Εμεις

3' 25" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το πρόβλημα δεν είναι πως έφυγε ο κ. Δημήτρης Κωστόπουλος εξαιτίας όσων είπε. Το πρόβλημα δεν είναι καν ότι έμεινε ο κ. Μανώλης Κεφαλογιάννης παρ’ όλα όσα είπε. Το πρόβλημα κάθε κυβέρνησης είναι πως αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν κρίνονται με βάση όσα λένε και όχι με γνώμονα όσα δεν κάνουν. Η πολιτική έχει μπει στον αστερισμό των «σου ‘πα, μου ‘πες» και ουδείς ασχολείται με τα πεπραγμένα των εκατοντάδων πολιτικών στελεχών του δημόσιου τομέα.

Δεν μιλάμε, φυσικά για σκάνδαλα ή ζουμερά κουτσομπολιά που πλημμυρίζουν τη μικρή οθόνη, αλλά να… Γνώριζε κανείς Ελλην (που δεν ψηφίζει στην Αρκαδία) τον κ. Κωστόπουλο πριν από την αποπομπή του; Ηξερε ότι ήταν γενικός γραμματέας Κοινωνικών Ασφαλίσεων; Είχε αρμοδιότητες; Εργο; Αποτιμήθηκε αυτό με κάποιον τρόπο; Αγνωστο. Στα ελληνικά πολιτικά πράγματα ουδένα απασχολεί τι κάνει κάποιο στέλεχος του Δημοσίου. Ολοι ασχολούνται με το τι λέει. Ειδικά όταν πει τα λάθος πράγματα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αποπομπή του κ. Αδάμ Ρεγκούζα. Επί των ημερών της υπουργίας του τα δημόσια έσοδα καταβαραθρώθηκαν. Ο ίδιος έμεινε ακλόνητος στη θέση του. Αποπέμφθηκε αργότερα, διότι παραβρέθηκε σε λάθος πάρτι. Αρα, ο δεύτερος κανόνας επιβίωσης στην πολιτική είναι ποτέ μην πας σε γιορτή αν δεν γνωρίζεις το ποινικό μητρώο του διοργανωτή της. ΄Η τουλάχιστον μην αδιαφορείς γι’ αυτό.

Φυσικά, στην πολιτική δεν υπάρχουν ασφαλείς δείκτες αποτελεσματικότητας. Πολλές φορές λείπουν και από τις καλά οργανωμένες επιχειρήσεις. Αλλά κάποια μέτρα και σταθμά πρέπει να βρεθούν. Πρέπει να υπάρχουν απτοί στόχοι και συγκριμένη μέτρηση αποτελεσμάτων. Κάπως πρέπει να αξιολογούνται επί του πραγματικού τα πολιτικά στελέχη. Για να μην υποκύπτουν στη λαγνεία του εικονικού και στις παγίδες του.

Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τα πολιτικά στελέχη. Αγγίζει και τα κόμματα. Ολα ζητούν την προτίμηση των ψηφοφόρων με νεφελώδεις διακηρύξεις και υποσχέσεις πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Κανείς δεν δεσμεύεται για απτά και μετρήσιμα έργα. Κάποιοι μπορεί να χαριτολογήσουν πως είναι καλύτερα έτσι. Οταν τα κόμματα δεσμεύονται για το συγκεκριμένο, όλοι γνωρίζουν πως φλυαρούν για το ακατόρθωτο. Κλασικό παράδειγμα η ανάπτυξη 5% που προεκλογικώς υποσχέθηκε το 2004 η Νέα Δημοκρατία, ή η έκρηξη του χρηματιστηριακού δείκτη που υποσχέθηκε το 2000 το ΠΑΣΟΚ.

Τώρα, όλοι ομνύουν στη λύση του ασφαλιστικού, αλλά ουδείς θα δώσει σαφή και συγκεκριμένα νούμερα για το πώς θα προχωρήσει. Κανείς δεν πρόκειται να θέσει συγκεκριμένους στόχους για να μετρήσουμε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ολα χάνονται σε μια θολούρα «διαλόγου», «συναίνεσης» και ελπίδων πως ένα άλλο ασφαλιστικό είναι εφικτό. Δηλαδή, ακόμη και αν πιστέψουμε ότι η εισφοροδιαφυγή γεννά το πρόβλημα, ακόμη και αν ασπαστούμε την άποψη των συνδικαλιστών του ΙΚΑ ότι φτάνει στο ιλιγγιώδες ποσό των 1,8 δισ. ευρώ τον χρόνο, θα ήταν πολύ χρήσιμη η δέσμευση από κάποιους, ότι φέτος θα μειωθεί στο 1,5 δισ., του χρόνου στο 1,3 κ.ο.κ. Ετσι θα μπορούμε πραγματικά να τον κρίνουμε. Οχι ως προς τις προθέσεις του για τη λύση του ασφαλιστικού, αλλά ως προς τα αποτελέσματα που θα επιτύχει προς αυτήν την κατεύθυνση.

Είναι άτοπο να ελπίζουμε ότι κάποτε θα βρεθούν συνολικοί δείκτες αποτελεσματικότητας στην πολιτική. Η τελευταία είναι πολύπλοκη διαδικασία και δεν χωράει σε απλές μαθηματικές εξισώσεις. Ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, στην οποία τα κόμματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν στους απλούς στατιστικούς δείκτες, όπως είναι της ανεργίας ή του ρυθμού αύξησης τιμών του καταναλωτή.

Μπορούν όμως να γίνουν άλλα. Να μετατραπεί η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία σε ανεξάρτητη αρχή. Ετσι, ουδείς θα νομιμοποιείται να αμφισβητεί το έργο της. Μπορούν επίσης να βρεθούν κάποιοι δείκτες για επιμέρους δραστηριότητες της πολιτικής. Ειδικά εκείνες που έχουν να κάνουν με επενδυμένα χρήματα που στοχεύουν σε κάποια αποτελέσματα. Για τα τελευταία υπάρχουν συγκεκριμένα επιχειρηματικά εργαλεία ανάλυσης κόστους-ωφέλειας. Διδάσκονται σε κάθε οικονομική σχολή της χώρας. Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να υπολογίσουμε πόσο θα ωφελήσει το δημογραφικό η συλλογική μας επένδυση επιδότησης με 2.000 ευρώ κάθε τρίτεκνου ή αν αποτελεί απλώς ένα εθνικό χαρτζιλίκι σε κάποια ομάδα πληθυσμού. Θα ξέραμε πόσο αποδίδουν τα μέτρα καταπολέμησης της ανεργίας που κατά καιρούς εξαγγέλλονται και κυρίως θα μαθαίναμε πού αυτά χωλαίνουν. Θα γνωρίζαμε και πώς πήγαν επί των ημερών του κ. Κωστόπουλου τα ασφαλιστικά ταμεία, για να ξέρουμε και τι χάσαμε. Δυστυχώς προς το παρόν το μόνο που ξέρουμε είναι κάποιες θέσεις του για τη Σοφοκλέους…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή