«Ωρα 13.36. Το Ενιαίο Κέντρο Συντονισμού Ερευνας και Διάσωσης Πειραιά ενημέρωσε το πλοίο, μέσω του «Ολυμπία Ράδιο» να μην περισυλλέξει το άτομο από το νερό, όμως η πληροφορία έφθασε αργά, καθώς το πρόσωπο κρεμόταν ήδη από την αριστερή ανεμόσκαλα και ανέβαινε αργά και με δυσκολία». Αν αληθεύει το σημείο αυτό της λεπτομερέστατης, κατά τ’ άλλα, αναφοράς του πλοιάρχου του παναμέζικου σκάφους, που διέσωσε τον Τούρκο πιλότο, τότε σίγουρα πρέπει να καταγραφεί ως σαφέστατο δείγμα ενός ακραίου και επικίνδυνου παραλογισμού, ο οποίος διέπει τις ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο.
Η σύγκρουση και η συντριβή των δύο πολεμικών αεροσκαφών έγινε σχεδόν πάνω από το «Γκαζ Σέντσιουρι», το πλήρωμα του οποίου είδε και το αλεξίπτωτο του Τούρκου πιλότου να πέφτει στη θάλασσα.
Από τη στιγμή της συγκρούσεως, έως ότου περισυλλεγεί ο πιλότος πέρασαν πενήντα λεπτά. Ο διασωθείς ήταν διπλά τυχερός, αφού επέζησε της συγκρούσεως και στη συνέχεια το σημείο της πτώσεώς του έγινε αμέσως αντιληπτό από το παναμέζικο σκάφος. Διαφορετικά, ο εντοπισμός του θα απαιτούσε περισσότερο χρόνο, ο οποίος, ίσως, να απέβαινε και μοιραίος για τη ζωή του. Με τα δεδομένα αυτά, η «οδηγία» του ελληνικού «Κέντρου Διάσωσης» προς τον πλοίαρχο του «Γκαζ Σέντσιουρι» να αφήσει τον πιλότο στη θάλασσα, έως ότου έλθουν να τον περισυλλέξουν ελληνικά μέσα, δεν είναι μόνον ακραίως παράλογη αλλά και απάνθρωπη. Διότι το ελληνικό ελικόπτερο έφθασε στο σκάφος περίπου 15 λεπτά μετά τη διάσωση του Τούρκου πιλότου και δεν ήταν διόλου σίγουρο αν θα τον εύρισκε ζωντανό ή αν θα μπορούσε να τον «διασώσει» από αέρος, χωρίς να μεσολαβήσει η περισυλλογή του από το παναμέζικο πλοίο. Και όλα αυτά, για να επιβεβαιωθεί ότι το δικαίωμα διασώσεως στο Αιγαίο ανήκει αποκλειστικά στη χώρα μας. Βεβαίως, με τον αντίστοιχο παραλογισμό ενήργησαν και οι Τούρκοι όταν, προ 10ετίας, σκάφος τους προσήραξε στην περιοχή των Ιμίων. Απαίτησαν να το «διασώσουν» οι ίδιοι, με αποτέλεσμα να προκληθεί η γνωστή κρίση και οι δύο χώρες να φθάσουν στα πρόθυρα πολεμικής συρράξεως.
Η έλλειψη ψυχραιμίας και λογικής κάθε φορά που τίθεται θέμα επιβεβαιώσεως ή αμφισβητήσεως κυριαρχικών δικαιωμάτων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας είναι έκδηλη όσο και εξαιρετικά επικίνδυνη. Τίθεται αίφνης το ερώτημα αν η «οδηγία» να αφεθεί ο Τούρκος πιλότος στη θάλασσα δόθηκε αυτοβούλως από κάποιον αξιωματικό του διασωστικού κέντρου ή είχε άνωθεν προέλευση, συνεπώς δε και πολιτική κάλυψη. Διότι αμέσως μετά ακολουθεί σειρά ερωτημάτων. Οπως π.χ. ποια θα ήταν η θέση της χώρας μας αν, εξαιτίας μας, ο Τούρκος πιλότος δεν περισυλλεγόταν εγκαίρως και ζωντανός; Τι θα τον κάναμε αν τον «διασώζαμε» εμείς; Θα τον συλλαμβάναμε και θα τον δικάζαμε ως παραβιάσαντα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα; Θα τον παραδίδαμε στους Τούρκους, με μόνη ικανοποίηση ότι επιβεβαιώσαμε το ελληνικό δικαίωμα διασώσεως στο Αιγαίο; Και το μείζον αδίκημα της στρατιωτικής παραβιάσεως των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας θα παραγραφόταν; Τούτο δεν θα εκλαβανόταν ως αποδοχή των τουρκικών διεκδικήσεων;
Με βάση τα παραπάνω ερωτήματα όλοι πρέπει να ευχόμαστε η «οδηγία», να αφεθεί ο Τούρκος πιλότος στη θάλασσα, να έχει δοθεί αυτοβούλως και εν θερμώ από κάποιον απερίσκεπτο αξιωματικό και όχι από ανώτατο στέλεχος του υπουργείου Αμύνης ή υπεύθυνο υπουργό.
Εστω, όμως, και αν ισχύει η «ευμενέστερη» εκδοχή, το περιστατικό είναι δηλωτικό της συγχύσεως και της ανευθυνότητος που επιδεικνύουν κάποια αρμόδια όργανα, όταν καλούνται να διαχειριστούν μια επικίνδυνη κατάσταση. Οι πολεμικές συρράξεις δεν είναι πάντοτε απόρροια εμπεριστατωμένου σχεδιασμού και ψυχραίμου επιλογής. Συχνά προκαλούνται από τυχαία περιστατικά, από υπεραντιδράσεις, από ανεπίτρεπτα λάθη. Αυτό πρέπει να το γνωρίζουμε καλά και εμείς και οι εξ Ανατολών γείτονές μας. Εξ ίσου βέβαιον είναι ότι η απώλεια ψυχραιμίας και συνέσεως οφείλεται κατά κανόνα στην έντονη καχυποψία που υπάρχει μεταξύ των πολιτικών ηγεσιών και στο αίσθημα εχθρότητος, που αναπόφευκτα προκαλείται μεταξύ των δύο λαών.
Δυστυχώς, αυτήν την εχθρότητα πιστοποιεί η «οδηγία» αφήστε τον Τούρκο στη θάλασσα, η οποία θα μπορούσε να δοθεί κάλλιστα και από έναν Τούρκο «διασώστη» για κινδυνεύοντα Ελληνα πιλότο. Μέσα στο κλίμα αυτό είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν λύσεις στις ελληνοτουρκικές διαφορές, οι οποίες αναπόφευκτα προϋποθέτουν στοιχειώδη, έστω, και αμοιβαία εμπιστοσύνη, όπως και ειλικρινή διάθεση συνδιαλλαγής. Διότι όταν επικυριαρχούν η καχυποψία και η εχθρότητα ακόμη και η πλέον ασήμαντη υποχώρηση εκλαμβάνεται εκατέρωθεν ως εθνικός θρίαμβος ή ως εθνική πανωλεθρία. Μέσα σε αυτό το κλίμα αρκετοί, ίσως, και στις δύο πλευρές του Αιγαίου εξακολουθούν να θεωρούν ακατανόητο κάτι το απλό και αυτονόητο που σημειώνει στην αναφορά του ο Φιλιππινέζος πλοίαρχος του «Γκαζ Σέντσιουρι». Κατάπληκτος από την ελληνοτουρκική διαμάχη για το ποιος θα «διασώσει» -όχι εγκαίρως αλλά πρώτος(!)- τον κινδυνεύοντα πιλότο, επισημαίνει ότι η πράξη του δεν ενείχε οποιαδήποτε σκοπιμότητα αναμίξεώς του στις διαφορές που υπάρχουν στο Αιγαίο. Και προσθέτει: «Μοναδική μας πρόθεση είναι να σώζουμε ανθρώπινες ζωές στη θάλασσα»…