Το καλύτερο επιχείρημα για τη μείωση του κρατικού τομέα δεν είναι η αύξηση της παραγωγικότητας στην ελληνική οικονομία. Δεν είναι καν το γεγονός ότι θα σταματήσει η αιμορραγία του κοινού μας κορβανά. Δεν θα πρέπει να αφορά καν την κακή ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρει ο δημόσιος τομέας.
Το μεγαλύτερο όφελος για την Ελλάδα, αν και οποτεδήποτε μειωθεί το Δημόσιο, είναι πώς θα μειωθούν τα εμφράγματα στο κέντρο της Αθήνας.
Μέρα παρά μέρα μία από τις πολλές και ταυτόχρονα ολιγομελείς συντεχνίες του δημόσιου τομέα κλείνει ένα κεντρικό δρόμο (κατά προτίμηση την Πανεπιστημίου) για να διαμαρτυρηθεί για κάποιο «δίκαιο αίτημα». (Σ.Σ.: Το «δίκαιον» των αιτημάτων είναι σαν το εθνικό μας πεπρωμένο. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Σ’ αυτήν τη χώρα, εξ ορισμού, «νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη» -ειδικά αν ο τελευταίος είναι δημόσιος υπάλληλος).
Η επιλογή του χώρου συγκέντρωσης δεν πρέπει να είναι τυχαία.
Τα Προπύλαια προτιμώνται για να μεγιστοποιήσουν την ταλαιπωρία των υπόλοιπων Αθηναίων. Δεν είναι τυχαίο ότι η συντριπτική πλειονότητα όσων πορεύονται διαμαρτυρόμενοι, επιλέγουν να κλείσουν ή την Πανεπιστημίου ή τη Σταδίου. Ασχέτως που εδρεύει ο υπουργός τον οποίο στοχεύει η διαμαρτυρία. Ακόμη δηλαδή κι αν ποτέ γίνει πράξη το σύνθημα «υπουργείο Γεωργίας στη Λάρισα», το κέντρο της Αθήνας θα κλείνει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι ηγεσίες των συντεχνιών νομίζουν ότι θα μεγιστοποιήσουν την απήχηση του μηνύματός των.
Αυτό πιθανότατα στόχευαν χθες και οι διδάσκοντες στα ΑΕΙ. Εκλεισαν την οδό Πανεπιστημίου για να διαμαρτυρηθούν στην οδό Μητροπόλεως με αποτέλεσμα να βράζουν επί ώρες στα αυτοκίνητα τους χιλιάδες Αθηναίοι που ήθελαν να πάνε στη δουλειά τους.
Αν όμως υπήρχε αξιολόγηση -όχι του εκπαιδευτικού τους έργου, αλλά- της συνδικαλιστικής τους πρακτικής οι πανεπιστημιακοί θα αποτύγχαναν. Το κλείσιμο των δρόμων και η συνακόλουθη ταλαιπωρία που υφίστανται χιλιάδες πολίτες, όχι μόνο δεν μεγιστοποιεί την απήχηση των αιτημάτων τους, αλλά αντιθέτως: μεγιστοποιεί την οργή και απαξιώνει δίκαια και άδικα αιτήματα.
Με τον πληθωρισμό της διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας κανείς δεν θέλει να μάθει ποιοι διαμαρτύρονται και γιατί. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι να απεγκλωβιστούν από τη μέγκενη στην οποία κάποιες ομάδες τους έχουν καταδικάσει. Και στο ενδιάμεσο βρίζουν όσους τους ταλαιπωρούν με ξύλινο λόγο και «ξύλινες πρακτικές» του παρελθόντος.
Και οι εργατοπατέρες που καθοδηγούν τη διαμαρτυρία δεν βλέπουν το αδιέξοδο ή χειρότερα δεν κατανοούν τη ζημιά που γίνεται συνδικαλιστικό κίνημα συνολικά;
Πιθανότατα, αλλά η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων τους πρέπει να είναι διαφορετική. Προσδιορίζεται με μέτρα του παρελθόντος. Φαντάζομαι να μαζεύονται στις συνάξεις τους και να ανταλλάσσουν εμπειρίες ηρωικές:
– Εκανα (σ.σ. πάντα, αυτοί οι άνθρωποι μιλούν στον ενικό όταν αναφέρονται σε εργατικές κινητοποιήσεις) μια απεργία που συγκλόνισε (σ.σ. εννοεί: ταλαιπώρησε) για τρεις ώρες την Αθήνα.
– Αμ εγώ! Οταν έκανα την κινητοποίηση μιλούσε (σ.σ. εννοεί: έβριζε) για μια βδομάδα όλος ο κόσμος.
Είναι η μοίρα ίσως των μαζικών κινημάτων να γεννούν γραφειοκρατίες. Αυτές με τον καιρό χτίζουν διαφορετικές ιεραρχήσεις από κείνες που χρειάζεται το κίνημα το οποίο υποτίθεται ότι υπηρετούν.
Το πρόβλημα είναι σοβαρό και αφορά πρωτίστως τα συνδικάτα. Οι εργαζόμενοι εκλέγουν κάποιους, δουλειά των οποίων είναι να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους και να διαφημίζουν στην κοινωνία τα αιτήματά τους.
Οι πρακτικές των συνδικαλιστών όμως φέρνουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Δυσφημούν τους αγώνες που έπρεπε να διαφημίζουν. Αν κρινόταν εκ του αποτελέσματος θα έπρεπε να… απολυθούν. Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στους επαγγελματίες του συνδικαλισμού.