H καρδιά του Γεράσιμου Βασιλόπουλου κουράστηκε και σταμάτησε τα ξημερώματα της Κυριακής, ώρα 3 π.μ., εορτής Κωνσταντίνου και Ελένης. Αντί να ακούσουμε τον ίδιο με την ήρεμη ευγενική φωνή του να μας δίνει τις ευχές του, χτύπησε το τηλέφωνο και έφερε τη θλιβερή είδηση του θανάτου του. Τα δώρα του είχαν φθάσει, όπως πάντα, σηματοδοτώντας κάθε μεγάλη γιορτή -Σαρακοστή, Πάσχα, Χριστούγεννα, ονομαστική εορτή- σε ένα καλάθι γεμάτο Ελλάδα. Με λάδι, ελιές, ούζο, όσπρια, ελληνικό κρασί και, αντί για την υπογραφή του, τα σημαιάκια με τη γαλανόλευκη. Είχε φθάσει στην ηλικία των 88 ετών -γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1917, στο ορεινό χωριό της Ηλείας, στην Κερτίζα, Αγία Κυριακή το νέο της όνομα, από γονείς αγρότες, το τέταρτο από τα επτά παιδιά μιας οικογένειας που ζούσε από τη γη, καλλιεργώντας τη, και από τις ελιές- χωρίς να πάψει ούτε στιγμή να εργάζεται από την ηλικία των 13 ετών, όταν άφησε το χωριό και ήρθε στην Αθήνα, συνεχίζοντας να μορφώνεται σε νυχτερινό σχολείο. Κοντά του ήρθαν και δύο από τα αδέλφια του και με σκληρή εργασία κατάφεραν, το 1939, να αγοράσουν το μικρό τυχερό κατάστημα τροφίμων της οδού Βουλής 29, που το ανακαίνισαν και έβαλαν την επιγραφή, που έμελλε να γίνει διάσημη – «Αφοι Βασιλόπουλοι». Ποτέ δεν ήθελε από τους δημοσιογράφους να γράφουν για εκείνον, για την εκπληκτική του σταδιοδρομία, όταν από «μπακαλόπαιδο» σε ξένα χέρια, έγινε ιδιοκτήτης, πάντα με τα αδέλφια του, πρώτα στο Βουλής και μετά στο κατάστημα τροφίμων της Σταδίου 19, δίπλα στο «Αττικόν», το οποίο κράτησε και το νοιαζόταν προσωπικά, αφού είχε πια αποτραβηχτεί από την αλυσίδα των «AB» και είχε ιδρύσει, πρώτος στην Ελλάδα, τον θεσμό της Τράπεζας Τροφίμων, παίρνοντας την ιδέα από το εξωτερικό. Στις 11 κάθε πρωί ήταν στο γραφείο του «γιατί μόνο το παράδειγμα του επικεφαλής εμπνέει και κάνει αποδοτικούς τους άλλους εργαζόμενους». Και «Μη γράφετε για μένα. Γράψτε για την Τράπεζα Τροφίμων, για το έργο που δίνει τροφή σε παιδιά, γέροντες, σε κάθε λογής συνανθρώπους που έχουν την ανάγκη μας».
Ο «χρυσός» της Ελλάδος
Αυτό μας έλεγε και, βέβαια, «Γράψτε για το λάδι, για τις ελιές. Αυτός ο καρπός της ελιάς είναι ο πραγματικός χρυσός της Ελλάδος, αυτός δίνει υγεία και μακροζωία στον άνθρωπο και ως εξαγώγιμο προϊόν ευρωστία στην οικονομία»… H αγάπη του για τον συνάνθρωπο, εκείνον που βρίσκεται σε ανάγκη, ήταν απεριόριστη και είχε πολλούς τρόπους να την εκδηλώνει, συντρέχοντας και χωρίς να επιζητεί δημοσιότητα. Πολλά τα επίθετα που χαρακτηρίζουν τον Γεράσιμο Βασιλόπουλο, τον άνθρωπο και τον επιχειρηματία που πήρε από τα χέρια τού τότε διαδόχου και νυν βασιλιά Αλβέρτου του Βελγίου το 1991 το βραβείο Mercurius, ως ο καλύτερος επιχειρηματίας του κλάδου τροφίμων, και που το 1992, μαζί με τον αδερφό του, πούλησαν την πλειοψηφία των μετοχών της Αλφα Βήτα στον βελγικό όμιλο Delhaize Le Lion, ενώ ο ίδιος διατήρησε την προεδρία της εταιρείας ώς το 1996. Εργατικός, διορατικός, προοδευτικός, εύστροφος, με μυαλό που γεννούσε ιδέες, έβλεπε το παρόν και προέβλεπε το μέλλον, έφερε στην Ελλάδα τον θεσμό των πολυκαταστημάτων – super market. Αρνήθηκε τον όρο «μπακάλικο», ήθελε να υπάρχουν τα πάντα σε αφθονία και με μεγάλη ποικιλία, και αυτό αποδίδει το θρυλικό σύνθημα «και του πουλιού το γάλα»! Από το πολυκατάστημα του Ψυχικού «AB Βασιλόπουλοι», που ίδρυσε με τον αδερφό του το 1966, και με το πρώτο κατάστημα στο Παλαιό Φάληρο δημιουργήθηκε η αλυσίδα των «AB», που λειτούργησε σαν φάρος προόδου για τις άλλες φίρμες που ακολούθησαν στον τομέα των τροφίμων. H αγάπη του για τη φύση τον έκανε να δημιουργήσει το δικό του υποδειγματικό αγρόκτημα στη Λάκκα Σπέλλα στην Αττική, με το εκκλησάκι που γιορτάζει την 1η Ιουλίου «Κοσμά και Δαμιανού». Μετά τη λειτουργία σίμωναν τα κοπάδια από πρόβατα και γίδια και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος πρωτοστατούσε γελώντας ευφρόσυνα στον Αγιασμό. Διπλωμάτες, φίλοι και όλο το προσωπικό μετά τη λειτουργία το ‘ριχναν και στο φαγοπότι κάτω από τη σκιά των πεύκων! Και σαν άνθρωπος που πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια με τον πόλεμο, την κατοχή και τον αγώνα για την επιβίωση να κάνει το παιδί να γίνεται άντρας, χωρίς τις ανησυχίες της εφηβείας και τις ανασφάλειες των σημερινών νέων, ο Γεράσιμος Βασιλόπουλος δεν ξέχασε ποτέ τον συνάνθρωπό του. Για την κοινωνική του προσφορά και για το έργο του Ιδρύματος «Τράπεζα Τροφίμων για την καταπολέμηση της πείνας» βραβεύτηκε πολλές φορές. Το 2003 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κωστής Στεφανόπουλος του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος, ενώ έχει τιμηθεί από τον πρώην δήμαρχο Αθηναίων κ. Δημήτρη Αβραμόπουλο για την κοινωνική του προσφορά στην πόλη και τη στήριξη των αστέγων. Απλός και λιτός στη ζωή του, καλός οικογενειάρχης, σύντροφος ευγενικός και στοργικός για την κ. Νανά Βασιλοπούλου, πάντα καλοντυμένος και φιλοπρόοδος, διάβαζε την «Καθημερινή», μιλούσε με μας τους δημοσιογράφους της και ζητούσε αυστηρά από μας να στηρίζουμε με τα άρθρα και τα κείμενά μας τις αξίες της ζωής.
Γι’ αυτόν, όπως και για μας, «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια», το τρίπτυχο του καλού Ελληνα αποτελεί ιερή επιταγή και όσοι το ειρωνεύονται είναι επειδή ξέρουν καλά τη σημασία του ως προς την πρόοδο και του ατόμου που πιστεύει στις αξίες αυτές όσο και της κοινωνίας που στηρίζεται σε αυτό. Πάνω απ’ όλα ήταν ο φίλος στις δύσκολες στιγμές, ευεργέτης χαμηλών τόνων με σιωπηλή κοινωνική προσφορά. Εχει αναστηλώσει τρεις εκκλησίες στην Πόλη, και ο τίτλος που τον χαροποίησε είναι αυτός του Αρχοντος Ορφανοτρόφου που του απένειμε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος. Χάσαμε ένα μεγάλο πατριώτη, ένα βαθιά θρησκευόμενο Ελληνα και έναν άνθρωπο που μπορούσες να βασιστείς σ’ αυτόν και στη διακριτικότητά του στις δύσκολες στιγμές. Κι όπως πάντα άκουγε τους καημούς των άλλων και ποτέ δεν φανέρωνε δικά του προβλήματα, όπως τον βλέπαμε γελαστό, καλοσυνάτο, νομίζαμε ότι θα τον έχουμε πάντα κοντά μας, βράχο που ο χρόνος δεν θα υπέσκαπτε. Κι όμως, σήμερα, Τρίτη 23 Μαΐου, στις 3 μ.μ. στο A΄ Νεκροταφείο Αθηνών, θα αποχαιρετίσουμε τον Γεράσιμο Βασιλόπουλο, με τη βαθιά θλίψη ότι δεν θα ξανακούσουμε τη φιλική του κουβέντα, τις πολύτιμες νουθεσίες του, τη γνώμη του για πολλά θέματα, που όντας φιλομαθής και φιλοπρόοδος παρακολουθούσε άγρυπνα. Μένει όμως το παράδειγμά του, η προσφορά του και η σοφία του. «O άνθρωπος πρέπει να μείνει ψυχρός και αδιάφορος μπρος στον πόνο, απαράλλαχτα, όπως το ξύλο του κέδρου κρατά το άρωμά του, ακόμα κι όταν το κόψει το τσεκούρι». Αυτό το γνωμικό του Βούδα, ο Γεράσιμος Βασιλόπουλος το ‘στειλε σε κορνίζα, για να δώσει δύναμη σε γονιό που γνώρισε τον πόνο τον μεγάλο. Τώρα, στον δύσκολο αυτόν αποχαιρετισμό, θυμόμαστε το άρωμα της προσφοράς και της αγάπης του στον άνθρωπο, όπως το άρωμα του κέδρου…