Ως Ελληνες θα έπρεπε να είμαστε συνηθισμένοι στη δυστροπία του «κακού γείτονα». Οι περισσότεροι από εμάς όλο και κάποιο παράπονο -συνήθως μεγάλο- έχουμε διατυπώσει. Συχνά χωρίς να σκεφτόμαστε ότι αφού η έκταση του «κακού» είναι τόσο μεγάλη, μάλλον θα πιάνει κι εμάς μέσα. Μεταφερόμενη, αυθαιρέτως πάντα, η σκέψη αυτή, στην υπόθεση του Αιγαίου, εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε το παιχνίδι της Τουρκίας. Φωνάζει για τον κακό γείτονα, διεκδικεί έξοδο από την ελληνική ασφυξία και προβάλλει με τερτίπια τις ευθύνες μας για το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται -κάθε τόσο είναι αλήθεια- η εσωτερική της κατάσταση.
Συχνά ασκούμε κριτική στους πολιτικούς μας, για τους «ατυχείς» χειρισμούς τους στα κρίσιμα εθνικά θέματα. Εξίσου συχνά ζητούμε κάποιον που θα έχει το «ανάστημα» να τα βάλει με τους Τούρκους. Ως εκεί! Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να πιθανολογήσει τα συμπεράσματα από την άσκηση μιας πολιτικής πυγμής. Ακόμη χειρότερα: ενώ όλοι ενθυμούνται τις ατυχίες της εξωτερικής μας πολιτικής, κανείς δεν φαίνεται να καταγράφει με την ίδια πιστότητα, τις ατυχέστατες συνέπειες των παλικαρισμών «μας». Με άλλα λόγια, επιμένουμε να κρατούμε την εξωτερική πολιτική δέσμια των εσωτερικών συσχετισμών. Συναισθήματα, μπόλικο (ψεύτικο) χρώμα ιδεολογίας, πατριδοκαπηλία και κοσμοπολιτισμός.
Ξεχνούνε κάποιοι ότι με τη γείτονα -που δεν εξαντλείται στην πανέμορφη πλευρά της πλούσιας Πόλης, αλλά προχωράει στα βάθη της Ανατολής- βρεθήκαμε σε εμπόλεμη κατάσταση λόγω της κατοχής στην Κύπρο. Είχε βεβαίως προηγηθεί, το 1973, η αδειοδότηση για πετρελαϊκές έρευνες στο Αιγαίο και ο μονομερής προσδιορισμός από την Τουρκία για τα «όρια τουρκικής υφαλοκρηπίδας». Ούτε η συμφωνία Καραμανλή – Ντεμιρέλ (1976), προσέφεραν πραγματικό έδαφος συμφωνίας. Από το πρώτο πετρέλαιο του Πρίνου (Μάιος 1981), την επέκταση αδείας ερευνών στη Shell, για έρευνες 10 μίλια ανατολικά της Θάσου, φθάσαμε στην (πόσο αληθινή;) κρίση του Μαρτίου 1987, όταν, έπειτα από μια μηντιακή όσο και βιαστική επιστράτευση, ο Α. Γ. Παπανδρέου δεσμεύθηκε να σταματήσουν οι γεωτρήσεις. Μετά δέκα χρόνια εχθρικής σιωπής, με τη νεότερη συμφωνία Σημίτη – Ντεμιρέλ (1997) δώσαμε υποσχέσεις για την «ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας». Τα τραγικά αποτελέσματα, για τον άνθρωπο που χάθηκε, τα γνωρίζουμε. Την είσοδο της Κύπρου στην Ενωση και την έναρξη συνομιλιών της Τουρκίας με την Ευρώπη, τα γνωρίζουμε επίσης.
Εκεί που κινδυνεύουμε να χάσουμε τη μάχη είναι στο μέτωπο της διεθνούς επικοινωνίας. Το χάνουμε μάλιστα ακόμη ευκολότερα, αφού μάθαμε την εσωτερική κοινή γνώμη να βαυκαλίζεται με σχιζοειδείς και συχνότατα ψευδείς γεωπολιτικές ανακρίβειες. Μόνον για να φορτίζουν το ιστορικό θυμικό, που κάθε πατριώτης έχει μέσα του. Ας αναλογιστούμε τις συνέπειες, μετρώντας την απόσταση μεταξύ όσων παιάνισαν οι συγκεντρωθέντες (από την Εκκλησία) στις δύο μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, όταν το κράτος μας έμεινε έξω από τη μοιρασιά της πρώην Γιουγκοσλαβίας, για να βρεθεί τελικώς με μια εγκάθετη σλαβο-μουσουλμανική ψευδο-Μακεδονία στα χέρια. Αν πιστεύουμε ότι υπάρχει περιθώριο για «ελληνικό τσαμπουκά», ας το πούμε τώρα!