Δεν πρόλαβε να ζήσει, για 10 μέρες… O χειριστής του ελληνικού F-16 που συγκρούσθηκε χθες πάνω από το Αιγαίο με τουρκικό μαχητικό, ο χειριστής του οποίου ευτυχώς σώθηκε αφού πρόλαβε να εκτιναχθεί με το κάθισμα από το αεροσκάφος του. Για 10 μέρες. Μέχρι την 1η Ιουνίου που θα αρχίσει να εφαρμόζεται και φέτος το γνωστό «μορατόριουμ» μεταξύ των δύο χωρών στη θάλασσα και στον αέρα του Αιγαίου, κατά πώς συμφώνησαν Καραμανλής και Ερντογάν στην τελευταία τους συνάντηση. Κάθε καλοκαίρι. Που η περιοχή σφύζει από την τουριστική κίνηση, οι δύο γειτονικές χώρες συμφωνούν να απέχουν από ενέργειες που μπορούν να οδηγήσουν σε «ατυχήματα» σαν το χθεσινό ή ακόμη χειρότερα στον προθάλαμο «θερμού επεισοδίου». Υποθέτουμε από… σεβασμό στον Ξένιο Δία και τα συμφέροντα των τουριστικών επιχειρήσεων (αλλά και του δημόσιου κορβανά…) των δύο χωρών, ένθεν κακείθεν του Αιγαίου. Να μη χαρακτηριστεί η τουριστική περιοχή που προτιμούν εκατομμύρια ξένοι επισκέπτες κάθε χρόνο ως «υψηλού κινδύνου» και χαθούν τα εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε τουριστικό συνάλλαγμα…
Από 1ης Ιουνίου και για ολόκληρη την τουριστική περίοδο το Αιγαίο «ανήκει στα ψάρια του» και ο πάνω από αυτό αέρας στα πουλιά του! Και με το που βγαίνουν τα… χειμωνιάτικα, αρχίζουν πάλι οι προκλήσεις, οι έμπρακτες και τόσο επικίνδυνες αμφισβητήσεις για τα όρια της κυριαρχίας στην περιοχή… Που φέρνουν σχεδόν σε καθημερινή βάση τις πολεμικές μηχανές και της μιας και της άλλης πλευράς σε εκρηκτική «εγγύτητα», με το ενδεχόμενο να συμβεί το κακό από τη μια στιγμή στην άλλη πολύ πιο ρεαλιστικό από το να μη συμβεί…
Αν κάτσει κανείς να υπολογίσει πόσες αναχαιτίσεις και αερομαχίες γίνονται καθημερινά πάνω από το Αιγαίο μεταξύ οπλισμένων ελληνικών μαχητικών που σηκώνονται για να αντιμετωπίσουν τα αμφισβητούντα την εθνική μας κυριαρχία (και αυτά οπλισμένα…) τουρκικά, δεν είναι να απορεί που συνέβη το χθεσινό κακό με την τραγική κατάληξη για τον Ελληνα πιλότο, αλλά να… εκφράζει την «ικανοποίησή» του που δεν έχουμε συχνότερα και περισσότερα ανάλογα «συμβάντα».
Δύο τα ελληνικά μαχητικά που «ενεπλάκησαν» χθες με τρία τουρκικά στην αερομαχία κατά την αναχαίτιση («κλειστή εναέρια μάχη» αποκαλούν αυτήν τη διαδικασία οι χειριστές), μια διαδικασία που το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιούνται τα όπλα που φέρουν τα πολεμικά αεροσκάφη δεν την καθιστά λιγότερο επικίνδυνη, όπως δυστυχώς απέδειξε η «κατάληξη» της χθεσινής… Πολύπλοκες και υπερευαίσθητες πολεμικές μηχανές, που πετούν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες σε απόσταση κυριολεκτικά «αναπνοής» από τα αντίπαλα μαχητικά, δεν θέλουν παρά το παραμικρό λάθος χειρισμού (όπως λέγεται ότι έκανε χθες ο πιλότος του τουρκικού F-16 το οποίο και συνεκρούσθη με το ελληνικό), την απειροελάχιστη στιγμιαία «αστοχία» για να συμβεί το κακό.
Βάλτε τώρα με τον νου σας τι συμβαίνει «εκεί πάνω», όταν οι επίσημες ανακοινώσεις (γιατί υπάρχει και η μη ανακοινώσιμη πραγματικότητα – για τους όποιους λόγους…) αναφέρουν δεκάδες παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου και παραβάσεις των διεθνών κανόνων, από σμήνη τουρκικών μαχητικών, τα οποία σηκώνονται για να αντιμετωπίσουν ανάλογου αριθμού δικά μας… Οταν οι «κλειστές εναέριες μάχες» αποτελούν καθημερινότητα τόσο για τους δικούς μας όσο και για τους Τούρκους χειριστές, μια καθημερινότητα που εμπεριέχει και τους κινδύνους της κόπωσης των πληρωμάτων, του «ευερέθιστου» νεαρού της ηλικίας τους, ακόμη και του εθνικού φανατισμού που αναπόφευκτα δημιουργείται όταν καλείσαι μέρα παρά μέρα να «παίζεις πόλεμο» (και δη σε τόσο κοντινές συνθήκες με τον πραγματικό…) και να ρισκάρεις τη ζωή σου.
Να λέμε «πάλι καλά» που τραγωδίες σαν τη χθεσινή δεν συμβαίνουν συχνότερα. Ιδιαίτερα όταν όλοι θυμόμαστε τους διαλόγους μεταξύ των χειριστών δύο ελληνικών μαχητικών, πριν από κάμποσο καιρό, που (για λόγους «εθνικού φρονήματος» και «ηθικού», άραγε;) «παίχτηκαν» και στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων από μιαν ανάλογη με τη χθεσινή «εμπλοκή» και αερομαχία, όπου ο ένας (εμφανώς φορτισμένος…) έλεγε μέσω του ασυρμάτου στον συνάδελφό του «τον έχω εγκλωβίσει τον π….η, να του ρίξω;» – και δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία πως αντίστοιχες φορτίσεις και «τσίτες» συμβαίνουν και στα τουρκικά πληρώματα…
Χωρίς αμφιβολία, η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει ένα προκλητικό και διαρκώς «αμφισβητούντα» κακό γείτονα. Που μεθοδεύει και κλιμακώνει τη δράση του για να δημιουργεί καταστάσεις (ελπίζει και «τετελεσμένα»…) που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητες, δίχως αντίδραση, «στο ντούκου». Αυτό το «παιχνίδι» όμως των παραβιάσεων, από τη μια, και των αναχαιτίσεων (των «κλειστών εναέριων μαχών» περιλαμβανομένων), από την άλλη, που από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί από «παιχνίδι» να μετατραπεί σε εφιάλτη, κρατάει πολλά χρόνια. Και δείχνει αδιέξοδο…
Οχι μονάχα από την άποψη της «απρόβλεπτης» κρίσης που μπορεί να προκληθεί από συμβάντα σαν το χθεσινό, αλλά και από καθαρά οικονομική άποψη. Ιλιγγιώδη τα ποσά που δαπανώνται για εξοπλισμούς – που για την Ελλάδα τουλάχιστον δεν έχουν άλλο λόγο παρά την αντιμετώπιση της «εξ ανατολών» απειλής. Ολοι αντιλαμβανόμαστε (σίγουρα το ίδιο συμβαίνει και σε μεγάλο τμήμα της τουρκικής κοινωνίας…) πως επιβάλλεται να υπάρξει συντεταγμένα, προσεκτικά σχεδιασμένα, με μακροπρόθεσμη στόχευση, και κάποια άλλη προσέγγιση της «ιδιαιτερότητας» στις σχέσεις των δύο χωρών. Αλλιώς, ο κίνδυνος του «τυχαίου» (πλην μετά μαθηματικής βεβαιότητας προβλέψιμου) μιας γενικευμένης σύρραξης θα ελλοχεύει…