Ούτε ο ίδιος θα ήθελε να τον νεκρολογήσουμε. Θα προτιμούσε να μιλούμε γι’ αυτόν και για τη ζωή του, όπως καθημερινά μιλούμε για ζωντανούς και πεθαμένους, όταν έχουμε λόγο να τους θυμόμαστε. Και τον Γεράσιμο έχεις πολλούς λόγους να τον θυμάσαι συχνά.
Μιλούσαμε στο τηλέφωνο τακτικά. Διαβάζαμε εφημερίδες, ακούγαμε τηλεόραση και σχολιάζαμε τα γεγονότα. Κάθε τόσο τρώγαμε μαζί το μεσημέρι σ’ ένα εστιατόριο της Δροσιάς, στον «Κουρσάρο». Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα ανταλλάσσαμε ευχές και, όπως έκανε με πολλούς φίλους του, μού έστελνε ένα καλάθι με εκλεκτά «καλούδια», λάδι, ελιές, ποτά, ρώσικες κονσέρβες με καβουρομάνα. Και πάνω στο καλάθι μια μικρή ελληνική σημαία, σημάδι προσήλωσης στην πατρίδα και εκτίμησης στα ελληνικά προϊόντα: το λάδι, τις ελιές, το ψωμί και το κρασί, το ούζο, τα πορτοκάλια, τα τυριά, τη ρίγανη, τα χόρτα και τα ψάρια, που δεν τα βρίσκεις σε άλλη θάλασσα.
Τα καταστήματά του, τα περίφημα «AB Βασιλόπουλος» διέθεταν προϊόντα, τα καλύτερα, από κάθε γωνιά του πλανήτη. Αισθανόταν όμως χαρά και περηφάνια να ανακαλύπτει, να προμηθεύεται και να προσφέρει κάποιο προϊόν της ελληνικής γης. Πίστευε ότι θα μπορούσε να είναι ο κήπος της Ευρώπης, με μοναδικά προϊόντα, γεμάτα φως, ήλιο και αρμύρα της θάλασσας.
Συχνά μιλούσε για τη ζωή του, για τους ανθρώπους που γνώρισε, σημαντικούς και ασήμαντους, επώνυμους και ανώνυμους. Για το χωριό του στη Γορτυνία, όπου «φύτρωναν μόνο πέτρες και πουρνάρια» και πώς έφυγε από κει για να αναζητήσει την τύχη του στην Αθήνα. Θα μου πείτε τυπική ελληνική περίπτωση, να ξεκινάς από το μηδέν και να φτάνεις πολύ ψηλά, να γίνεσαι ο πρώτος και να θέλεις να είσαι ο πρώτος στον τομέα που διάλεξες ή η τύχη σε έφερε: στις επιχειρήσεις, στην επιστήμη, στην πολιτική…
Κάθε περίπτωση όμως είναι και ένα μυθιστόρημα και ένας άνθρωπος που μέσα του έχει θέληση, ενέργεια και εργατικότητα χωρίς όρια. Αυτός ήταν ο Γεράσιμος Βασιλόπουλος! Οταν μιλούσαμε για την ανεργία και τους ανέργους έλεγε ότι ποτέ στη ζωή του δεν έμεινε άνεργος, ούτε μια μέρα. Και ότι έχει την εντύπωση ότι ποτέ δεν θα έμενε άνεργος, κάτι θα έβρισκε να κάνει για να βγάλει το ψωμί του.
Οταν αποχώρησε από τη διεύθυνση των καταστημάτων του, τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια, πάλι δεν έμεινε άνεργος συνταξιούχος. Ιδρυσε την Τράπεζα Τροφίμων και νωρίς κάθε πρωί βρισκόταν στο γραφείο του. Τι ακριβώς είναι η Τράπεζα Τροφίμων.
Ο Γεράσιμος από πολύ νωρίς παρατήρησε ότι αλλού τα τρόφιμα λείπουν παντελώς και οι άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα και αλλού αφθονούν και τα καίνε. H Τράπεζα Τροφίμων κάνει αυτό το απλό: Μαζεύει τρόφιμα από εκεί που αφθονούν και τα μοιράζει εκεί που λείπουν. Είναι ένα μεγάλο μη κερδοσκοπικό ίδρυμα με δικές του εγκαταστάσεις και δικά του μέσα.
Σε αυτό το ίδρυμα αφιέρωσε τα τελευταία 10-15 χρόνια της ζωής του. Και όποιος από τους πολλούς φίλους και γνωστούς του τον θυμάται και θέλει να του κάνει μνημόσυνο ας ενισχύσει την ιδέα και το ίδρυμα της Τράπεζας Τροφίμων. Θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον Γεράσιμο Βασιλόπουλο… Θα τον αποχαιρετίσουμε σήμερα από το A΄ Νεκροταφείο στις 3 μ.μ.