Μέχρι το Σαββατοκύριακο της 15ης Ιουλίου, το οποίο θα υποχρεωθούν να περάσουν μαζί οι ηγέτες των οκτώ ισχυρών κρατών, πολλές πληγές πρέπει να επουλωθούν. Ο απειλητικός «ενεργειακός αρκούδος», προς τον οποίο θέλει να μοιάσει ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν, οφείλει να εγκαταλείψει τις απειλές. Δεν θα χάσει παρά τα «αυθόρμητα» χειροκροτήματα των βουλευτών, οι οποίοι, σύμφωνα με το πρακτορείο Ιτάρ-Τας διέκοψαν 47 φορές την ομιλία του προς το έθνος, στη μαρμάρινη αίθουσα του Κρεμλίνου. Βεβαίως, άλλο ενέργεια και άλλο πυρηνικές κεφαλές. Αλλωστε η προβολή της έννοιας του έθνους ήρθε ως παραπομπή στον αντισοβιετικό συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, κάτι που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί κατά τη σοβιετική περίοδο. Επιπλέον -όπως δεν παρέλειψε να τονίσει ο κ. Πούτιν- η σημερινή Ρωσία δαπανά το 1/25 όσων δίνουν οι Αμερικανοί για τη συντήρηση της στρατιωτικής τους υπεροχής.
Η φραστική σύγκρουση του Αμερικανού αντιπροέδρου Ντικ Τσένι με τον Ρώσο πρόεδρο ήταν αναμενόμενη. Τα σκληρά λόγια είναι η καλύτερη προετοιμασία για τη συνάντηση της ομάδας των Οκτώ, που γίνεται στην Αγία Πετρούπολη υπό ρωσική προεδρία. Η «απειλή» του κ. Μπους να μην πάει μέχρι την υπέροχη τσαρική και επαναστατημένη πόλη εκφράζει την αποστροφή των ΗΠΑ για τον ρωσικό αντιαμερικανισμό, που τόσο θέλγει και στην Ελλάδα παλαιούς κομμουνιστές και άλλους «αριστερούς» νεοσυντηρητικούς.
Ο Πούτιν δεν έχασε την ευκαιρία να παρομοιάσει τον υψηλό του καλεσμένο με τον «σύντροφο λύκο» που «δεν ακούει κανέναν» και του οποίου το «πάθος» (χρησιμοποίησε μάλιστα την ελληνική λέξη) για τα ανθρώπινα δικαιώματα «εξαφανίζεται όταν το απαιτεί η εξυπηρέτηση των δικών του συμφερόντων». Βεβαίως, ο Ρώσος πρόεδρος αναφέρεται σε ανέκδοτο της σοβιετικής εποχής, σύμφωνα με το οποίο ο λύκος, που πέφτει στο πηγάδι, μαζί με ένα αρνί και έναν άνθρωπο, διαλέγει να φαει τον τελευταίο…
Ολα τούτα δεν πρόκειται να σταματήσουν μετά τη συνάντηση των 8. Ο καβγάς για την ενέργεια διαμορφώνει μια «πολιτική των αγωγών». Κάθε σοβαρή γεωπολιτική ανάλυση αναλύει δύο γεγονότα: (α) το κόστος ενέργειας θα είναι πολύ ακριβότερο και, (β) όποιος ελέγχει το δίκτυο διανομής ενέργειας ελέγχει και την απόδοση των οικονομιών και τη διαμόρφωση συμμαχιών. Λογικό είναι λοιπόν να μιλά ο Πολωνός πρωθυπουργός για ένα νέο επαίσχυντο «σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ» αναφερόμενος στον αγωγό της Βαλτικής, που προσπερνά τη χώρα του για να τροφοδοτήσει τη Γερμανία και στον οποίο αμέσως προσκολλήθηκε η Μεγ. Βρετανία.
Οι Ευρωπαίοι έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν τα ενεργειακά στις συναντήσεις κορυφής του Ιουνίου. Χωρίς ατζέντα όμως, αφού και απροετοίμαστοι είναι και δύσκολα θα συντονίσουν τις «εθνικές» τους πρωτοβουλίες. Η Γαλλία, για παράδειγμα, διαθέτει πάντα το επιχείρημα της σχεδόν πλήρους ενεργειακής της ανεξαρτησίας, χάρις στην πυρηνική ενέργεια. Η Βρετανία του Μπλερ συζητά το θέμα σε αυτό το μήκος κύματος. Η Γερμανία φροντίζει να σύρει τον χορό των καλών σχέσεων με τη Μόσχα, όπως έδειξε η πρόσφατη επίσκεψη της κ. Μέρκελ. Η Ιταλία υπέγραψε χωρίς περιστροφές την περαιτέρω εμπέδωση των σχέσεών της με την (πρακτικώς) κρατική Γκαζπρόμ.
Είναι λοιπόν λογικό για την Ελλάδα να κοιτάξει με απόλυτο εγωισμό τα συμφέροντά της. Οχι γιατί πρέπει να υποστηρίξει μια ενεργοβόρα βαριά βιομηχανία, αλλά γιατί το μέλλον μας απαιτεί άνετη κατανάλωση ενέργειας και, ακόμη περισσότερο, γιατί έχουμε περιορισμένες αλλά πραγματικές δυνατότητες να λειτουργήσουμε ως διαμεσολαβητές των δικτύων διανομής και μεταφοράς ενέργειας. Αντί λοιπόν να αγωνιούμε για την προ δεκαετίας «τουρκική» επιλογή των Αμερικανών, που οδήγησαν στον 4 δισ. δολαρίων αγωγό Μπακού – Τσεϊχάν (θα λειτουργήσει από αυτό το καλοκαίρι), θα πράξουμε σοφότερα να αναγνωρίσουμε το έδαφος συνεργασίας.
Η υπόθεση του «πυρηνικού» Ιράν εγγράφεται στην ίδια προοπτική. Σε τελική ανάλυση, αν θέλει ας κατασκευάσει τον αγωγό των 2.500 χιλιομέτρων και 7 δισ. δολαρίων μέχρι και την Κίνα, άρα μέσω Ινδίας και -αυτό είναι το πλέον απίθανο- μέσω Πακιστάν. Αν το Ιραν θέλει τη «φτηνή και λαϊκή πυρηνική ενέργεια», προκειμένου να εξοικονομεί τα τεράστια αποθέματά του ώστε να διαδραματίζει σπουδαίο στρατηγικό ρόλο, τότε δεν έχει παρά να το παραδεχτεί. Σίγουρο και εξίσου λογικό είναι πως οι Ηνωμένες Πολιτείες αντικρούουν κάθε παρόμοια εξέλιξη, τουλάχιστον όσο το θεοκρατικό καθεστώς διατηρεί τα επιθετικά μουσουλμανικά χαρακτηριστικά του.