Αυτόν τον απόλυτα λογικό συλλογισμό έκανε ο συμπαθής καπετάνιος της ιστορίας, βλέποντας το καράβι του να πλέει ολοταχώς για να τσακιστεί στους βράχους της ακτής. Δεν είχε όμως το μυαλό ή το θάρρος να προχωρήσει και στο σωτήριο συμπέρασμα -την αλλαγή πορείας- και ναυάγησε. H ιστορία παραπέμπει ευθέως στη σημερινή πολιτική κατάσταση. Τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αντιπολίτευση γνωρίζουν τα προβλήματα και είμαι βέβαιος ότι γνωρίζουν και τις λύσεις, αλλά δεν τολμούν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος και να προχωρήσουν στην παραγωγή πολιτικής.
Αντίθετα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο λαός έχει πλήρη κατανόηση της αναγκαιότητας των μεταρρυθμίσεων, ακόμη και σε καυτά θέματα όπως της αγοράς εργασίας ή της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ χρεώνει βαρύ κόστος στην κυβέρνηση, γιατί δεν τολμά να προχωρήσει στην κάθαρση της διαπλοκής.
Δυστυχώς, εξίσου σαφής είναι και η άρνηση της κυβέρνησης να προχωρήσει στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, που απαιτούν τόλμη και ρήξεις, όπως δείχνει η αναβολή του ασφαλιστικού για μετά τις εκλογές, οπότε είναι βέβαιο ότι θα έχει καταστεί εκ των πραγμάτων άλυτο. Οσον αφορά το εθνικό άγος της διαπλοκής, καλύτερα να μη μιλάμε, γιατί τότε θα υποχρεωθούμε να υπογραμμίσουμε, ότι ταχύτερη συνθηκολόγηση κυβέρνησης με τη γλυκιά σαγήνη αυτής της αμαρτίας δεν υπήρξε ποτέ. H σχετική δε αντίθετη ρητορεία ακούγεται στα αυτιά του λαού, που ασφυξιά στον βρόχο της διαπλοκής, ως… χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
Ατολμη η αντιπολίτευση
Η συμπεριφορά της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εξίσου απογοητευτική. Δεν μπορεί να αρθρώσει, παρά τις συμπαθείς προσπάθειες του αρχηγού της, έναν ενιαίο ή έστω συγκροτημένο πολιτικό λόγο και να πάρει σαφείς θέσεις στα καυτά προβλήματα, ώστε να πείσει ότι κάτι έχει αλλάξει από την εποχή της λαϊκής αποδοκιμασίας της το 2004. Δεν έχει ούτε καν την τόλμη να ξεκινήσει ένα σοβαρό αγώνα, κατά της συνεχιζόμενης και αποθρασυνόμενης διαπλοκής, κάτι που θα ταίριαζε, εκ των πραγμάτων, ως γάντι σε ένα κόμμα σε αντιπολίτευση.
Η κυβερνητική πολιτική εξαντλείται σε μιντιακή «διαχείριση» των κρίσεων, που προκαλούν οι συχνές γκάφες της, με κορυφαίο παράδειγμα το φιάσκο των υποκλοπών, που μας εκθέτει ακόμα και διεθνώς και που ασφαλώς δεν έχουμε δει τον πάτο του. Αυτή όμως η τεχνική είναι εκ των πραγμάτων αναποτελεσματική και οπωσδήποτε δεν αναπληρώνει το κενό της άσκησης πολιτικής.
Γιατί, βέβαια, ακόμη και ο προσφιλής στην κυβέρνηση όρος της ήπιας προσαρμογής προδίδει ως έννοια την απουσία πολιτικής και την επιλογή να αφήνουμε τα πράγματα να προσαρμόζονται ηπίως, με άλλα λόγια να τραβούν τον δρόμο τους. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται ότι συμβαίνει και στον τομέα της Οικονομίας για τον οποίον σεμνύνεται η κυβέρνηση. Οι ελληνικές επενδύσεις ευημερούν, αλλά στο εξωτερικό, ενώ οι ξένες δεν εμφανίζονται στην Ελλάδα
Σκαμπανεβάσματα εσόδων
Το υπουργείο Οικονομίας παρακολουθεί με ψυχραιμία τα σκαμπανεβάσματα των δημοσίων εσόδων, ενώ το έλλειμμα, όπως μας λέει και η τελευταία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περιορίζεται στο ανώτατο παραδεκτό όριο του 3% του ΑΕΠ για το 2006, για να ξαναδιογκωθεί το 2007. Πιθανότατα θα δούμε και νέα επεισόδια στο σίριαλ της απογραφής, με κάποια προσεχή κυβέρνηση να αποκαλύπτει νέες μαύρες τρύπες, τουλάχιστον στα ασφαλιστικά ταμεία.
Ο απλός πολίτης ψάχνει και δεν βλέπει, αυτήν τη στιγμή, κάποιο αναπτυξιακό πρόγραμμα ή μια σοβαρή προσπάθεια στον τομέα της αγροτικής ανάπτυξης, της βιομηχανίας, της γεωργίας, των μεταφορών, της ναυτιλίας. O αρμόδιος υπουργός μάς λέει ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με το ακριβό πετρέλαιο, κάνοντας οικονομία, αλλά την ίδια στιγμή προκηρύσσει διαγωνισμό για νέες επιδοτούμενες μονάδες ηλεκτροπαραγωγής με καύσιμο εισαγόμενο φυσικό αέριο (που η τιμή του είναι συνδεδεμένη με το πετρέλαιο) και αποκλείει τον εγχώριο λιγνίτη, που έχει το μισό κόστος στην ηλεκτροπαραγωγή. Δεν έχουμε ούτε ενεργειακή πολιτική, αλλά μέτρα υπαγορευόμενα από τους εργολάβους της ενέργειας.
Να επισκεφθούμε τον τομέα της «επανίδρυσης του κράτους»; Εκεί οι πολίτες θα μας πυροβολήσουν γιατί η γραφειοκρατία και τα «γρηγορόσημα» καλά κρατούν και αυγατίζουν. Να μιλήσουμε για χωροταξία και για τα γραφεία της πολεοδομίας ή για τα αυθαίρετα που η τελευταία ρύθμιση τους έδωσε άλλη μια γερή ώθηση; Να μιλήσουμε για τα δάση που καταπατούνται και το περιβάλλον που συνεχώς υποβαθμίζεται;
Η κυβέρνηση, αντί να ασχοληθεί με όλα αυτά, επιχείρησε την περασμένη εβδομάδα άλλη μια «φυγή προς τα μπρος» ή μάλλον ένα μιντιακό ελιγμό αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Θα ανακοινώσει τις προτάσεις της για την τρίτη Αναθεώρηση του Συντάγματος, μέσα στα τελευταία είκοσι χρόνια. Είναι άραγε αυτό που μας λείπει; Εφαρμόζονται τόσο καλά τα Συντάγματα και οι νόμοι στη χώρα μας, που χρειαζόμαστε άλλο ένα για να σπάσουμε κάθε ρεκόρ παρανομίας;
΄Η μήπως χρειαζόμαστε ένα πιο πρόσφορο, «εκσυγχρονισμένο» και ευέλικτο συνταγματικό πλαίσιο, που να διευκολύνει την καταπάτηση του αιγιαλού και των δασών, τον πολλαπλασιασμό των αυθαιρέτων, την πλήρη και οριστική κυριαρχία της διαπλοκής στις συμβάσεις του δημόσιου τομέα και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και, τέλος, τη θεσμική υποθήκευση των βουλευτών και των κομμάτων;
Το δυσοίωνο συμπέρασμα από την παραπάνω ανάλυση, που όσοι δεν την κοιτάμε μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη της εξουσίας, γνωρίζουμε ότι αντιπροσωπεύει πλήρως την πραγματικότητα, είναι ότι «και ο γιαλός είναι στραβός και στραβά αρμενίζουμε». Το ευοίωνο συμπέρασμα είναι ότι το εθνικό μας ναυάγιο μπορεί να αποτραπεί αν η κυβέρνηση αλλάξει έγκαιρα πορεία. Το πλήρωμα -ο ελληνικός λαός- που της έδωσε καθαρή και ισχυρή εντολή το 2004, την ενθαρρύνει ακόμη και τώρα να τολμήσει ριζικές αλλαγές και να έρθει σε σύγκρουση, επιτέλους, με τη διαπλοκή.
Τι χρειάζεται και πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Ασφαλώς όχι με προτάσεις για ένα ακόμη Σύνταγμα. Χρειάζεται να γίνει αυτό που δεν έγινε τον περασμένο Φεβρουάριο: ένας ανασχηματισμός πραγματικός, με στελέχη που ξέρουν και τολμούν να δίνουν λύσεις. Και χρειάζεται ο Καπετάνιος να αδράξει με στιβαρό χέρι το τιμόνι και να κάνει αυτό που πιστεύει και δεν παύει να διακηρύσσει: να το στρίψει σε ξεκάθαρη πορεία σύγκρουσης, όχι με τον γιαλό, αλλά με τη σύγχρονη Λερναία Υδρα της Διαπλοκής.
Το πλήρωμα -ο ελληνικός λαός- είναι έτοιμο να χειροκροτήσει, να ανοιχτεί με θάρρος στο Πέλαγος της Ανάπτυξης και να κάνει το ηρωικό ρεσάλτο που θα εξαφανίσει το Πειρατικό της Διαπλοκής από τις ελληνικές θάλασσες. Αλλά, είναι και εξίσου έτοιμο, στην ενάντια περίπτωση, να γιουχάρει και εν καιρώ να αλλάξει καπετάνιο και αξιωματικούς. Το μεγάλο ερώτημα που θα ανακύψει όμως τότε είναι: «Με ποιους»; Στο χέρι του πρωθυπουργού είναι να αποφύγει να θέσει τον λαό μπρος σε τέτοιο κρίσιμο και ενδεχομένως τραγικό δίλημμα και αντίθετα να «γράψει ιστορία», ως ο ηγέτης που αποκατέστησε την Ελλάδα στη θέση που της αξίζει, στον 21ο αιώνα.