές, που κάποτε ήταν κτήμα όλων των Ελλήνων, ιδιωτικοποιούνται με ταχύτατους ρυθμούς. Κάποιοι επιτήδειοι, με τη συνενοχή των αρμοδίων υπηρεσιών της πολιτείας, τσιμεντώνουν τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου που είχε πριν από μερικά χρόνια η Αττική.
Το έργο παίζεται απαράλλακτα κάθε χρόνο και θα το δούμε πάλι εφέτος. Πολλαπλές εστίες φωτιάς, κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού, δηλώσεις και όρκοι αρμοδίων ότι η περιοχή θα αναδασωθεί και μόλις σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας θα αρχίσει να ακούγεται η μπετονιέρα. Μια βόλτα στα καμένα και καθ’ υπόσχεση αναδασωτέα μαρτυρεί του λόγου το αληθές. Περιφραγμένες εκτάσεις και γιαπιά είναι αποδείξεις της διαρκούς ασέλγειας στο μοναδικό δάσος που απέμεινε στην Αττική.
Το πρόβλημα δεν έγκειται απλώς στο γεγονός ότι σε δέκα χρόνια χάσαμε περί τα 180.000 στρέμματα πρασίνου. Ούτε στο ότι κάποιοι κλέβουν την κοινή μας περιουσία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι άλλο: Η ανοχή των αρμοδίων (όχι χωρίς πολιτικές καλύψεις) στην οικοδόμηση των καμένων, γίνεται κίνητρο για περισσότερους εμπρησμούς. Το κράτος είναι συναυτουργός στο κατ’ έτος έγκλημα.
Νόμοι υπάρχουν, αρκεί να εφαρμοστούν. Δεν χρειάζονται μακροχρόνια σχέδια και μεγάλες υποσχέσεις. Μόνον απλά πράγματα. Ηλεγξε, για παράδειγμα, κανείς το «πόθεν έσχες» που καταθέτουν κάθε χρόνο οι κρατικοί υπάλληλοι εντεταλμένοι για τη διαφύλαξη της Πεντέλης; Μετά τις πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού, οφείλει ο αρμόδιος εισαγγελέας να τα δει…