Ανεμοδεικτης

3' 48" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

T ο ‘χουμε πια συνηθίσει και δεν μας κάνει εντύπωση. Για την τραγική έλλειψη «πρασίνου» σε τούτη την πόλη (που όλοι μας την αποκαλούμε «τσιμεντούπολη»…) η αναφορά – πρέπει να κάνει ταξίδι στο εξωτερικό ο Αθηναίος, για να δει και να απολαύσει από κοντά το πώς οι άλλες πρωτεύουσες εννοούν (και φροντίζουν να αναδεικνύουν και να προστατεύουν) το «ανθρώπινο φυσικό περιβάλλον» των αστικών περιοχών. Με πάρκα, με δενδροφυτεύσεις των πεζοδρομίων, με εκμετάλλευση και της τελευταίας γωνιάς για να ανθίζουν λουλούδια και να μεγαλώνουν θάμνοι, με δημιουργία ακόμη και τεχνητών «νησίδων» στις μεγάλες λεωφόρους, έστω και μόνο με γκαζόν… Εμείς εδώ όταν μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο ξεκινήσαμε να ξαναχτίσουμε, στην πραγματικότητα, την Αθήνα (τη «διαμαντόπετρα στης γης το δακτυλίδι…»!) όχι μόνο δεν φροντίσαμε να αναστηλώσουμε τα παλιά αρχοντικά, να διορθώσουμε τις ζημιές και τις φθορές τους από τον χρόνο και τη δοκιμασία των πολεμικών καταστροφών, όπως έκαναν σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές ιστορικές πόλεις και κωμοπόλεις, αλλά στη «λογική» της αντιπαροχής και της… υδροκεφαλικής «ανάπτυξης» της πρωτεύουσας καταστρέψαμε ό,τι το ανθρώπινο είχε διασωθεί, επιτρέψαμε την ανέγερση «κιτς» πολυώροφων κτισμάτων δίχως καμιά αισθητική, σεβασμό στο «ύφος» και το χρώμα που είχε η προπολεμική Αθήνα, κάποιους πολεοδομικούς κανόνες που να διασφαλίζουν τουλάχιστον πως η «νέα πόλη» δεν θα έχει την εικόνα… πέτρας και τσιμέντου, ατάκτως ερριμμένων…

Υπάρχει ένα καταπληκτικό γαλλικό λεύκωμα, με φωτογραφίες κτιρίων, πάρκων, γειτονιών ολόκληρων του Παρισιού, «πριν» και «μετά» τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: τα παλιά (κάποια πολύ πολύ παλιά…) κτίρια διατηρήθηκαν ανασκευασμένα και με σεβασμό των όποιων «χαρακτηριστικών» τους. Ακόμη και ιστορικές ταμπέλες καταστημάτων, μπιστρό, εστιατορίων φτιαγμένες έναν αιώνα πίσω διασώθηκαν και «λειτουργούν» ακόμη. Οι χώροι πρασίνου παρέμειναν οι ίδιοι, δίχως οι ανεγέρσεις των νέων κτιρίων να επηρεάσουν τη γενικότερη εικόνα (με στυλ που «κολλάει» στο παλιό, και όπου είναι υπερμοντέρνο φρόντισαν να «δένει» αρμονικά με το υπόλοιπο αστικό περιβάλλον…) – αν ήξερες κάποιες «γωνιές» από την προπολεμική περίοδο, δεν θα δυσκολευόσουν να τις εντοπίσεις ακόμη και σήμερα…

Στο Λονδίνο (όπου στις ιστορικές γειτονιές απαγορεύεται να αλλάξει ακόμη και το χρώμα της εξώπορτας!) σε πλήθος περιπτώσεων που ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα καταστράφηκαν από τους βομβαρδισμούς, οι αρχιτέκτονες υποχρεώθηκαν να «κοπιάρουν» (με βάση τις φωτογραφίες που υπήρχαν) τις προσόψεις στα νέα κτίρια, για να μην αλλοιωθεί το ιστορικό αστικό «ύφος» – ακόμη και τα νέα λεωφορεία τα «έντυσαν» με το αμάξωμα των γνωστών «νταμπλ-ντέκερς», για να μη χαλάσει το «σήμα κατατεθέν» της πόλης τους!

Κι εμείς εδώ; Στάχτη και μπούρμπερη. Ισοπεδώσαμε τα παλιά αριστουργηματικά νεοκλασικά μας και σηκώσαμε τσιμεντόκουτα με «καμαρούλες μια σταλιά…» και φως από τον… φωταγωγό, μπαζώσαμε ρέματα με «πράσινο» που εξυπηρετούσαν τη φυσική απορροή των νερών (και «αέριζαν» την πόλη – ειδικοί πολεοδόμοι επιμένουν πως το φαινόμενο του «νέφους» θα ήταν πολύ μικρότερο αν δεν είχαν μπαζωθεί πάνω από 350 φυσικά ρέματα – αεραγωγοί…), δώσαμε άδεια οικοδόμησης σε χώρους πρασίνου (και άλλους οι επιτήδειοι φρόντισαν να τους καταπατήσουν…), περιορίσαμε (μέχρι που… καταργήσαμε εντελώς!) την υποχρέωση τα κτίρια να έχουν «πρασιά», πλακοστρώσαμε ηλίθια τα πεζοδρόμια καταργώντας τα δέντρα (οι παλιοί θυμόμαστε ακόμη τις ακακίες και τις μιμόζες που… επέζησαν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50) και έπρεπε να ‘ρθουν κατοπινοί δήμαρχοι για να «αποκαταστήσουν» δειλά και περιορισμένα κάποιο στοιχειώδες «πράσινο» στους δρόμους…

Δεν γνωρίζουμε τις νομικές διαδικαστικές λεπτομέρειες, αλλά είμαστε βέβαιοι πως κάποια λύση θα μπορούσε να βρεθεί, κυρίως στους προαστιακούς δήμους, ώστε οι τοπικές αρχές να έχουν το δικαίωμα (επικαλούνται τώρα το επιχείρημα πως αποτελούν «ξένες ιδιοκτησίες»…) να μπαίνουν στα εγκαταλελειμμένα (τα περισσότερα λόγω κληρονομικών ή πολλών συνιδιοκτητών) οικόπεδα, κάποια αρκετά μεγάλα, μέσα στα οποία υπάρχουν δέντρα, για να τα περιποιούνται, να τα φυτεύουν, να τα μετατρέπουν σε πνεύμονες της περιοχής, χωρίς αυτό να συνιστά «καταπάτηση» ή αλλαγή χρήσης λόγω παρατεταμένης δημοτικής «παρουσίας»…

Είχαμε ελπίσει (γιατί μας το είχαν υποσχεθεί με… «δεσμεύσεις»!) πως το «φερτό» πράσινο (που το χρυσοπληρώσαμε κιόλας!) για τις ανάγκες της «ολυμπιακής» αθηναϊκής εικόνας θα το διατηρούσαν και «μετά» – δεν βαριέστε… Με το που έσβησαν οι ολυμπιακοί προβολείς αφέθηκε στην τύχη του, απότιστο, απεριποίητο, να ξεραθεί και να μετατραπεί σε… ιδανικούς σκουπιδότοπους, ακόμη και στις παρυφές μεγάλων αρτηριών και λεωφόρων. Ακόμη και στα «διαχωριστικά» που υπάρχουν σε μεγάλους οδικούς άξονες (τη Μεσογείων λ.χ.) και που είναι αρκετά φαρδιά για να φιλοξενούν, όπως εξ αρχής είχε προβλεφθεί, πράσινο, θάμνους, γκαζόν, βλέπεις με θλίψη την εικόνα της εγκατάλειψης – αρρύθμιστα ποτιστικά συστήματα, που τη μια «πλημμυρίζουν» τον χώρο και σαπίζουν τα φυτά, την άλλη… δεν λειτουργούν και κιτρινίζει όλος ο χώρος φύτευσης, ενώ και ο «καθαρισμός» (από τα μπουκάλια νερού, αποτσίγαρα, κουτιά και χαρτομάντιλα που… όλοι μας πετάμε από το παράθυρο του I.X. μας) που υποτίθεται γίνεται από τα ειδικά συνεργεία, είναι πρόχειρος και βιαστικός, δίχως ουσιαστικό αποτέλεσμα…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή