Κάτι σαν «τελικός» – διαλέξτε και πάρτε όποιον θέλετε: κυπέλλου, τσάμπιονς λιγκ, μουντιάλ… Με καλή παρέα (για χαβαλέ και… ψιλοστοιχήματα!), μπίρες παγωμένες, σπανακόπιτες και τυρόπιτες σπιτικές (είπαμε TV-dinner, αλλά όχι και τη συνήθη σκυλοφαγία των φαστφουντάδικων!), μια γενναία προκαταβολική δόση απαρέσκειας και περιφρόνησης του θεσμού σχεδόν από όλους τους στρογγυλοκαθισμένους μπροστά από την τηλεόραση και… απέραντη διάθεση σχολιασμού και κουτσομπολιού… Μια τυπική βραδιά γιουροβίζιον, πόσω μάλλον που η φετινή είχε και «εθνική έδρα»!
Κανείς από τη συντοφιά δεν ήταν ποτέ του πελάτης των νυκτερινών κέντρων, οι περισσότεροι ακούν συνήθως κλασική μουσική (και καλά, παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα!), δεν παρακολουθούν (δουλεύουν, άντρες και γυναίκες…) «πρωινάδικα», αηδιάζουν αν καμιά φορά νωρίς το απόγευμα στη διάρκεια του ζάπινγκ πέσουν πάνω στις γνωστές κατινίστικες εκπομπές των «επώνυμων» κυριών της εμπορικής (από πέρσι, φευ, και της δημόσιας…) τηλεόρασης. Με λίγα λόγια, η σύνθεση του Σαββατόβραδου κάθε άλλο παρά «κολλούσε» με την επιλογή να απορριφθεί κάθε ιδέα για έξοδο και να προτιμηθεί η «εξέδρα» της Γιουροβίζιον…
Από τα διαγωνιζόμενα τραγούδια κανείς δεν ήξερε κανένα – πλην φυσικά των… «Απάντων» της Βίσση, αναγκαστικά, από την… πλύση εγκεφάλου και τον βομβαρδισμό των αυτιών που προηγήθηκαν συστηματικά από όλα τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις τον τελευταίο μήνα. Δυο-τρεις ήξεραν πως είχε απορριφθεί η συμμετοχή της Κύπρου (και αυτό επειδή… φρόντισε ο «μιντιακός» πρόεδρος του «Λάος», που έφερε ο αθεόφοβος το θέμα στην Ευρωβουλή και έτσι αποτέλεσε και είδηση στα τηλεοπτικά «δελτία» των 8…) και μια κυρία κάπου είχε δει την Ελληνίδα (για δες, που στην Αμερική δεν σε… απελαύνουν αν, καίτοι Αμερικανός δηλώσεις άλλης εθνικότητος ούτε σου ζητούν έγγραφη «μετάνοια») πανέμορφη κ. Μενούνος και είχε διαμορφώσει άποψη: «Θα αρέσει σε όλους τους αρσενικούς…»!
Περάσαμε καλά το Σαββατόβραδο – χωρίς πολλές πολλές απαιτήσεις, χωρίς γκρίνιες και μεμψιμοιρίες, χωρίς διάθεση να… κατακεραυνώσουμε ατέλειες, ακόμη και υπερβολές. Επιτέλους, ένα πανηγύρι ήταν, στην τηλεοπτική λογική στημένο (ας μην ξεχνάμε: δεν πρόκειται για φεστιβάλ μουσικής και τραγουδιού, τηλεοπτικό θέαμα είναι και στους τηλεθεατές αποβλέπει…) ούτε καν τα συμφέροντα των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών δεν εξυπηρετεί. Αναλογιστείτε πόσες «πρωτιές» όλα αυτά τα χρόνια που στήνεται το γιουροβιζιονικό σκηνικό έγιναν και μεγάλες παγκόσμιες δισκογραφικές επιτυχίες και θα καταλάβετε πού στοχεύει όλο το πράγμα…
Και το «χάζεμα» θα ήταν ακόμη πιο αυθόρμητο και αποφορτισμένο, αν όλο αυτό το πανηγυράκι δεν είχαν σπεύσει οι κρατικοί αρμόδιοι να το βαρυφορτώσουν με «φτιασίδια» και… «εθνικούς στόχους» (μα, είμαστε σοβαροί – μέχρι και στα «συν» της κυβέρνησης τόλμησαν να περιλάβουν τη διοργάνωση της Γιουροβίζιον στην Αθήνα, ακόμη και υπουργοί!), αν δεν το ενέτασσαν στους «επικοινωνιακούς» (κατά τη γνώμη τους…) σχεδιασμούς τους, αν δεν ξόδευαν ένα σκασμό λεφτά, πολύ περισσότερα απ’ όσο αυτή καθ’ αυτή η διοργάνωση απαιτούσε, αν δεν επιχειρούσαν να κάνουν το παγκόσμιο τηλεοπτικό σόου… «εθνική υπόθεση», με υπερβολές, καραγκιοζιλίκια (θα χρησιμοποιούσαμε τον όρο και… χωρίς το προηγούμενο Κεφαλογιάννη!) τόσο στο εσωτερικό (που, επιτέλους, δεν «ψηφίζει» κιόλας!) όσο και στο εξωτερικό, με… κινητοποιήσεις πρεσβειών, εκστρατείες στην ομογένεια (με κρατικές δαπάνες, όπως λέγεται) και πάει λέγοντας…
Ετσι κι αλλιώς, αυτού του είδους τα σόου πολύ μικρή σχέση έχουν με την τέχνη και την καλλιτεχνική δημιουργία. Είναι ακριβώς «σόου», δηλαδή θέαμα – όμορφες κοπέλες με προκλητικά ντυσίματα, «χάπενινγκ» πάνω στη σκηνή με φωτιές, «τέρατα», κεφάλια που βγαίνουν μέσα από… πιάνα, σχεδόν μεσήλικες που παρά τα κοστουμάκια και τις γραβάτες τους ξαφνικά «τα παίρνουν» και αρχίζουν να χτυπιούνται σαν σεληνιασμένοι, σεξουαλικών συνειρμών χορευτικά και λικνίσματα. Να «κολλάει» στην οθόνη το τηλεοπτικό κοινό των κάμποσων εκατοντάδων εκατομμυρίων, να πέφτουν σαν χαλάζι τα SMS (και να οικονομάνε όλοι – από τις εθνικές τηλεοράσεις μέχρι την EBU!), να τα ακουμπάνε οι «χορηγοί». Μια καλοστημένη «μπίζνα», με άλλα λόγια, που προσφέρεται για χάζι και τίποτε πιο «βαθύ» και… «εθνικό»!
Πέρυσι που «σκίσαμε» και ήρθαμε «Νάμπερ Ουάν», πανηγυρίσαμε για την Παπαρίζου «μας» και το τραγούδι «μας» που δεν άφησε περιθώρια για «στημένες ψηφοφορίες» και «γκρουπ κρατών», που ψηφίζουν (δεν το αποκλείουμε…) με εθνικά και «τοπικιστικά» κριτήρια γειτόνων και συμμάχων. Φέτος που τα κατά Βίσση (και Καρβέλα…) «Απαντα» δεν κατάφεραν να μπουν έστω στην πρώτη πεντάδα… ανακαλύψαμε «συνωμοσίες», εκ των προτέρων αλισβερίσια μεταξύ τηλεθεατών και κυβερνήσεων διαφορετικής «σημαίας» – και δεν έχουμε καν τον στοιχειώδη νου να μη λέμε τέτοιες σαχλαμάρες επίσημα και δημόσια! Οπως κερδίσαμε πέρυσι, με τις ίδιες… λογικές και διαδικασίες χάσαμε φέτος – ωραία, καλά περάσαμε, χαζέψαμε, άντε και του χρόνου! Οπως εμείς είχαμε (κάθε χρόνο έχουμε…) σίγουρο το «12άρι» της Κύπρου (επ’ αμοιβαιότητι…), έτσι κάποιοι άλλοι έχουν σίγουρη την προτίμηση των δικών τους «αδελφών»…
Κατά τα… άλλα, αυτό που θα μείνει από τη φετινή «ελληνική» Γιουροβίζιον είναι η φινλανδική «πρόκληση» με τα «τέρατα» που τόλμησαν και έκαναν την έκπληξη και το (καλύτερο, κατά τη γνώμη μας…) ρουμανικό τραγούδι, που μπορεί «εκλογικά» να ‘ρθε τέταρτο, αλλά έχει ήδη γίνει «χιτ» στα μπαράκια και τα κέντρα ανά την Ευρώπη…